ΠΩΣ Η ELIZABETH GILBERT ΚΑΙ Η BRENE BROWN ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΗ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ

Κάτι μαγικό συνέβη όταν κάθισα να μαγνητοφωνήσω μια συνομιλία με την Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ, συγγραφέα των βιβλίων «Eat, Pray, Love» (= Φάε, Προσευχήσου, Αγάπησε) και «Big Magic» (= Μεγάλη Μαγεία). Ήταν σαν όλη η συζήτηση να συνέβη σε κάποιο είδος αιωρούμενου χώρου.  Το δωμάτιο ήταν γεμάτο με μια κάποια ελαφρότητα.  Η σοφία έπεφτε σαν σταγόνες βροχής από τον ουρανό, αλλά χωρίς όλη την βαρύτητα που συχνά ακολουθεί όταν εκπαιδεύεσαι από κάποιον που διαισθάνεσαι ότι έχει βαθιά γνώση.

Όταν το επεισόδιο με τη Γκίλμπερτ μεταδόθηκε, η ανταπόκριση επικύρωσε όλα όσα είχα νιώσει μέσα στο δωμάτιο.  Οι άνθρωποι έστελναν e-mail, δημοσίευαν και μοιράζονταν.  Δεν μπορούσαν να σταματήσουν να μιλάνε γι’ αυτό, λέγοντας πώς το άκουγαν ξανά και ξανά, κρατώντας σημειώσεις, γελώντας, κλαίγοντας, και αγαπόντας την κάθε στιγμή.  Απλά, τους έκανε ευτυχισμένους.  Προφανώς, αυτή η ανταπόκριση στην παρουσία της δεν είναι και τόσο ασυνήθιστη.  Τι ήταν αυτό επάνω της, αναρωτήθηκα, που την έκανε τόσο μαγική; Σίγουρα, υπάρχει το γεγονός ότι πιστεύει ανοιχτά στην μαγική σκέψη.  Όλοι θέλουμε να βρούμε λίγη νεραϊδόσκονη στη ζωή μας.  Υπήρχε η φαινομενικά ατελείωτη ροή των ιστοριών, και της σοφίας και της ελπίδας που έρχονται πάντα τόσο αβίαστα από αυτήν.  Αλλά υπήρχε και κάτι άλλο. Κάτι που δεν είχα προσέξει μέχρι που είδα το κείμενο της συνομιλίας μας.

Διαβάζοντας το κείμενο, μια λέξη μέσα σε παρένθεση εμφανίζονταν ξανά και ξανά.  Δεν περνούσε ούτε ένα λεπτό χωρίς αυτός που είχε απομαγνητοφωνήσει την συζήτηση να μην έχει σημειώσει «(γέλιο)».  Έφταιγε ότι εγώ ήμουν τόσο αστείος; Όποιος με γνωρίζει ξέρει ότι η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι ένα ξεκάθαρο όχι.  Όλα προέρχονταν από αυτήν.  Λυνόταν στα γέλια.  Η Γκίλμπερτ ήταν εκπληκτικά άνετη μέσα στο πετσί της, ήταν χωρίς να χρειάζεται να δικαιολογηθεί για τίποτα ο εαυτός της, άνευ όρων χαρούμενη.  Με έκανε να θέλω να είμαι το ίδιο, και μου έδωσε την ελπίδα ότι μπορούσα να αφεθώ και να λάμψω, ακριβώς σαν κι’ αυτήν.

Έριξα μια ματιά στο Instagram λίγο αργότερα, για να τσεκάρω το υλικό της.  Εκεί βρήκα μια παρέλαση φωτογραφιών και εικόνων που εξέπεμπαν, όχι μόνον χαρά, αλλά, για ακόμη μια φορά, άνεση. Μια φωτογραφία την έδειχνε μακιγιαρισμένη για τον φακό και την σκηνή.  Η επόμενη την έδειχνε χωρίς ούτε μια πινελιά μακιγιάζ, τα μαλλιά της δεμένα ψηλά, φορώντας γυαλιά, με μια όψη σαν να είχε μόλις σηκωθεί από το κρεβάτι, και το σχόλιο, «Αν αναρωτιέστε πώς μοιάζει μια συγγραφέας όταν ξυπνάει για το πολύ-αναμενόμενο πρωινό της παρουσίασης του βιβλίου της: ορίστε! Η γοητεία δεν τελειώνει ποτέ!» Επίσης, στην ροή της, υπήρχε ένα βίντεο στο οποίο χόρευε με παλιά ρούχα, σαν να μην παρακολουθούσε κανείς, ενώ δύο φίλοι έπαιζαν ντράμ και μπάσσο πίσω της.  Έλεγε στον κόσμο, «Είμαι πραγματική, και δεν πρόκειται να κρυφτώ από σας. Ας χορέψουμε!»

Το ίδιο πράγμα και με την Μπρενέ Μπράουν.  Έχει περάσει δεκαετίες ερευνώντας την ντροπή και έχει μοιραστεί ανοιχτά τους δικούς της αγώνες με αυτήν σε όλους τους τομείς της ζωής της.  Ταυτόχρονα, είναι χωρίς να απολογείται και ξεδιάντροπα ο εαυτός της.  Δεν δικαιολογείται και φέρνει όλον τον αστείο, σαρδόνιο, λαμπρό, εκκεντρικό, αιρετικό, παιχνιδιάρικο, Τεξανό εαυτό της σε ό,τι κι αν κάνει.  Όπως και με την Γκίλμπερτ, υπάρχει αυτή η αίσθηση της εύκολης αυτοπεποίθησης, αληθινής ελαφρότητας και χαράς που ακτινοβολείται από αυτήν. Και αναρωτήθηκα, γιατί δεν ενεργούμε όλοι με αυτόν τον τρόπο;

Τότε σκέφτηκα: Δεν μπορείς απλά να επιλέξεις να είσαι χαρούμενος.

Σε κάποιους, μπορεί να υπάρχουν βαθιές πληγές, στρώματα τραύματος ή παθολογίας, που ούτε αυτό ούτε κανένα άλλο βιβλίο μπορούν να γιατρέψουν.  Αν, παρεπιπτόντως, αυτός είστε εσείς, σας παρακαλώ να κάνετε τις ενέργειες που χρειάζονται για να βρείτε κάποιον που έχει τα προσόντα να σας βοηθήσει να επανασυνδεθείτε με τον όμορφο και άξιο εαυτό σας. 

Για πολύ περισσότερους ανθρώπους, όμως, συμβαίνει κάτι άλλο. Κάτι που καταπνίγει την ικανότητα τους να επιλέξουν απλά την χαρά.

Πριν είστε σε θέση να επιλέξετε την χαρά, θα πρέπει να επιλέξετε εσάς.

Αυτό έχουν κάνει η Γκίλμπερτ και η Μπράουν.  Υπάρχει ένα ορισμένο βάρος που ποτίζει κάθε μέρος της ζωής όταν περνάτε την κάθε ημέρα προσπαθώντας να είστε κάποιος άλλος.  Η ενέργεια που βάζετε στο να κρύβετε ποιος είστε και στη συνέχεια να κτίζετε έναν αριθμό από άλλα εγώ για να ικανοποιήσετε τις προσδοκίες της κοινωνίας για το ποιος είστε, τελικά σας συνθλίβει. Μπορεί να είστε σε θέση να κρατήσετε την ψευδαίσθηση της επιβίωσης, ή ακόμη και της χαράς για ένα μικρό χρονικό διάστημα, αλλά τελικά πάντα σας παίρνει από κάτω. Όσο περισσότερο χρόνο φοράτε τη μάσκα, τόσο πιο δύσκολο είναι να κρατήσετε την πρόσοψη, να φαίνεστε ευγενικοί, πόσο μάλλον χαρούμενοι.  Σε κάποιο σημείο, θα πρέπει να διαλέξετε.  Θα συνεχίσετε να κρύβεστε, να ζείτε κάτω από το βάρος των προσδοκιών, ή θα επιτρέψετε στον εαυτό σας να φανεί;

  

Την στιγμή που θα επιλέξετε εσάς, το βάρος αρχίζει να φεύγει.  Οι σπόροι της ελαφρότητας αρχίζουν να φύονται.  Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα προβλήματα της ζωής εξαφανίζονται, αλλά αρχίζετε να ενεργοποιείτε την ανεξάντλητη πηγή ενέργειας που χρησιμοποιούνταν για να στηρίξει την ψευδαίσθηση, χρησιμοποιώντας την αντ’ αυτού στην διαδικασία της επανασύνδεσης με τους ανθρώπους, την χαρά, το νόημα, και την ελαφρότητα. 

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Jonathan Fields, “How to Live a Good Life”)