Υπάρχουν μέρες που, όσο κι αν στρέφομαι σε μια
Ανώτερη Δύναμη, είμαι μόνη. Δεν
αισθάνομαι τίποτα, περιμένω και προσδοκώ να ακούσω μιαν απάντηση, αλλά λαβαίνω
μόνον σιωπή.
Μερικές φορές, ακόμα και ο βράχος που
στηριζόμαστε, φαίνεται ότι δεν τα καταφέρνει, το μόνο πράγμα από το οποίο μπορώ
να πιαστώ είναι το «και αυτό θα
περάσει». Τα πάντα περνούν με τον χρόνο. Τίποτα δεν μένει το ίδιο για
πάντα. Εμείς σαν άνθρωποι και τα πάντα
γύρω μας συνεχώς εξελισσόμαστε, αλλάζουμε, μεγαλώνουμε, ή φθιρόμαστε.
Ως εκ τούτου, τις ευτυχισμένες στιγμές, εκτιμώ και
αναγνωρίζω κάθε στιγμή – τις μικρές, συνηθισμένες στιγμές με τους αγαπημένους
μου, τις αστείες, τρελές στιγμές με φίλους, και τις ήσυχες, γεμάτες ευγνωμοσύνη
και αντανακλαστικές στιγμές. Τις στιγμές που αισθάνομαι πνευματικά και σωματικά
απομονωμένη, θυμίζω στον εαυτό μου «κράτα λίγο ακόμα… και αυτό θα περάσει.»
(Μια
φίλη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου