Ο ΒΟΥΔΑΣ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ VIPASSANA

 Ο Βούδας δεν ήταν κάποιο είδος θεού ή μύθου. Ήταν ένα πραγματικό, ιστορικό πρόσωπο με το όνομα Siddhartha Gautama. Ήταν ένας πρίγκιπας, γιος του βασιλιά του έθνους της Shakya, που βρισκόταν στο σημερινό Νεπάλ.

     Εάν αφαιρέσουμε τη μυθολογία γύρω από αυτό το άτομο, μπορούμε να έχουμε μια αρκετά ξεκάθαρη αίσθηση του πώς ήταν σαν σάρκα και αίμα. Κατά τη γνώμη μου, ήταν ένας από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους όλων των εποχών.

     Παρόλο που ο Σιντάρθα Γκαουτάμα έζησε πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια, ήταν ουσιαστικά ένας σύγχρονος άνθρωπος με πολλούς τρόπους. Ήταν ορθολογιστής, υποτιμούσε το ρόλο της εξουσίας και ήταν επικριτικός για τις ανισότητες του συστήματος των κοινωνικών τάξεων, όπως υπήρχε τότε. Ήταν ο μόνος θρησκευτικός ηγέτης στην ιστορία του κόσμου που ζήτησε από τους ανθρώπους να μην ακολουθήσουν τις διδασκαλίες του βάσει της εξουσίας του. Αυτή είναι μια αρκετά σύγχρονη, ισότιμη και αναζωογονητική άποψη.

     Αυτά τα πράγματα σχετικά με τον Βούδα είναι αρκετά εντυπωσιακά, αλλά νομίζω ότι η πιο σημαντική συμβολή του είναι ότι ήταν το πρώτο άτομο στην ιστορία που διατύπωσε σαφώς μια νέα πτυχή του διαλογισμού. Επειδή υπάρχει αυτός ο δεσμός ανατροφοδότησης μεταξύ ηρεμίας και συγκέντρωσης, οι άνθρωποι είχαν την τάση να βλέπουν την ηρεμία / συγκέντρωση ως το πιο σημαντικό και τελικό ζητούμενο. Πίστευαν ότι ο στόχος του μονοπατιού ήταν να επιτύχουν όλο και  μεγαλύτερη συγκέντρωση και να πάνε όλο και πιο βαθιά σε ευχάριστες, καταστάσεις απορρόφησης.

     Αλλά σύμφωνα με παραδοσιακές διηγήσεις, ο Βούδας ανακάλυψε μια εντελώς νέα δεξιότητα της προσοχής. Βρήκε ότι θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε την προσοχή σας για να αποκτήσετε βαθιές γνώσεις για στον εαυτό σας, ακόμη και τις βαθύτερες γνώσεις της Φώτισης. Ανακάλυψε πώς μπορείτε να αναπτύξετε ένα είδος εσωτερικού μικροσκοπίου για να παρατηρήσετε προσεκτικά τη φύση της δικής σας αισθητηριακής εμπειρίας. Αυτή η ανακάλυψη έφερε μια εντελώς νέα διάσταση στον διαλογισμό: τη διάσταση της αποσαφήνισης και του ξεμπερδέματος. Η αποσαφήνιση και το ξεμπέρδεμα προάγουν την κατανόηση θεμελιωδών θεμάτων - τη φύση του εαυτού, τη φύση του πόνου, τη φύση της ενότητας, ίσως ακόμη και τη φύση της φύσης.
Εδώ είναι η παραδοσιακή ιστορία του πώς ανακάλυψε αυτόν τον νέο τρόπο εστίασης.

     Ο Σιντάρθα Γκαουτάμα γεννήθηκε σε βασιλική οικογένεια περίπου πεντακόσια χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού. Ένας αστρολόγος της βασιλικής αυλής είπε ότι ο Σιντάρθα θα γινόνταν είτε ένας αυτοκράτορας που θα κατακτούσε τον κόσμο είτε ένας γκουρού που θα άλλαζε τον κόσμο. Ο πατέρας του, ως βασιλιάς, έκανε ό, τι μπορούσε για να ενθαρρύνει το Σιντάρθα να γίνει αυτοκράτορας, αλλά ο νεαρός πρίγκιπας είδε πόσα βάσανα υπήρχε στον κόσμο. Συναντήθηκε επίσης με σραμάνες - άτομα που είχαν ξυρίσει τα κεφάλια, φορούσαν ιδιαίτερα ρούχα και δεν συμμετείχαν σε κοινωνικές δραστηριότητες, αλλά ασκούσαν περισσότερο τον διαλογισμό, μεταξύ άλλων, τον διαλογισμό της συγκέντρωσης και ασκητικές πρακτικές. Εντυπωσιάστηκε πολύ από την ιδέα να γίνει σραμάνα και να ξεπεράσει τα δεινά.

     Ένα βράδυ, βγήκε από το παλάτι του πατέρα του με στόχο να αναζητήσει έναν δάσκαλο του διαλογισμού. (Όπως έχω ήδη αναφέρει, οι πρακτικές συγκέντρωσης βρίσκονται σε όλους τους πολιτισμούς και υπήρχαν τέτοιοι δάσκαλοι στη διάθεση του νεαρού Σιντάρθα). Ο πρώτος δάσκαλός του, ο Αραδακάλαμα, του δίδαξε πώς να μπαίνει σε μια βαθιά κατάσταση απορρόφησης και έξτασης. Ο Σιντάρθα ήταν μια πνευματική ιδιοφυία. Είχε μια τεράστια φυσική ικανότητα για διαλογισμό. Ήταν στις τεχνικές διαλογισμού ό, τι ήταν ο Μότσαρτ στη μουσική, ο Μπόμπι Φίσερ στο σκάκι, ή ο Μωχάμεντ Άλι στο μποξ. Τεχνικές που συνήθως χρειάζονται χρόνια ή δεκαετίες για να κατακτηθούν, ο Σιντάρθα κατάφερε να τις τελειοποιήσει σε μερικούς μήνες. Αφού κατέκτησε τη βαθύτερη, πιο απορροφημένη, εκστασιακή και συγκεντρωμένη κατάσταση που γνώριζε ο δάσκαλός του, ο Αραδακάλαμα προσφέρθηκε να κάνει τον Σιντάρθα δάσκαλο στο πλευρό του.

     Όπως ανέφερα, μέρος του μεγαλείου του Βούδα ήταν ότι είχε πολύ κριτική σκέψη. Συνειδητοποίησε ότι, αν και δεν υπήρχε κανένας πόνος σε αυτήν την βαθιά απορροφημένη κατάσταση, ο πόνος επέστρεφε όταν αυτός έβγαινε από αυτήν την κατάσταση. Όταν περπατούσε στη καθημερινή ζωή, μπορούσε να διακρίνει ότι οι σπόροι της ταλαιπωρίας ήταν ακόμα εκεί. Η βαθιά συγκέντρωσή του ήταν εκστατική, αλλά δεν είχε ακόμη προκαλέσει μια θεμελιώδη αλλαγή στην ύπαρξή του.

     Προς τιμή του, ο Σιντάρθα αναγνώρισε αυτό το πρόβλημα. Είχε πετύχει κάτι καταπληκτικό, κάτι που το ένιωθε απίστευτα καλό. Ο δάσκαλός του μάλιστα του είπε ότι στην πραγματικότητα είχε επιτύχει όλα όσα υπήρχαν για να επιτύχει. Αλλά ο Σιντάρθα δεν επέτρεψε στον εαυτό του να παγιδευτεί σε ένα καλό μέρος, οπότε αναζήτησε έναν άλλο δάσκαλο, τον Ουντάκα Ραμαπούτα, ο οποίος γνώριζε ακόμη βαθύτερες καταστάσεις απορρόφησης.

 

Απόσπασμα από την 5^η συνάντηση του Γ κύκλου των ΔΩΡΕΑΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ διαδικτυακών σεμιναρίων με τίτλο «Η Επιστήμη της Προσωπικής Μεταμόρφωσης».

Μπορείτε να βρείτε την συνάντηση μας εδώ: