ΤΥΦΛΟΣ ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ

Ήταν μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα, κι εγώ έκανα ένα διάλλειμα από τις δουλειές μου να ξεκουραστώ στο πίσω μέρος της αυλής.  Έβαλα την καρέκλα μου κάπου που μπορούσα να επωφεληθώ από μια απαλή αύρα που φυσούσε από τον νότο.  Καθώς κάθισα φτιάχνοντας με το μυαλό μου την λίστα με τις δουλειές που είχα ακόμα να κάνω, μια αστραπιαία κίνηση με έκανε να κοιτάξω προς τα πάνω.  Ένα ζευγάρι πουλιών πέρασε πετώντας και προσγειώθηκε πάνω σε ένα δέντρο στο πίσω μέρος της αυλής.  Με τόσα πολλά δέντρα και λουλούδια στον κήπο μας, μας έρχονται πολλά πουλιά, έτσι δεν ξέρω γιατί αυτό το συγκεκριμένο ζευγάρι τράβηξε και κράτησε την προσοχή μου.  Δεν ήταν καν αρκετά κοντά μου για να τα βλέπω καθαρά, αλλά βρέθηκα να κάθομαι τελείως ακίνητη, ελπίζοντας ότι θα πετούσαν πιο κοντά, αρκετά κοντά για να μπορώ να τα παρατηρήσω.

Μέσα σε λίγα λεπτά, το ζευγάρι κατέβηκε πετώντας σε ένα σημείο κοντά σε μένα πάνω στο γρασίδι.  Ήταν ολόϊδια εκτός από το γεγονός ότι το ένα πουλί ήταν μαύρο και το άλλο ολόλευκο.  Άρχισαν να ψάχνουν για τροφή και τιτίβιζαν συνεχώς καθώς σκάλιζαν, κτυπούσαν και τσιμπούσαν  με τα ράμφη τους το χορτάρι.  Πρόσεξα ότι το μαύρο πουλί έμενε κοντά στο άσπρο, και φαινόταν να βοηθάει το άσπρο πουλί να βρει το γεύμα του.  Το μαύρο πουλί τσιμπούσε και μετά μαλακά σκουντούσε το ράμφος του άλλου πουλιού προς την τροφή.

Κάθε φορά που πετούσαν σε ένα νέο σημείο, έμεναν κοντά μαζί και συνέχιζαν να τιτιβίζουν καθώς πετούσαν, λειτουργώντας όπως φαίνονταν σαν μια μονάδα.  Λειτουργούσαν αρμονικά καθώς το άσπρο πουλί φαίνονταν να εμπιστεύεται και να ακολουθεί τις παραινέσεις του μαύρου πουλιού.  Όταν τέλειωσαν το γεύμα τους, τα πουλιά πέταξαν μακριά, παραμένοντας ακόμα πολύ κοντά το ένα στο άλλο.  Δυστυχώς, δεν τα είδα ποτέ ξανά.

Υποθέτω ότι το άσπρο πουλί ήταν ένα αλμπίνο, και, προφανώς τυφλό, εξαρτώνταν από το σύντροφο του.  Το μαύρο πουλί έδειχνε τέτοια αφοσίωση στο αλμπίνο, σπρώχνοντας τροφή προς το μέρος του και διατηρώντας μια συνεχή γέφυρα ήχου.  Θα πρέπει να ήταν δύσκολο έργο αυτό για το μαύρο πουλί, να σκέφτεται όχι μόνον τις δικές του ανάγκες αλλά επίσης κι εκείνες του συντρόφου του.

Σε εκείνα τα λεπτά έγινα μάρτυρας ενός από τα μαθήματα της φύσης για το αληθινό νόημα της συμπόνιας, της υπομονής, και της αγάπης.  Μια τέτοια απλή επίδειξη από δύο πουλιά άγγιξε την καρδιά μου και με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι είμαστε όλοι ικανοί να δημιουργούμε θαύματα όταν σταματάμε να σκεφτόμαστε τις δικές μας ανάγκες για να σκεφτούμε τις ανάγκες ενός άλλου.

 

Dorie Walden

 

Το σχόλιο του Bernie:

Η ιστορία αυτή της Dorie Walden μου θυμίζει μια άλλη ιστορία, στην οποία ένα άτομο πήγε στον ουρανό και είδε αρκετούς αγγέλους με μία μόνον φτερούγα.  Ρώτησε τον οδηγό του, «Πώς μπορεί να πετάξει ένας άγγελος με μια φτερούγα;» Ο οδηγός είπε, «Κοίτα».  Δύο άγγελοι, ο κάθε ένας με μία μόνον φτερούγα, ένωσαν τα μπράτσα τους και πέταξαν ψηλά μαζί.  Έχω ακούσει πολλές διηγήσεις τυφλών και κουφών ζώων που οδηγούνταν στην ζωή από ένα άλλο ζώο διαφορετικού είδους.

Η Cynthia Hurn έγινε κάποτε μάρτυρας ενός «δικαστηρίου πουλιών».  Μια ομάδα από μαύρα κοράκια σχημάτισαν έναν κύκλο γύρω από ένα ολόλευκο κοράκι (τον δράστη) και ούρλιαζαν κατηγορίες στο αλμπίνο πουλί. Μετά από την έντονη λεκτική επίθεση, τα πουλιά σιώπησαν.  Ο δράστης καταδικάστηκε.  Τα μαύρα κοράκια πλησίασαν, ένα-ένα, να επιτεθούν στο αλμπίνο και θα τον είχαν ξεσκίσει με τα ράμφη τους αν ο ανθρώπινος παρατηρητής   δεν είχε διώξει τους εκτελεστές μακριά.

Η συλλογική συμπεριφορά των κορακιών καθρεφτίζει τον τρόπο της φύσης να εξαλείφει τα αδύναμα γονίδια, κάνοντας την ιστορία της Dorie ακόμη πιο ξεχωριστή, γιατί ένα φυσιολογικά χρωματιστό πουλί θα φαινόταν να μην έχει λόγους να βοηθήσει το πουλί αλμπίνο.

Αυτά τα δύο πουλιά είναι καλό παράδειγμα για εμάς.  Πρέπει να σταματάμε, να βοηθούμε αυτούς που έχουν ανάγκη, και να συζητούμε μαζί τους.  Για κάποιον που είναι τυφλός, η φωνή ενός άλλου μπορεί να είναι η γέφυρα με την ζωή.  Για κάποιον που ζει στον δρόμο, αγνοημένος από τους ανθρώπους που περνούν, η προσοχή που του δίνει ένας ξένος είναι η επιβεβαίωση ότι είναι ακόμα πολύτιμος.  Πάντα αισθάνομαι καλά όταν σταματώ και μιλώ με τους άστεγους.  Γι’ αυτό, δώστε χρόνο στο να δώσετε σε κάποιον την προσοχή σας.  Γίνετε ένας άγγελος με μια φτερούγα.

 

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Bernie S. Siegel, “Love, Animals & Miracles: Inspiring True Stories Celebrating the Healing Bond”)