Ο ΒΩΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ

Φαντάσου ότι ταξιδεύεις σε μια αρχαία χώρα.  Είναι νωρίς το πρωί και ξυπνάς αργά-αργά.  Ο ήλιος τρυπώνει μέσα από μια σχισμή του τοίχου που είναι φτιαγμένος από λάσπη και χόρτα. Η οικογένεια σου ακόμη κοιμάται, και είσαι μόνος στην ησυχία της καινούριας ημέρας.  Πριν αρχίσεις να ετοιμάζεις το πρωινό γεύμα, μπαίνεις μέσα στην κουζίνα και ανάβεις ένα και μοναδικό κερί πάνω στον βωμό της κουζίνας, ευχαριστώντας τον Δημιουργό και ζητώντας ευλογίες για την οικογένεια σου και για την ημέρα που είναι μπροστά.  Προσεύχεσαι για το φαγητό που θα ετοιμαστεί για την ημέρα να είναι γεμάτο με ενέργεια και τη δύναμη της ζωής.  Από τη στιγμή αυτή μπροστά στον βωμό της κουζίνας, παίρνεις την δύναμη που χρειάζεσαι για την ημέρα.

                                    

Στον σημερινό κόσμο, πολλοί είναι εκείνοι που νομίζουν ότι οι βωμοί βρίσκονται μόνον στις εκκλησίες.  Εν τούτοις, για χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι τους κατασκεύαζαν μέσα στα σπίτια τους.  Ο βωμός του σπιτιού ήταν μια υπενθύμιση για τα βαθιά μυστήρια της δημιουργίας που έφερναν νόημα στις συνηθισμένες στιγμές της ζωής και λειτουργούσαν σαν επίκεντρο για την επικοινωνία με τις πνευματικές διαστάσεις.  Αν και η παράδοση της κατασκευής βωμών μέσα στην κουζίνα ακόμη υπάρχει σε μερικούς πολιτισμούς, οι περισσότεροι άνθρωποι στην Δύση μεγαλώνουν χωρίς κανένα είδος οικιακού βωμού, πολύ περισσότερο ενός βωμού μέσα στην κουζίνα.  Αλλά, παρ’ όλα αυτά, όταν μια μυστικιστική πλευρά της ζωής έχει σε μεγάλο βαθμό παραμεληθεί ή αγνοηθεί, το αρχαίο έθιμο κατασκευής βωμών έχει παραμείνει με κάποιους ενδιαφέροντες, αν και σε μεγάλο ποσοστό υποσυνείδητους, τρόπους που ποικίλουν από την έκθεση φωτογραφιών πάνω σε ένα πιάνο (κάτι που με κάποιους τρόπους μπορούμε να παρομοιάσουμε με τον βωμό ενός προγόνου) μέχρι την συγκέντρωση αντικειμένων πάνω στο περβάζι της κουζίνας (κάτι που μπορούμε να παρομοιάσουμε με τους βωμούς μέσα στην κουζίνα στην αρχαιότητα).

Για να δημιουργήσετε έναν ιερό χώρο μέσα στην κουζίνα σας, θα μπορούσατε να αρχίσετε να σκέφτεστε να φτιάξετε έναν βωμό μέσα στην κουζίνα.  Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάτι πολύπλοκο. Το να ανάψετε απλά ένα κερί, να κάνετε μια προσφορά, ή να πείτε λίγες λέξεις ευγνωμοσύνης ενώ επικεντρώνεστε στον βωμό μπορεί να επηρεάσει δραματικά την ενέργεια σας και την ενέργεια του φαγητού.

 

(Απόσπασμα από το βιβλίο των Denise Linn & Meadow Linn, “The Mystic Cookbook: the secret alchemy of food”)

ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Αγγλία 1939.  Ήμουν 15 χρόνων και τόσο χαρούμενη που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στα μαθήματα μου.  Είχα τόσα πολλά να κάνω για να ετοιμαστώ για το ταξίδι μου στη Γαλλία, όπου θα περνούσα ένα συναρπαστικό καλοκαιρινό μήνα σαν μαθήτρια ανταλλαγής. Η οικογένεια με την οποία θα έμενα, είχε μια κόρη στην ηλικία μου και εκείνη θα ερχόταν αργότερα το ίδιο καλοκαίρι να μείνει για ένα μήνα στο σπίτι μου.

                                            

Η ημέρα της αναχώρησης μου έφτασε επιτέλους και ήμουν έτοιμη.  Η μητέρα μου ήρθε μαζί μου μέχρι το σταθμό όπου με είδε να επιβιβάζομαι με ασφάλεια στο «τρένο του Καναλιού» που θα με πήγαινε μέχρι το Ντόβερ. Δεν υπήρξε καν θέμα να έρθει όλο το δρόμο μέχρι την ακτή μαζί μου. Μου είχαν εμπιστοσύνη γιατί πάντοτε συμπεριφερόμουν λογικά και κανένας δεν είχε σκεφτεί ότι δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω σ’ αυτό το ταξίδι μόνη μου.

Έτσι, πήρα το καράβι για να διασχίσω τη Μάγχη και η μεγάλη μου περιπέτεια άρχισε.  Η «Γαλλική μου οικογένεια» με συνάντησε στο Παρίσι όπου είδαμε εκπληκτικά αξιοθέατα – θυμάμαι ιδιαίτερα το μεγαλόπρεπο πύργο κοντά στον Λουάρ – πριν πάμε με το αυτοκίνητο στο μικρό χωρίο Αρχάν-συρ-Σόλντρ, το σπίτι μου για τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες.  Αλλά έμεινα εκεί μόνο τρεις εβδομάδες.

Ήταν τρεις ευτυχισμένες εβδομάδες.  Ήμουν περιτριγυρισμένη από πολλά νεαρά άτομα και ακόμα πιστεύω ότι εκείνοι έμαθαν περισσότερα Αγγλικά από μένα απ’ όσα Γαλλικά έμαθα εγώ από αυτούς.  Αλλά καθώς ο καιρός περνούσε, άρχισα να συμπεραίνω ότι τα πράγματα δεν ήταν και τόσο καλά για την Ευρώπη.  Μιλούσαν ακόμα και για πόλεμο.

                                          

Τώρα, στ’ αλήθεια, πώς μπορεί να ταιριάξει ο πόλεμος στο σκεπτικό ενός 15χρονου παιδιού; Ένας κύριος που μιλούσε πολύ λίγα αγγλικά με πήρε παραπέρα και μου έδειξε τους τίτλους  σε μια εφημερίδα. Μήπως ήθελα να γυρίσω σπίτι; Δεν ένιωσα βιασύνη.  Η Γαλλία δεν ήταν τόσο μακριά από το σπίτι μου, δεν μου πήρε τόσο πολύ να φτάσω εκεί.

Αλλά άρχισα να αισθάνομαι μια συνεχώς αυξανόμενη ένταση στον αέρα και να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.  Οι γονείς μου δεν είχαν τηλεφωνήσει και δεν είχαν στείλει ούτε τηλεγράφημα έτσι δεν ήξερα πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα.

Τότε ένα πρωινό, ξύπνησα και απλά ήξερα ότι έπρεπε να γυρίσω στο σπίτι. Είχα μια βαθιά παρόρμηση ότι έπρεπε να γυρίσω στην Αγγλία. Αμέσως συζήτησα τα συναισθήματα μου με την ανάδοχη οικογένεια μου.  Δεν μου είχαν δώσει ποτέ δείγματα ότι ήθελαν να φύγω αλλά μόλις πήρα την απόφαση, όλα μπήκαν σε γρήγορη εφαρμογή.

Τις πρώτες ώρες του επόμενου πρωινού, ήμουν μέσα στο τρένο για το Παρίσι, συνοδευόμενη από την υπέροχη Γαλλίδα μητέρα μου. Οι δρόμοι του Παρισιού στις 6 το πρωί ήταν περίεργα έρημοι… εκτός από πολλά φορτηγά γεμάτα με Γάλλους στρατιώτες. Πήγαιναν στην Γραμμή Μαζινό σε μια γενναία προσπάθεια να απωθήσουν τους Ναζί.

                                              

Μια εβδομάδα νωρίτερα από το προγραμματισμένο, μετά από ένα θλιμμένο αντίο στην αγαπημένη μου οικοδέσποινα, ξεκίνησα μόνη για το ταξίδι μου.  Ήταν ένα ταξίδι προς το σπίτι γεμάτο ένταση, ένα πολύ μακρύ ταξίδι – τρεις φορές πιο μακρύ από το κανονικό – και ήμουν μόνο 15 ετών.  Έφτασα στην Αγγλία τα μεσάνυχτα και δεν υπήρχαν ούτε λεωφορεία ούτε ταξί να με πάνε τα τελευταία δύο χιλιόμετρα στο σπίτι μου από το σιδηροδρομικό σταθμό.  Παρ’ όλο που είχαμε στείλει τηλεγράφημα, οι γονείς μου δεν είχαν ιδέα τι ώρα να με συναντήσουν επειδή τα δρομολόγια δεν ήταν σταθερά.  Έτσι, σχεδόν 24 ώρες αφού έφυγα από τη Γαλλία, έπρεπε να περπατήσω τα τελευταία δύο σκοτεινά χιλιόμετρα, μόνη μου.  Καμιά λέξη δεν μπορεί να περιγράψει τα συναισθήματα μου τη στιγμή που χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού μου.

Μερικές μέρες αργότερα, κηρύχτηκε ο πόλεμος!

Δεν θα μάθω ποτέ τι με έκανε να γυρίσω στο σπίτι μου, όπως γύρισα.  Βέβαια, η κοινή λογική που μου καταλογίζουν οι γονείς μου μου έχει δώσει πλεονεκτήματα.  Αλλά θα πιστεύω πάντα ότι ήταν πραγματικά η παρόρμηση μου που με έσωσε από το να περάσω τα χρόνια του πολέμου μακριά από την οικογένεια μου σε μια ξένη χώρα.

 

Της Maureen Read

ΠΩΣ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΟ ΜΥΑΛΟ

Τι συμβαίνει όταν ένα όνειρο που είχες από όταν ήσουν παιδί… δεν πραγματοποιείται; Καθώς η Lisa Bu προσαρμόζονταν σε μια νέα ζωή στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατέφυγε στα βιβλία για να επεκτείνει το μυαλό της και να δημιουργήσει ένα καινούργιο μονοπάτι για τον εαυτό της.  Μοιράζεται την μοναδική προσέγγιση της με το διάβασμα, σε αυτή την όμορφη, προσωπική εξομολόγηση σχετικά με την μαγεία των βιβλίων. 

Και… ναι… τα βιβλία αλλάζουν την ζωή!!

 

(Το βίντεο έχει ελληνικούς υπότιτλους)

Η ΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΕΘΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΠΥΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (Μέρος Δ)

Εθισμένοι Στους Περισπασμούς

Δεν είμαστε σπασμένοι και ούτε οι επιλογές μας. Σε πολλές περιπτώσεις, μπορεί να κάνουμε επιλογές από την ακεραιότητα με την εγγενή ολότητα μας να βρούμε τον δρόμο που θα μας οδηγήσει πίσω στην ολότητα. Μπορεί να χρησιμοποιούμε εθισμούς ως περισπασμούς. Μπορεί να επιλέγουμε τους εθισμούς ως ένα πεδίο για να κάνουν διακρίσεις, να αποκτήσουμε επίγνωση για το τι δεν θέλουμε, ποιοι δεν είμαστε, και πώς δεν θέλουμε πραγματικά να συμπεριφερόμαστε. Στη συνέχεια, μπορεί να αξιοποιήσουμε το πεδίο αυτό ως εφαλτήριο για να αποκτήσουμε διαύγεια, να κάνουμε μια διαφορετική επιλογή, πάντα διαθέσιμη μέσω της σύνθεσης καρδιάς-νου.

 

Η Ντροπή Προετοιμάζει τον Εθισμό

Ανεξάρτητα από το ποιο μπορεί να είναι το φάρμακο σας, σχεδόν όλες οι εξαρτητικές συμπεριφορές κουβαλάνε στοιχεία ντροπής.  Στην πραγματικότητα η ντροπή είναι ο πρόδρομος της εξάρτησης.

Ένα κλειδί για να προχωρήσετε πέρα ​​από οποιοδήποτε εθιστικό μοτίβο είναι να απελευθερώσετε όλη την ντροπή που σχετίζεται με το μοτίβο. Ο εθισμός και η ντροπή συχνά συνοδεύει το ένα το άλλο και μπορεί να είναι δύσκολο να βρεθεί ποιο έχει προηγηθεί. Μπορεί να νιώθουμε ντροπή και στη συνέχεια καταφεύγουμε στον εθισμό για να νιώσουμε καλύτερα. Ή ίσως νιώθουμε ντροπή για τον εθισμό μας και συνεπώς
καταφεύγουμε στον εθισμό ξανά για να μετριάσουμε την ντροπή.

                               

Η ντροπή ορίζεται ως ένα αίσθημα ενοχής, λύπης ή θλίψης που έχετε γιατί ξέρετε ότι έχετε κάνει κάτι λάθος. Δυστυχώς, η ντροπή θα προκαλέσει όλα τα συναισθήματα που σχετίζονται με την έλλειψη αυτοεκτίμησης και θα μας αφήσει να μην αισθανόμαστε αρκετά καλά,  ότι δεν αξίζουμε, και, πάνω απ' όλα, ότι δεν αξίζουμε να μας αγαπούν.
Η ντροπή θα προκαλέσει πραγματικά εθιστικές συμπεριφορές ως στρατηγική για να αποφύγουμε να κατηγορούμε τον εαυτό μας. Με κάποια έννοια, μπορεί να είμαστε εθισμένοι στην ίδια τη ντροπή.

Παρακαλώ να ξέρετε ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί κάποιος να κάνει, τίποτα που μπορείτε εσείς να κάνετε, που μπορεί να σας εμποδίσει να είστε αγάπη.
Δεν μπορούμε να είμαστε τίποτα άλλο. Η αγάπη είναι αυτό που είμαστε. Η επίγνωση με επίκεντρο την καρδιά μπορεί να απελευθερώσει τη ντροπή που μας δεσμεύει. Η επίγνωση με κέντρο την καρδιά μπορεί να μας ανοίξει στην αγάπη για τον εαυτό μας που μας δένει αιώνια και προσφέρει την ελευθερία από τις εξαρτήσεις.

                                   

Ζητήστε Βοήθεια

Ζητήστε βοήθεια. Οι εξαρτήσεις δημιουργούν μια αίσθηση απομόνωσης και μοναξιάς, η οποία είναι διαφορετική από το να συνδέεστε με τον εαυτό σας όταν είστε μόνο ως ολοκληρωμένη ύπαρξη.  Ζητήστε βοήθεια από τους άλλους μέχρι να αισθάνεστε άνετα μόνος. Η σύνδεση με άλλους οι οποίοι είναι υποστηρικτικοί και δεν κατακρίνουν είναι ένα σημαντικός παράγοντας στην πορεία προς την ελευθερία.

 

Της Melissa Joy Jonsson