Όταν γεννιέται ένα μωρό, γεννιούνται κι οι
γιαγιάδες.
Judith Levy
Θέλω να σας μιλήσω για εκείνη την αποκόλληση του
δικού μας κομματιού που έχει τη μορφή παιδιού.
Είκοσι εφτά χρόνια πριν, κοίταζα για πρώτη φορά την κόρη μου, όπως την
είχαν εναποθέσει επάνω στην κοιλιακή μου χώρα.
Ο ομφάλιος λώρος ακόμα δεν είχε κοπεί.
Τα μικρά της μάτια φαίνονταν απέραντα καθώς με κοίταζε. Έβλεπα εκεί, ξαπλωμένο, ένα κομμάτι του
εαυτού μου και ταυτόχρονα κάτι το περίεργο και υπέροχα μοναδικό.
Σήμερα, στέκομαι δίπλα της, της σκουπίζω το πρόσωπο
της και της θυμίζω να επικεντρώνει την προσοχή της στις κινήσεις του τοκετού
και όχι στον πόνο ή στο φόβο. Πάντοτε
είχε έναν υπερβολικό φόβο για τον πόνο. Κι όμως… αρνήθηκε όποια βοήθεια θα της
έδιναν τα φάρμακα… βιώνοντας την απόφαση της να γεννήσει το παιδί της όσο πιο
φυσικά γίνεται, όπως έκανε και ένας ατέλειωτος χείμαρρος από προ-προγιαγιάδες
της, πριν από αυτήν.
Ύστερα από ατέλειωτες ώρες (που έμοιαζαν για αιώνες)
σπρωξίματος, προετοιμασίας και αναστεναγμών, η κόρη της κόρης μου τοποθετείται
επάνω στο στέρνο της μητέρας της, κοιτάζοντας τη στα μάτια. Το Μεγάλο Μυστήριο με ευλόγησε για άλλη μια
φορά, επιτρέποντας μου να δω την εγγονή μου, το κομμάτι εκείνο του εαυτού μου
που θα βαδίσει στο μέλλον και που με τη σειρά της θα γεννήσει τα δικά της
παιδιά, τα δισέγγονα μου.
Της Kay Cordell Whitaker
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου