ΤΑ 10 ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΞΕΛΙΓΜΕΝΩΝ ΟΝΤΩΝ (Μέρος Γ)

 (Το θέμα ολοκληρώνεται σε τέσσερις αναρτήσεις)

 

#7 – Μοιράζονται Όλα Με Όλους – Δεν Υπάρχει Ιδιοκτησία

Στους πολύ εξελιγμένους πολιτισμούς δεν υπάρχει κάτι σαν αυτό που λέμε «ιδιοκτησία». Αυτό συμβαίνει επειδή κατανοούν ότι από την στιγμή που είναι όλοι Ένα, οτιδήποτε υπάρχει ανήκει σε όλους όσους υπάρχουν. Και ως εκ τούτου, μοιράζονται όλα με όλους όλη την ώρα. 

                                            Μια μακρινή κραυγή από την Ανθρωπότητα, η οποία γενικά μοιράζεται με άλλους μόνον σε πολύ περιορισμένες περιπτώσεις. Έχουμε ένα οικονομικό σύστημα και νοοτροπία που μας ενθαρρύνει να συσσωρεύουμε όσα περισσότερα πράγματα μπορούμε να θεωρήσουμε δικά μας και αυτό ενθαρρύνει σχετικά πολύ λίγους να συσσωρεύουν την πλειοψηφία των πόρων και του πλούτου του πλανήτη. Για τους περισσότερους από εμάς, το να μοιραζόμαστε τα πάντα μοιάζει πιθανώς απολύτως ανέφικτο και ανεφάρμοστο. Είναι πολύ δύσκολο για εμάς να φανταστούμε πώς το να μοιραζόμαστε τα πάντα θα μπορούσε να λειτουργήσει - αλλά το πιστεύετε ή όχι, λειτουργεί πολύ καλά.

Στους πολύ εξελιγμένους πολιτισμούς η ιδέα της «ιδιοκτησίας» αντικαθίσταται από την έννοια της «διαχείρισης». Τα όντα στους πολιτισμούς αυτούς συμφωνούν αμοιβαία για το ποιος θα έχει την ευθύνη της διαχείρισης για το τι, ποιος θα συνεργαστεί με ποιον και ποιος θα εκτελέσει ποιες λειτουργίες.  Το άτομο ή τα άτομα που φροντίζουν και διαχειρίζονται ένα συγκεκριμένο πράγμα ή έναν πόρο (π.χ. οι διαχειριστές) δεν το «θεωρούν» δικό τους - είναι απλά υπεύθυνοι για τη διαχείριση του. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο πόρος «ανήκει» στην κοινότητα και ο διαχειριστής του πόρου τον φροντίζει εξ ονόματος της κοινότητας. Αλλά φυσικά, οι φωτισμένες κοινωνίες κατανοούν ότι όλοι οι πόροι είναι ουσιαστικά δώρα από το Σύμπαν που πρέπει να διαχειρίζονται υπεύθυνα και να χρησιμοποιούνται με δίκαιο τρόπο για όλους εκείνους που τους χρησιμοποιούν τώρα και στο μέλλον.

                                           

Εκείνοι που αποδέχονται τη διαχείριση για οτιδήποτε, είτε πρόκειται για γη είτε για κάτι άλλο, δεν φαντάζονται ότι το «κατέχουν». Καταλαβαίνουν ότι απλά το φροντίζουν και το διαχειρίζονται προς όφελος της κοινότητας. Για παράδειγμα, κανείς δεν φαντάζεται ότι μόνον επειδή είναι διαχειριστής ενός συγκεκριμένου οικοπέδου στον πλανήτη στον οποίο ενσαρκώθηκε, «κατέχει» τα ορυκτά, το νερό και οτιδήποτε άλλο βρίσκεται κάτω από αυτό το οικόπεδο – όλη την απόσταση μέχρι το κέντρο της Γης. Ούτε κανείς φαντάζεται ότι «κατέχει» τον αέρα, ή τον ουρανό, πάνω από ένα συγκεκριμένο οικόπεδο - τόσο υψηλά όσο ο ουρανός πηγαίνει. Τέτοιες ιδέες είναι απολύτως γελοίες για τα εξαιρετικά εξελιγμένα όντα και οποιεσδήποτε συζητήσεις για το ποιος κατέχει τα «δικαιώματα» σε οτιδήποτε, φαίνεται τελείως άσκοπο σε όντα που κατανοούν ότι είναι όλοι Ένα.

Ένα μεγάλο εμπόδιο στο να αγκαλιάσουμε την ιδέα της «μη ιδιοκτησίας» είναι η δυσκολία μας να φανταστούμε πώς θα κερδίζαμε τα προς το ζην χωρίς το κίνητρο του κέρδους που φαίνεται τόσο στενά συνδεδεμένο με την ιδιοκτησία. Αλλά σε αντίθεση με την Ανθρωπότητα, οι πολύ εξελιγμένοι πολιτισμοί δεν θεωρούν τη ζωή ως κάτι που πρέπει να «κερδίσεις». Μπορούν εύκολα να σχεδιαστούν συστήματα που επιτρέπουν σε μια κοινωνία να εκπληρώνει τις ατομικές και ομαδικές ανάγκες χωρίς τα μέλη αυτής της κοινωνίας να πωλούν την ψυχή τους και να εγκαταλείπουν τα όνειρά τους για να επιβιώσουν. Πολλοί πολιτισμοί έχουν δημιουργήσει τέτοια συστήματα και έχουν αποδείξει ότι λειτουργούν πολύ καλά - παράγουν υψηλό βαθμό ελευθερίας, ευημερίας και ευτυχίας για όλους.
                                             
 Τα εξαιρετικά εξελιγμένα όντα έχουν επίσης έναν διαφορετικό τρόπο να εξετάζουν το «κέρδος». Δεν το θεωρούν «κερδοφόρο» εάν ένα άτομο ωφεληθεί σε βάρος άλλου. Δεν θεωρούν ότι είναι αξιέπαινο ή αποδεκτό αν αυτοί κερδίζουν περισσότερα και άλλοι παίρνουν λιγότερα. Στους πολύ εξελιγμένους πολιτισμούς, κανείς δεν ωφελείται αν δεν ωφελούνται όλοι. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι μετρούν την κερδοφορία από το πόσο καλά διοικείται ένας πόρος και πόσο καλά προσφέρει οφέλη στα μέλη της κοινότητας. Και ως εκ τούτου, θα περιέγραφαν πιθανώς το βαθμό επιτυχίας οποιασδήποτε επιχείρησης χρησιμοποιώντας τον όρο «ωφέλιμο», αντί για τον όρο «κερδοφόρα».

Εάν ακόμα πιστεύετε ότι μια κοινωνία που μοιράζεται τα πάντα είναι ανεφάρμοστη, σκεφτείτε ότι η Ανθρωπότητα κάνει το μοίρασμα να λειτουργεί όλη την ώρα σε μικρή κλίμακα - με τους αγαπημένους μας και τις οικογένειές μας. Στο πλαίσιο αυτό, φροντίζουμε γενικά τους άλλους με κάθε τρόπο, ανεξάρτητα από το τι έχουν κάνει.

Τι θα συνέβαινε αν μπορούσαμε να επεκτείνουμε την αίσθηση της οικογένειάς μας πέρα ​​από τους εξ αίματος συγγενείς; Τι θα συνέβαινε αν μπορούσαμε να ξεκινήσουμε φροντίζοντας για όλους στην κοινότητα μας με τον ίδιο τύπο δεσμού και την ίδια αίσθηση σύνδεσης που έχουμε για τα μέλη της οικογένειάς μας; Και μετά τι θα συνέβαινε αν μπορούσαμε να την επεκτείνουμε σε όλους στη χώρα μας και στη συνέχεια στον κόσμο μας; Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των πολύ εξελιγμένων πολιτισμών και της Ανθρωπότητας - αισθάνονται την ίδια σχέση, το ίδιο ποσό συμπόνιας, φροντίδας και αγάπης για όλους στην κοινωνία τους.

                                                    

Όταν αρχίσετε να μην βλέπετε πια τους άλλους ως ξένους, όταν αρχίσετε να υπερβαίνετε το «εμάς» έναντι «αυτών», βρίσκεστε στα πρόθυρα μιας ανακάλυψης στην εξέλιξη της συνειδητότητάς σας. Όταν μπορέσετε να μεταχειριστείτε κάθε άνθρωπο με καλοσύνη και σεβασμό, ανεξάρτητα από το τι έχει κάνει, τότε θα έχετε ξεπεράσει τον διαχωρισμό και θα ευθυγραμμιστείτε δυναμικά με την άνευ όρων αγάπη της Πηγής μέσα σας.

Ένα από τα βασικά εμπόδια για την υιοθέτηση μιας οικονομίας του μοιράσματος είναι η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει αρκετό για όλους, πράγμα που οδηγεί σε ανθρώπους που θέλουν να σιγουρευτούν ότι θα πάρουν το δικό τους, έτσι ώστε κάποιος άλλος να μην το πάρει αντί γι’  αυτούς - κληρονομιά, απληστία, συσσώρευση κ.λπ. Η πίστη στη έλλειψη είναι μια από τις βασικές πεποιθήσεις που είναι υπεύθυνες για τη δημιουργία του είδους του κόσμου στον οποίο ζούμε (π.χ., έναν που χαρακτηρίζεται από σύγκρουση και ανταγωνισμό).

                                               
Η φαινομενική έλλειψη πολλών πραγμάτων στον κόσμο μας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην άδικη ή αναποτελεσματική κατανομή και όχι στην εγγενή έλλειψη. Ως επαίσχυντο παράδειγμα, υπάρχει πραγματικά αρκετό φαγητό που παράγεται σε αυτόν τον κόσμο για όλους, αλλά πολλοί εξακολουθούν να λιμοκτονούν. Και βέβαια, μεγάλο μέρος της φαινομενικής έλλειψης στον κόσμο μας είναι σκόπιμα κατασκευασμένο από εμπορικά συμφέροντα για μεγιστοποίηση των κερδών ή με στρατηγικές διανομής που βασίζονται μόνο σε κερδοσκοπικές νοοτροπίες που αφήνουν πολλούς στερημένους ακόμη και αν υπάρχει αφθονία. Και φανταστείτε αν όλη η ενέργεια και οι πόροι που επενδύθηκαν στις μηχανές πολέμου στον κόσμο χρησιμοποιούνταν για την ευημερία όλων - θα μπορούσαμε εύκολα να λύσουμε τις περισσότερες αν όχι όλες τις ανισότητες στον κόσμο!

Επειδή οι πολύ εξελιγμένοι πολιτισμοί συνεργάζονται, μοιράζονται τα πάντα, λένε και αντιμετωπίζουν την αλήθεια, και κάνουν ό,τι λειτουργεί, σπανίως αντιμετωπίζουν έλλειψη. Αλλά ακόμη πιο βαθιά, τα εξαιρετικά εξελιγμένα όντα έχουν υπερβεί την έλλειψη εντελώς, επειδή καταλαβαίνουν τη μεταφυσική και γνωρίζουν ότι δημιουργούν την πραγματικότητά τους με τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις τους και έτσι τελικά η έλλειψη είναι μια αυταπάτη η οποία δημιουργείται από μόνη της.

Toυ Jeff