Σήμερα το πρωί, καθώς πήγαινα στη δουλειά, κόλλησα στην
κίνηση για μια ολόκληρη ώρα. Απίστευτα απογοητευμένος και ενοχλημένος από το
σταμάτα-ξεκίνα, η υπομονή μου συνέχισε να μειώνεται όσο περισσότερο έπρεπε να
περιμένω.Δεν ήξερε ο Θεός πόσο γεμάτο ήταν το πρόγραμμά μου στη δουλειά σήμερα; Ότι έχω ήδη αρκετά να αντιμετωπίσω; Γιατί έπρεπε να το κάνει και αυτό σε μένα; Νιώθοντας ότι ο Θεός ήταν εναντίον μου, ανέβηκα τελικά τις σκάλες του γραφείου, αφού πέρασα την αιτία της κυκλοφοριακής συμφόρησης, η οποία έμοιαζε με εργοτάξιο.
Αυτό που έμοιαζε σαν εργοτάξιο ήταν στην πραγματικότητα ο απόηχος ενός θανατηφόρου αυτοκινητιστικού δυστυχήματος. Τουλάχιστον δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο ατύχημα, και εγώ είχα το θράσος να διαμαρτυρηθώ επειδή καθυστέρησα να φτάσω στη δουλειά και επειδή ταλαιπωρήθηκα από την κυκλοφορία. Αμέσως ένιωσα ταπεινωμένος, καθώς ο Θεός σίγησε τις εγωιστικές σκέψεις μου. Χαμηλώνω το κεφάλι μου να προσευχηθώ, ζητώ συγχώρεση. Ζητώ ελπίδα για τις οικογένειες, και να αντιλαμβάνομαι ότι μερικές φορές χρειαζόμαστε να έχουμε λίγο το μυαλό μας ανοικτό για να δούμε πόσο ασήμαντα κάποια από τα προβλήματά μας είναι.
(Ένας φίλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου