Η ΕΥΧΕΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ

Παρ’ όλο που  η μητέρα μου είχε πει να μην μιλώ σε αγνώστους, εκείνη συνέχεια το έκανε.  Μιλούσε με όποιον έβρισκε όταν περίμενε τη σειρά της για να πληρώσει στο ταμείο, όταν αγόραζε τσάντες στο Μάρσαλ Φιλντ, μέσα στο ασανσέρ όταν κάποιος λοξοκοίταζε προβληματισμένος τα κουμπιά, στα αεροδρόμια, σε αγώνες ποδοσφαίρου και στην παραλία.

                                             Ευτυχώς, εγώ ακολούθησα τη συμβουλή της μόνο όταν αφορούσε απειλητικούς αγνώστους.  Πιστεύω ότι εγώ το χειρίστηκα καλύτερα.

Η συνήθεια της μητέρας του να πιάνει κουβέντα με όλους τους ανθρώπους δίπλα της μπορεί τώρα να κάνει τα μάτια μου να χαμογελούν, αλλά κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου με ενοχλούσε πολύ.  «Και η Λιν αγοράζει το πρώτο της τώρα», εμπιστεύτηκε σε μια γυναίκα που ψώνιζε κι εκείνη με την έφηβη κόρη της στο τμήμα στηθόδεσμων του πολυκαταστήματος της πόλης μας.  Ήθελα να τρέξω και να κρυφτώ κάτω από ένα μπουρνούζι που υπήρχε κοντά μου, αλλά αντί γι’ αυτό γύρισα κατακόκκινη και της είπα αποδοκιμαστικά, μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου, «Μητέραααααα». Ένιωσα λίγο καλύτερα μόνο όταν άκουσα τη μητέρα της κοπέλας να λέει, «Ψάχνουμε να βρούμε ένα για τη Σάρα, αλλά είναι όλα τόσο μεγάλα».

                                                                                  

Δεν ανταποκρίνονταν όλοι όταν η μητέρα έκανε μια παρατήρηση στην προσπάθεια της να προκαλέσει μια σύντομη συζήτηση.  Μερικοί της χαμογελούσαν παγωμένα μέσα από τα σφιγμένα χείλη τους και γύριζαν την πλάτη τους.  Κάποιοι άλλοι την αγνοούσαν τελείως.  Όποτε βρισκόμουν μαζί της, σε τέτοιες στιγμές, έβλεπα ότι την πείραζε αλλά το αψηφούσε και συνεχίζαμε το δρόμο μας.  Πιο συχνά, παρ’ όλα αυτά, χανόμουν κάπου και γύριζα πίσω για να τη βρω να φλυαρεί.  Υπήρχαν περιπτώσεις που ανησυχούσα ότι θα την έχανα μέσα στο πλήθος, αλλά μετά, άκουγα το γάργαρο γέλιο της και ένα σχόλιο όπως, «Ναι, ναι και εγώ το ίδιο».

Μέσα απ’ αυτές τις αυθόρμητες συζητήσεις η μητέρα μου με έμαθε ότι ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος – ή πολύ μικρός, διάλεξε – για να μην έχεις το χρόνο να πλησιάσεις κάποιον.  Μου υπενθύμιζε ότι ως γυναίκες απολαμβάναμε ένα ιδιαίτερο είδος συγγένειας, ακόμα κι αν δεν μοιάζαμε ιδιαίτερα.  Στα πιο καθημερινά γεγονότα υπάρχουν κοινές απειλές που μας ενώνουν.  Αυτό μπορεί να είναι η αιτία που προτιμάμε το χαρτί αντί για το πλαστικό ή γιατί ένας ναυτικός δεν είναι ποτέ κακός ή ο λόγος που ο Εθνικός μας Ύμνος μας κάνει ακόμα να νιώθουμε ανατριχίλα.

Μια από τις τελευταίες μου αναμνήσεις από τη μητέρα μου, όταν ήταν στο νοσοκομείο μερικές ώρες πριν πεθάνει από καρκίνο μαστού που τη ρήμαξε αφήνοντας την 40 κιλά, είναι μια στιγμή που χαμογελούσε αδύναμα και έλεγε στη νοσοκόμα της πώς να φυτέψει καλύτερα τους βολβούς τουλίπας. Στεκόμουν σιωπηλή στην πόρτα έτοιμη να βάλω τα κλάματα αλλά και πλημμυρισμένη από ένα κύμα αγάπης και θαλπωρής.  Με έμαθε να βλέπω την άνοιξη μέσα στους άλλους.  Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, ιδιαίτερα τώρα όταν γυρίζω σε κάποιον και του λέω, «Δεν σου αρέσει που…»

 

Lynn Rogers Petrak