Η ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ

Έχοντας παγώσει από την πρωινή ομίχλη, έβαλα την εφημερίδα κάτω από το μπράτσο μου και άρχισα να γυρίζω τρέχοντας προς το σπίτι, όταν ένα φοβερό θέαμα με σταμάτησε εκεί που βρισκόμουν.  Εκεί, επάνω στο κρύο τσιμέντο κάτω από το παράθυρο της κουζίνας ήταν πεσμένα τρία γυμνά χελιδονάκια περιτριγυρισμένα από θρύμματα ξεραμένης γκρίζας λάσπης, την φωλιά τους που είχε πέσει.

Τα χελιδόνια πάντα έφτιαχναν την φωλιά τους κάτω από την μπροστινή μας μαρκίζα.  «Ο Κύριος και η Κυρία Chatterley” συχνά κούρνιαζαν πάνω στα εναέρια καλώδια τσουρτσουρίζοντας ο ένας στον άλλο καθώς κάναμε δουλειές στην αυλή μας.  Μία από τις πιο αγαπημένες τους συνήθειες ήταν  να λιάζονται στην κορυφή του σκυλόσπιτου ή του μετρητή του ηλεκτρικού.  Τα πουλιά λαχάνιαζαν από την ζέστη καθώς άλλαζαν θέση σαν λουόμενες καλλονές που αγωνίζονται για ένα ομοιόμορφο μαύρισμα. Η εμπιστοσύνη τους σε εμάς ήταν ολοφάνερη, γιατί μας επέτρεπαν να στεκόμαστε σχεδόν αρκετά κοντά για να τα αγγίξουμε.

Αλλά τώρα δεν υπήρχε σημάδια από τους γονείς τους, και τα ακίνητα πουλάκια έμοιαζαν νεκρά.  Απαλά άγγιξα ένα από τα μωράκια.  Οι μπλε διογκώσεις των κλειστών ματιών του υπογράμμιζαν την ψυχρότητα του δέρματος του.  Έλεγξα προσεκτικά τα άλλα, και βρήκα ότι κανένα δεν ήταν άκαμπτο.  Με μια πιο προσεκτική εξέταση, ένας αμυδρός παλμός στα αιμοφόρα αγγεία τους ήταν ορατός, μέσα από το σχεδόν διαφανές, απαλό ροζ δέρμα.

Κρατώντας τα τρία αναίσθητα κορμάκια μέσα στη χούφτα μου, μπήκα μέσα, άναψα το καλοριφέρ, και στάθηκα δίπλα στον εξαερισμό του τοίχου, από όπου ξεχύθηκε αμέσως ζεστασιά.  Κρατώντας τα χέρια μου πάνω από τον καυτό αέρα, κράτησα τα αβοήθητα πουλιά, με τρόπο που ακουμπούσε το ένα πάνω στο άλλο, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος μεταφοράς θερμότητας.

Ο σύζυγος μου επέστρεψε από τον περίπατο με τον σκύλο, έτσι επιστράτευσα τα μεγάλα ζεστά χέρια του για να κρατήσουν τα πουλάκια πάνω από το καλοριφέρ, ενώ εγώ συγκέντρωνα τα πράγματα που θα χρειαζόμουν για να τα φροντίσω.  Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ικανοποιημένο χαμόγελο του όταν, μετά από λίγα λεπτά, άρχισαν να κινούνται μέσα στα χέρια του. 

Αφού έστρωσα ένα άδειο κουτί από μαργαρίνη με χαρτομάντιλα, το τοποθέτησα μέσα σε ένα μικρό κουτί από χαρτόνι για περισσότερη σταθερότητα.  Στη συνέχεια έκτισα έναν πύργο από πιάτα επάνω στην επιφάνεια της ηλεκτρικής κουζίνας και τοποθέτησα το κουτί από χαρτόνι στην επάνω πλάκα, έξι ίντσες κάτω από το φως.  Τακτοποίησαν τα πουλάκια μέσα στην φωλιά από χαρτομάντιλα, και έστρωσα περισσότερα χαρτομάντιλα από πάνω τους, προστατεύοντας το τρυφερό δέρμα των νεοσσών από την άμεση θερμότητα της λάμπας. 

Τα πουλάκια άρχισαν τώρα να φωνάζουν ζητώντας φαγητό.  Είχαν περάσει προφανώς ώρες από την τελευταία φορά που έφαγαν, ίσως όχι πριν το προηγούμενο βράδυ.  Οι γονείς τα είχαν γενναιόδωρα ταϊσει με φρέσκες μύγες και άλλα μικρά έντομα, αλλά εγώ δεν ήμουν χελιδόνι.  Τι θα μπορούσα ενδεχομένως να κάνω;

Ανοίγοντας ένα βάζο με πουρέ παιδική τροφή με βάση το κρέας, έβγαλα μια πολύ μικρή ποσότητα με το επίπεδο άκρο μιας ξύλινης οδοντογλυφίδας.  Τσίμπησα απαλά το μικρό ράμφος του ενός νεοσσού ανάμεσα στα δάκτυλα μου, προκαλώντας το στόμα του να ανοίξει διάπλατα.  Μετά άγγιξα το εσωτερικό της γωνίας του στόματος του με την τροφή, με αποτέλεσμα να καταπιεί αντανακλαστικά.  Η ακολουθία του ταϊσματος από το πουλάκι Α στο Β πήρε λίγο χρόνο, αλλά τελικά χόρτασαν αρκετά για να κοιμηθούν ευχαριστημένα.

Κοίταξα την ώρα – 8:10 πμ.  Ήταν 6:30 όταν πήγα να πάρω την εφημερίδα.  Αποφάσισα ότι ήταν καλύτερο να πάω να ρίξω μια ματιά για τους γονείς.  Η ομίχλη ακόμη κινούνταν ανάμεσα στα σπίτια, και τα πουλιά δεν φαίνονταν.  Επι

στρέφοντας στην κουζίνα, έφτιαξα πρωινό για εμάς, και έκανα άλλον έναν γύρω ταϊσματος στα ανοικτά πεινασμένα στόματα των πουλιών, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι δεν μπορούσα να τα σώσω.  Χρειάζονταν την φροντίδα των γονιών τους.  Με κάποιον τρόπο, θα έπρεπε να τοποθετήσω μια φωλιά κάτω από τον γείσο της σκεπής.  Τα πουλιά επικοινωνούν το ένα με το άλλο με τον ήχο, όχι με την μυρωδιά όπως κάνουν τα θηλαστικά.  Ίσως οι γονείς να μην απέρριπταν τα μωρά τους επειδή τα άγγιξα, αλλά θα τα φρόντιζαν πάλι;

Άπλωσα ανθεκτικές λαστιχένιες λωρίδες γύρω από ένα μεγαλύτερο κουτί μαργαρίνης, στη συνέχεια ανέβηκα σε μια σκάλα και κάρφωσα τρία καρφιά στον τοίχο. Τύλιξα τις λαστιχένιες λωρίδες γύρω από τα καρφιά και έλεγξα για να δω αν θα άντεχαν.  Η κατασκευή φάνηκε να λειτουργεί, αλλά το γυαλιστερό κίτρινο πλαστικό απείχε πολύ από την ματ γκρίζα λάσπη μιας πραγματικής χελιδονοφωλιάς.

Φτερουγίσματα ακούστηκαν πίσω μου.  Ο ένας από τους γονείς πετούσε από πάνω με φαινομενική δυσπιστία ότι ο άνθρωπος του είχε καταστρέψει τη φωλιά του.  Ο άλλος γονέας, κούρνιαζε πάνω στα εναέρια καλώδια.  Ήταν αυτό μια προδοσία εμπιστοσύνης; Φοβισμένοι, πέταξαν μακριά.  Κατέβηκα, αποθαρρημένη και ανήσυχη.

Εννέα και μισή.  Τάϊσα πάλι τα πουλάκια.  Μετά τοποθέτησα το κουτί μαργαρίνης των νεοσσών μέσα στο μεγαλύτερο επάνω στον τοίχο και μπήκα μέσα να παρακολουθήσω.  Καθισμένη πάνω στο πάτωμα της κουζίνας με τα μάτια μου κολλημένα στη φωλιά, περίμενα και προσευχόμουν.

Δέκα η ώρα.  Δέκα και μισή.  Έπρεπε να ταϊσω τα πουλάκια;

Ενώ έκανα μια προσπάθεια να σηκωθώ, κάτι φτερούγισε στο παράθυρο.  Το φως του ήλιου που αντανακλούσε στο πλαστικό κουτί έγινε πιο δυνατό και μετά ξεθώριασε.  Βγήκα έξω και είδα ότι η ομίχλη διαλύονταν και τα σύννεφα πίσω της έφευγαν.  Αχά! Ο Κύριος και η Κυρία Chatterley πλησίασαν, μελετώντας την φωλιά.

Επέστρεψα στο σκληρό πάτωμα, αυτή τη φορά γεμάτη ελπίδα.

Έντεκα η ώρα.  Τα πουλάκια έπρεπε να φάνε.

Καθώς σκεπτόμουν να κάνω μια κίνηση, το θαύμα τελικά συνέβη.  Ένας από τους γονείς ξεπέρασε τον φόβο του, πέταξε στο κουτί της μαργαρίνης, κάθισε στην άκρη, και για λίγο εξέτασε τα πουλάκια πριν πετάξει μακριά.  Ο άλλος γονιός τότε έφτασε με ένα έντομο στο ράμφος του και το πρόσφερε στα πεινασμένα πουλάκια.

 Ο Κύριος και η Κυρία Chatterley στη συνέχεια μεγάλωσαν τα παιδιά τους.  Μέσα στις επόμενες λίγες εβδομάδες τα μάτια των νεοσσών άνοιξαν και τα φτερά μεγάλωσαν.  Οι νεοσσοί μεγάλωσαν, πήγαν στο σχολείο πτήσης, και τώρα μεγαλώνουν τις δικές τους οικογένειες.  Η θέληση μας να προσπαθήσουμε, και η γενναιότητα των πουλιών να ξεπεράσουν τον φόβο τους για την ξένη φωλιά, έσωσαν τις ζωές των νεοσσών τους και των πολλών γενεών που ακολούθησαν.

Της Barb Bland

Το σχόλιο του Bernie

Στην ιστορία της Barb, «Η Γενναιότητα των Πουλιών», οι άνθρωποι ενήργησαν με την γνώση ότι όλη η ζωή είναι συνδεδεμένη. Ανεξάρτητα από το είδος, είμαστε από την ίδια οικογένεια.  Τα πουλιά γονείς κατάλαβαν τι είχαν κάνει οι ανθρώπινοι «νονοί» για τα μωρά τους.  Όπως και η μητέρα μου, της οποίας η ζωή έκανε τις ζωές πολλών άλλων δυνατές, αυτό το ανθρώπινο ζευγάρι έγιναν οι δότες της ζωής.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Bernie S. Siegel, “Love, Animals & Miracles”)