Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (Μέρος Α)

Το συγκεκριμένο άρθρο το καταχωρώ χωρίς το όνομα του συγγραφέα, λόγω του ότι πρόκειται για πολύ προσωπικό θέμα, αλλά καθώς το βάθος με το οποίο έχει γραφτεί θεωρώ ότι είναι ανεκτίμητος θησαυρός για τον αναγνώστη, αποφάσισα να το δημοσιεύσω. Επίσης το όνομα της κόρης του συγγραφέα έχει αλλαχτεί για λόγους τήρησης του απορρήτου.

Όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, αυτή είναι μια ιερή μέρα για μένα. Φέτος η ημέρα αυτή είναι ορόσημο, καθώς η κόρη μου θα έκλεινε τα 29 σήμερα.

Αυτός θα ήταν ο χρόνος κατά το οποίο θα άφηνε πολλούς παλιούς τρόπους πίσω, και θα δέχονταν τον διαφορετικό μανδύα της ενηλικίωσης, όπως κάνουμε όλοι μας σε αυτή την ηλικία. Όπως και οι υπόλοιποι από εμάς, θα έπαιρνε όλα όσα της δόθηκαν στην παιδική ηλικία και τα οποία δοκιμάστηκαν στην δεκαετία των '20 της, και θα τα έβγαζε έξω στον κόσμο με τους δικούς της όρους για να διεκδικήσει το πεπρωμένο της. Και όμως αυτό δεν επρόκειτο  να συμβεί.

Επειδή είμαστε Ψυχές-Πνεύματα με ένα μανδύα από σώμα με συναισθήματα και νου, ξέρω πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η κόρη μου στο Πνευματικό Σώμα της ήταν μαζί μου σε όλο αυτό το ταξίδι για να βρω νόημα μετά το θάνατό της πάρα πολύ καιρό πριν. Παρόλα αυτά, για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μου έλειπε η φυσική παρουσία της, καθώς επέβαινα στα κύματα της θλίψης, καθώς μάθαινα να αποδέχομαι ότι δεν θα την ξαναδώ ποτέ.
Κι εν τούτοις, ενώ έπρεπε να πω αντίο τότε, άνοιξε το δρόμο για μια ζωή που δε θα μπορούσα ποτέ να είχα φανταστεί πριν από αυτήν. Περπατώ ανάμεσα στους κόσμους της ζωής και του θανάτου από τότε. Αυτό με έχει κάνει να μην φοβάμαι τον θάνατο, και να έχω επίγνωση της θλίψης που όλοι μοιραζόμαστε για όλα τα είδη των λόγων.

Ο θάνατος είναι ένα γεγονός της ζωής. Όλοι αντιμετωπίζουμε τον θάνατο καθ' όλη τη διάρκεια της  ζωής μας. Κανείς δεν ξεφεύγει από το να αντιμετωπίσει αυτό που έχει πεθάνει, αυτό που πεθαίνει, και από αυτό που θα πεθάνει. Αυτός είναι ο λόγος που αποδεχόμενοι κάθε θάνατο για αυτό που είναι και γνωρίζοντας ότι πρέπει να κάνουμε ό, τι χρειάζεται για να γιατρευτούμε είναι υψίστης σημασίας για να βρούμε το δρόμο μας προς μια αίσθηση σύνδεσης με όλη τη ζωή. Τιμώντας τη διαδικασία της επούλωσης μας, μας προσφέρονται ευκαιρίες για να βρούμε τη δύναμη και το κουράγιο που μπορεί να μας οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη άνευ όρων Αγάπη.

Τον χρόνο αυτό αναλογίζομαι τα προφανή κενά που συνοδεύουν τα πολλά είδη των θανάτων που όλοι βιώνουμε κατά την διάρκεια της ζωής μας. Αν ζήσουμε μέχρι κάποια ηλικία, θα βιώσουμε το θάνατο φίλων και αγαπημένων προσώπων. Καθώς γερνάμε, βιώνουμε επίσης τον θάνατο ονείρων, τον θάνατο πεποιθήσεων, και τον θάνατο τρόπων ζωής. Όταν αυτά πεθάνουν, αντιμετωπίζουμε και πάλι την ανάγκη μας να προχωρήσουμε μέσα από τη θλίψη που νιώθουμε και να κάνουμε ό, τι χρειάζεται για να γιατρευτούμε όσο καλύτερα μπορούμε.

Πρόσφατα, μελέτησα και άλλα είδη συλλογικών θανάτων ιδεών και ιδανικών που όλοι αισθανόμαστε. Πιστεύω ότι είμαστε σε μια κατάσταση συλλογικού σοκ και θλίψης για το θάνατο κάθε προσχήματος για  ειλικρίνεια στις εκλογές μας, το θάνατο του πολιτισμού στο δημόσιο διάλογο, και το θάνατο κάθε πρότυπου ευπρέπειας στην εθνική πολιτική μας σκηνή. Αυτά φαίνεται να μην υπάρχουν πιά, καθώς ούτε και καμιά επιθυμία να μιμηθούν την ευγένεια, τον πολιτισμό, και τον συνηθισμένο σεβασμό που υπήρχαν κάποτε στην κοινωνία μας.

Τους τελευταίους μήνες, εξαιτίας της ασχήμιας στο συλλογικό μας διάλογο, έχω δει τον θάνατο οικογενειών. Οι δεσμοί της φροντίδας και της εμπιστοσύνης μπορεί να πάρουν μια ζωή για να δημιουργηθούν, και εξαφανίζονται μέσα σε μια στιγμή. Όταν η πίστη, το χιούμορ, η ανοχή και ο αμοιβαίος σεβασμός έχουν εκλείψει, και αντιμετωπίζουμε απαράδεκτες συμπεριφορές και καταστάσεις, αυτό σκοτώνει τους οικογενειακούς δεσμούς. Και όμως, ο θάνατος αυτών των βιολογικών δεσμών ανοίγει επίσης νέες σχέσεις με εκείνους που είναι πιο αληθινή οικογένειά σας από τις βιολογικές σχέσεις σας.

Αυτό με οδήγησε στη συνειδητοποίηση ότι σε όλες τις ζωές της αιώνιας ύπαρξής μας, έχουμε δέκα χιλιάδες πατέρες και μητέρες, δέκα χιλιάδες αδελφές και αδελφούς, δέκα χιλιάδες γιους και κόρες, και δέκα χιλιάδες θείες και θείους. Ενώ χάνουμε κάποιους, κερδίζουμε άλλους, τόσο σε αυτή τη ζωή όσο και σε όλες τις ζωές. Ενώ ο θάνατος των οικογενειακών δεσμών είναι πάντα δύσκολος, έχουμε πολλές οικογένειες, και όπου υπάρχει χαρά, βρίσκουμε την αληθινή μας οικογένεια.

Είναι ο θάνατος της φυσικής αλυσίδας; Ο θάνατος των παλαιών τρόπων, είτε αυτοί είναι περιβαλλοντικοί, κυβερνητικοί ή κοινωνικοί; Φαίνεται ότι τα είδη εξαφανίζονται με ανησυχητικούς ρυθμούς, και ζούμε την αρχή μιας άλλης μαζικής εξαφάνισης. Έχω κλάψει για το θάνατο εκατομμυρίων μελισσών, καθώς και άλλων πλασμάτων που πεθαίνουν μαζικά σε όλο τον κόσμο στην άκρη αυτή του συλλογικού θανάτου. Είμαστε όλοι μαζί μια Ζωή. Όταν τα φυτά και τα πλάσματα πεθαίνουν, το βιώνουμε όλοι μας, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι.

Οι παγκόσμιοι αυτοί θάνατοι, είτε είναι της φύσης, των ιδεών ή και των ιδανικών, είναι φυσικό να δημιουργούν μια πολύ βαριά ατμόσφαιρα. Οποιαδήποτε αίσθηση βάρους αισθανόμαστε, αποτελεί ξεκάθαρο σημάδι της σύνδεσης μας με ολόκληρη την  ύπαρξη, και την ανάγκη μας να δεχτούμε ότι με το πέρασμα του παλιού, θα βρούμε την είσοδο σε μια ανανέωση της ελπίδας και της χαράς στο μέλλον.

Ενώ ο θάνατος της Mary με αφάνισε και άφησε ένα αφάνταστο κενό στη ζωή μου, που ποτέ δεν θα μπορούσε να καλυφθεί επαρκώς με οποιονδήποτε τρόπο, μου άνοιξε επίσης την προοπτική στο να καταλάβω ότι κάθε θάνατος ακολουθείται από ευκαιρίες να γίνουμε πιο δυνατοί και πιο θαρραλέοι στην αναζήτηση για νόημα στη ζωή. Παρά το αβάσταχτο βάρος της θλίψης που συνοδεύει ένα σημαντικό θάνατο, αγκαλιάζοντας το ταξίδι στον κάτω κόσμο μαθαίνουμε την ριζική αποστασιοποίηση από τις παλιές αντιλήψεις και πεποιθήσεις, και μπορεί να ανοίξουμε σε μια μεγαλύτερη κατανόηση του χορού που η ζωή και ο θάνατος κάνουν ο ένας με τον άλλο.

Ζώντας εδώ που ζω, η Φύση είναι ολόγυρα μου. Μου δίδαξε πολλά, δεδομένου ότι η ζωή στην έρημο μπορεί να είναι αμείλικτη για τα πλάσματα που ζουν εδώ. Έχουν υπάρξει στιγμές, που έχω δει ένα γεράκι να αρπάζει ένα πουλί στο έδαφος και να εφορμά στον αέρα. Αυτές είναι στιγμές θανάτου για το ένα και ζωής για το άλλο. Έχω δει φίδια να αρπάζουν τρωκτικά, και μεγάλα τρωκτικά να αρπάζουν φίδια. Και αν οι άνθρωποι είναι αναμφίβολα πιο εξελιγμένοι από τα ζώα, σε αυτή την έρημο έχω δει επίσης ανθρώπους να αρπάζουν ό, τι δεν ήταν δικό τους, δημιουργώντας το θάνατο του μέλλοντος για το ένα, και μελλοντικό κάρμα που επηρεάζει τη ζωή του άλλου.

Καθ' όλη τη ζωή μου, έχω βιώσει το θάνατο πολλών φιλικών σχέσεων εξαιτίας της αμετάκλητης απώλειας οποιωνδήποτε κοινών δεσμών μπορεί να είχαμε από κοινού. Ωστόσο, αν και έχω βιώσει το θάνατο της εμπιστοσύνης μου σε μερικούς ανθρώπους, έχω επίσης βιώσει την ενίσχυση της εμπιστοσύνης μου σε άλλους. Δημιουργούμε δεσμούς αγάπης, εμπιστοσύνης, και στοργής με κάθε ανάσα που παίρνουμε, και καθ’ όλη τη διάρκεια των ετών, αφήνουμε πίσω τις σχέσεις εκείνες που δεν έχουν χτιστεί πάνω στα θεμέλια της αγάπης, της εμπιστοσύνης και της τρυφερότητας, ενώ αγκαλιάζουμε νέες, όπου μπορεί να βρούμε και να εκδηλώσουμε όλα αυτά.

Από τότε που άρχισα το θεραπευτικό ταξίδι μου, έχω διαπιστώσει ότι κάθε θάνατος είναι ένα σημάδι ότι ένα κεφάλαιο έχει κλείσει, και ένα άλλο θα ανοίξει με το σωστό τρόπο και στο σωστό χρόνο. Ενώ μου λείπουν οι αγαπημένοι μου άνθρωποι που έχουν περάσει από τη ζωή μου, ξέρω επίσης ότι δεν μπορούμε να χάσουμε αυτό που είναι πραγματικά δικό μας, ούτε μπορούμε να συνεχίσουμε να κρατιόμαστε από αυτό του οποίου ο χρόνος  στη ζωή μας έχει τελειώσει.

Eίμαστε όλοι μέρη της ευρύτερης Ζωής στην οποία ζούμε και αναπνέουμε και έχουμε την Ύπαρξή μας, και δεν είμαστε ξεχωριστά από τη ζωή που είναι παντού γύρω μας. Δεδομένου ότι είμαστε όλοι μαζί μέσα στη μία Ζωή που μοιραζόμαστε, καθώς μαθαίνουμε να ευλογούμε και αφήνουμε πίσω μας μικρότερους τρόπους ζωής και αγάπης, διαπιστώνουμε ότι κάθε πράξη μας που επιβεβαιώνει τη ζωή δημιουργεί πολλές μορφές ζωής και θανάτου στο μέλλον μας, που θα είναι ιδανικές για το ατελείωτο ταξίδι μας από μικρότερη σε μεγαλύτερη επίγνωση.

Ο θάνατος είναι ο τρόπος της φύσης να μας διδάξει να αποδεχθούμε και να κάνουμε ειρήνη με τα πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, ή ακόμη και να κατανοήσουμε. Μέσα από το θάνατο αποτινάζουμε τον φόβο. Μέσα από το θάνατο μαθαίνουμε τη σαφήνεια σχετικά με το τι υπήρξε και το τι υπάρχει. Μέσα από το θάνατο μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε το γεγονός ότι κάθε τέλος ακολουθείται από μια νέα αρχή, και κάθε κενό θα γεμίσει με περιεχόμενο ιδανικό για το πού είμαστε και τι πρέπει να μάθουμε. Ενώ ο θάνατος μπορεί να είναι τρομακτικός, είναι επίσης απελευθερωτικός.