ΤΡΩΤΕ ΑΡΓΑ, ΣΥΝΔΕΘΕΙΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ

 «Υπάρχουν πολλά περισσότερα στη ζωή από το να αυξάνεις την ταχύτητα της»   -   Mahatma Gandhi

 

Πάντα έτρωγα γρήγορα.  Το αποδίδω στην παιδική μου ηλικία.  Υπήρχαν φορές που δεν είχαμε αρκετό φαγητό, και το παιδί που έτρωγε πιο γρήγορα ήταν αυτό που έπαιρνε το φαγητό.  Είχα τρία αδέλφια, και αν και ήμουν η μεγαλύτερη, ήμουν η πιο μικροκαμωμένη, και η ώρα των γευμάτων πάντα έμοιαζε με την επιβίωση του πιο ικανού.  Αν και είμαστε πλέον μεγάλοι και έχουμε πολύ φαγητό, τα αδέλφια μου και εγώ έχουμε την παλιά τάση να τρώμε γρήγορα.   Για μένα, το να μάθω να τρώω αργά συνεχίζει να απαιτεί πραγματική πειθαρχία.  Αλλά αξίζει την ανταμοιβή, επειδή όταν τα καταφέρνω, η ζωή μοιάζει περισσότερο φωτεινή και η φωνή του Πνεύματος είναι πιο καθαρή.

 

 

Πολλά χρόνια πριν είχα μια εμπειρία στην Γαλλία, η οποία λειτούργησε σαν ένα υπέροχο κουμπί επανεκκίνησης για μένα.  Είχα προσαρμοστεί στην Αμερικάνικη παράδοση να τρώω στο πόδι μπροστά στον υπολογιστή ή την τηλεόραση.  Αυτό δεν φαινόνταν ασυνήθιστο, γιατί όλοι όσους γνώριζα (με εξαίρεση την Meadow -την κόρη μου) έκαναν το ίδιο πράγμα.  Οι πρώτες λίγες ημέρες φαγητού στα εστιατόρια στην Γαλλία ήταν αγωνιώδεις για μένα.  Κάθε πιάτο έπαιρνε πολύ χρόνο.

«Πότε θα έλθει το φαγητό;» ρωτούσα.  Η Meadow έλεγε, «Μαμά, ηρέμησε σε παρακαλώ. Απόλαυσε την εμπειρία».  Αλλά συνέχιζα να λέω, «Γιατί αργεί τόσο πολύ;» Και μετά, αφού είχαμε φάει, γκρίνιαζα, «Πού είναι ο λογαριασμός;» Η Meadow είχε περάσει αρκετό καιρό στην Γαλλία για να καταλαβαίνει το νωθρό ρυθμό του Γαλλικού φαγητού, αλλά για μένα ήταν αληθινά δύσκολο.

Πήρε περίπου τρεις ημέρες ανήσυχου φαγητού για να παραδοθώ σε πιο αργό ρυθμό.  Όταν τελικά το έκανα, ήταν καταπληκτικό.  Ανακάλυψα ότι ήμουν περισσότερο παρούσα με την οικογένεια μου.  Άκουγα τις συζητήσεις μας πιο στενά.  Τα χρώματα του φαγητού ήταν πιο ζωντανά.  Γευόμουν τους πολύπλοκους τόνους και τις αποχρώσεις του κάθε πιάτου. Απολάμβανα την ατμόσφαιρα του εστιατορίου.  Υπήρχε λάμψη γύρω από ολόκληρη την γευστική εμπειρία που δεν υπήρχε ποτέ όταν έκανα αγώνες ταχύτητας με το γεύμα μου.  Βυθίστηκα τόσο πολύ στην εμπειρία ώστε όταν επέστρεψα σπίτι, βρήκα τον γρήγορο ρυθμό του φαγητού στις Ηνωμένες Πολιτείες ενοχλητικό και δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ.

      _          Denise 

(Απόσπασμα από το βιβλίο των Denise Linn & Meadow Linn, “The Mystic Cookbook: the secret alchemy of food”)