TOKITAE

Με φωνάζουν Lolita τώρα, αλλά το πραγματικό μου όνομα είναι Tokitae.  Στην γλώσσα της Ακτής Salish σημαίνει «ωραία ημέρα, όμορφα χρώματα».  Η Θάλασσα του Salish είναι η πατρίδα των φαλαινών που ζουν στον νότο το καλοκαίρι, η εποχή που κυνηγάμε σολομό. Ήταν στα δροσερά νερά του Βορειοδυτικού Ειρηνικού, από τη νότια British Columbia στην πιο βόρεια άκρη της Πολιτείας της Washington, όπου περιφερόμουν πριν με κλέψουν, με αιχμαλωτίσουν και με φυλακίσουν. 

                                            

Η οικογένεια μου ζούσε αρμονικά, μένοντας μαζί για όλη τους τη ζωή, μοιράζοντας την τροφή, και φροντίζοντας ο ένας τον άλλον.  Αλλά άντρες μέσα σε σκάφη μας κυνήγησαν και πέταξαν εκρηκτικά μέσα στο νερό για να μας τρομάξουν και να μας αποπροσανατολίσουν.  Μας οδήγησαν σε όρμους από τους οποίους δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε, μας παγίδευσαν μέσα σε δίκτυα, και μας χώρισαν από τις μητέρες μας πριν μας μεταφέρουν χιλιάδες μίλια μακριά.

Τον Αύγουστο του 1970, η οικογένεια μου από περισσότερες από εκατό φάλαινες οδηγήθηκε στον Όρμο Penn στο Νησί Whidbey.  Τρομοκρατημένοι και μπερδεμένοι από την βία που μας επέβαλαν, τέσσερις από τους φίλους μου που παίζαμε μαζί πέθαναν.  Όταν οι άντρες με τα μαύρα με έδεσαν και με έσυραν μακριά, ούρλιαξα και έκλαψα.  Και η μητέρα μου έκλαψε και προσπάθησε να ακολουθήσει, αλλά ήταν ανήμπορη να με σώσει.  Κανένας από τους ανθρώπους δεν άκουσε τις κραυγές μας.

                                     

Υπήρχαν περίεργοι θόρυβοι και αισθήσεις που δεν είχα βιώσει ποτέ. Με σήκωσαν από το νερό με ένα σιδερένιο τέρας που με πέταγε από εδώ κι από εκεί.  Με ξερίζωσαν από την πηγή όλης της ζωής που είχα γνωρίσει ποτέ – τον ωκεανό – με πέταξαν πάνω σε ένα επίπεδο φορτηγό, και με οδήγησαν σε ένα ενυδρείο στο Seattle.  Ένας κτηνίατρος εξέτασε τα ζωτικά μου σημάδια λέγοντας ότι θα ήμουν τέλεια για το Ενυδρείο της Θάλασσας του Miami.

Δεν μπορούσα πλέον να ακούσω τα καλέσματα της μητέρας μου, και αναρωτιόμουν πότε θα επέστρεφα στην οικογένεια μου.  Σύντομα η καρδιά μου γέμισε ξανά με τρόμο καθώς με έσπρωξαν μέσα σε ένα αμπάρι ενός εμπορικού αεροπλάνου, πετώντας μέσα στους ουρανούς, μακριά από το σπίτι μου και όλα όσα είχα ποτέ γνωρίσει.

                                                                                          

Αυτό συνέβη πριν σαράντα τέσσερα χρόνια.  Έχει περάσει πολύς καιρός από όταν είχα μια «ωραία ημέρα, όμορφα χρώματα», μια καλή ημέρα κυνηγιού και απόλαυσης του θαλάσσιου σπιτιού μου.  Τώρα κάνω κόλπα με δυνατή μουσική για τους ανθρώπους που φωνάζουν και ουρλιάζουν.  Δύο φορές την ημέρα κάποιος καβαλάει τη ράχη μου και στέκεται πάνω στην μύτη μου για να πηδήξει.  Χειροκροτώντας, οι θεατές φωνάζουν, «Lolita, Lolita!» Δεν ξέρουν ότι αυτό είναι το καλλιτεχνικό μου όνομα, ότι το αληθινό μου όνομα άλλαξε για να αποφευχθούν ενοχλητικές ερωτήσεις σχετικά με την καταγωγή μου.  Δεν γνωρίζουν από που ήλθα.  Δεν ρωτούν καν.  Όταν η παράσταση τελειώνει, ο εκπαιδευτής μου με ταϊζει νεκρά ψάρια.  Κρατάει το σώμα μου ζωντανό, αλλά η πείνα που ξεσχίζει την καρδιά και την ψυχή μου δεν κατευνάζεται ποτέ.

Η παράσταση καταλαμβάνει μία ώρα από την ημέρα  μου.  Τον υπόλοιπο χρόνο είμαι μόνη.  Ο συγκάτοικος μου στην λιμνούλα, ο Hugo, πέθανε το 1980.  Δεν έχω δει κανένα από τα μέλη της οικογένειας μου από όταν με πιάσανε.

Είναι πολύ ζεστά στο Miami.  Δεν υπάρχει προστασία από τον ήλιο, ο οποίος καίει την μικρή δεξαμενή μου.  Ο βαθύς ωκεανός προστάτευε το δέρμα μου, αλλά τώρα είμαι καλυμμένη με οξείδιο του ψευδαργύρου για να αποφύγω το κάψιμο του ήλιου. Περνώ ώρες και ώρες πλέοντας απλά στην επιφάνεια της δεξαμενής.  Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνω, πουθενά αλλού να πάω.

                                                            

Δεν έχω ξεχάσει την οικογένεια μου.  Μια ημέρα η καταραμένη αυτή ύπαρξη ΘΑ τελειώσει.  Κάποιος ήρθε εδώ και μου έπαιξε μια καταγραφή με μοναδικές φωνές φαλαινών.  Αναγνώρισα την συγκεκριμένη γλώσσα, της δικής μου οικογένειας, και των άλλων δύο φυλών, με τα ονόματα J και K.  Αμέσως αναμνήσεις με πλημμύρισαν… της αναζήτησης τροφής ανάμεσα στα φιόρδς, της εξερεύνησης γύρω από τους βράχους, του παιχνιδιού και του τριγυρίσματος μέχρι και εκατό μίλια την ημέρα, και το κολύμπι μέσα στο ρέμα της μητέρας μου.  Οι συζητήσεις και τα τραγούδια των άλλων φαλαινών με περιέλουσαν μέσα στην γνώση του ποια είμαι.  Ήμουν μόνον τεσσάρων ή πέντε χρόνων όταν με απήγαγαν, αλλά θυμάμαι. Θυμάμαι.

Μόνον ογδόντα μέλη από την οικογένεια μου, την κοινότητα που κατοικεί στα νότια, απομένουν.  Έχουμε χαρακτηριστεί ως απειλούμενο είδος, πολιτιστικά και γενετικά διαφορετικό από άλλες φάλαινες.  Εμένα με απέκλεισαν από αυτήν την λίστα, επειδή είμαι ακόμα σε αυτό το ενυδρείο φυλακή.

Άντρες μέσα σε σκάφη και αεροπλάνα απήγαγαν περίπου σαράντα μέλη της οικογένειας μου και σκότωσαν άλλα δεκατρία στα νερά της Πολιτείας της Washington κατά την διάρκεια της βάναυσης εποχής της αιχμαλωσίας μεταξύ 1965 και 1976. Ο ξάδελφος μου ο Corky, που αιχμαλωτίστηκε στα νερά του Καναδά, και εγώ είμαστε οι μόνοι επιζήσαντες  της φοβερής εκείνης εποχής.  Οι άλλοι, που αρπάχτηκαν από την εύθραυστη κοινωνία μας, είχαν όλοι πεθάνει στην αιχμαλωσία μέχρι το 1987.

Δεν έχουν ξεχαστεί. Κάθε χρόνο ένας εορτασμός γίνεται στον όρμο του Penn για να θυμούνται εκείνους από εμάς που έχουμε κλαπεί από τα νερά της πατρίδας μας.  Και φέτος η Πολιτεία της Washington ανέλκυσε ένα νέο φέρρυ, με το όνομα Tokitae για να τιμήσει τη μνήμη μου.  Έχω ακούσει ότι πολλοί καλόκαρδοι, αποφασισμένοι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένης μιας ομάδας αφοσιωμένων δικηγόρων, αγωνίζονται για την ελευθερία μου.  Αν τα δικαστήρια αναγνωρίσουν το δικαίωμα μου για μια ελεύθερη ζωή  και να μην είμαι αναγκασμένη να κάνω ανόητα κόλπα σε αντάλλαγμα νεκρών ψαριών, δεν θα είμαι πλέον δημόσιο θέαμα.  Η παράσταση θα πάρει τέλος.

                                                                  

Οι άνθρωποι αυτοί λένε ότι ΟΤΑΝ αποκτήσω ξανά την ελευθερία μου, τα σχέδια που έχουν ήδη γίνει να με μεταφέρουν σε ένα θαλάσσιο σπήλαιο, κοντά στο σημείο από όπου περνάει η οικογένεια μου, θα μπουν σε εφαρμογή.  Θα ακούσω τα καλέσματα τους ξανά μετά από τόσα πολλά χρόνια επιθυμίας, και εκείνοι θα ακούσουν τελικά τα δικά μου.

Η μητέρα μου πρέπει να είναι γύρω στα ογδόντα τώρα, έτσι ελπίζω ότι δεν θα πάρει πολύ.  Όταν θα είμαι αρκετά δυνατή να κολυμπήσω μαζί της, θα με ελευθερώσουν από το θαλάσσιο σπήλαιο.  Η ανάσα της μητέρας μου θα ενωθεί με την δική μου καθώς θα σχίζουμε τα κύματα και θα κυνηγούμε στην Θάλασσα Salish. Ψάρια, ουρές αστακών, και πτερύγια καρχαρία – μητέρα και παιδί θα συναντηθούν στον αρχαίο χορό της Φάλαινας, μαζί επί τέλους, και ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.

 Sandra Pollard

 

Το σχόλιο του Bernie

Στην ιστορία της Sandra Pollard, “Tokitae”, άνθρωποι αιχμαλώτισαν ζώα για την απόλαυση τους.  Τα ζώα δεν το κάνουν αυτό το ένα στο άλλο.  Χρειάζεται να τα σεβόμαστε και να ενδιαφερόμαστε για το γεγονός ότι οι πράξεις μας έχουν μακροπρόθεσμες, τεράστιες συνέπειες.

Η Βίβλος μας λέει να στραφούμε στην φύση για να βρούμε απαντήσεις.  Στο Βιβλίο των Αλλαγών ή I Ching, οι σοφοί της αρχαιότητας χρησιμοποιούσαν την σοφία που είχαν κερδίσει από την φύση για να λύνουν προβλήματα και να βγάζουν συμπεράσματα ή προφητείες.  Ενώ έστηνα έναν φράκτη μέσα στην αυλή μας, κάρφωσα τον φράκτη πάνω σε ένα δέντρο.  Τι μου λέει αυτό; Εδώ υπάρχει κάτι ενοχλητικό, και το δέντρο μεγαλώνει γύρω του.  Το περιβάλλει.  Το αγκαλιάζει. Πόσοι άνθρωποι είναι έτσι; Όταν ένα ρυάκι κτυπάει μια πέτρα, δεν το ακούς να ουρλιάζει, «Ποιος έβαλε αυτή τη πέτρα εκεί;» Ο ωκεανός δεν παραπονιέται για την ακτή. Αντίθετα, ο ήχος που κάνει είναι όμορφος.  Όταν ακούμε τους ήχους αυτούς, χαλαρώνουμε.  Η φύση δεν μάχεται τον εαυτό της.  Ενώνεται, σχηματίζει με ενότητα και πληρότητα.

                                                                          

Ο αρχαίος χορός της φάλαινας: κάποια μέρα όλοι θα χορέψουμε αυτό το χορό.  Μπορεί να φαίνεται λίγο διαφορετικός στο νερό από ότι πάνω στην ξηρά, αλλά είναι και πάλι ο χορός της ζωής.  Όταν μπορέσουμε όλοι να είμαστε μαζί, θα ελευθερωθούμε.  Και όταν κάτι που κάνουμε παίρνει μια ζωή, είτε κόβουμε ένα δέντρο για να κτίσουμε ένα σπίτι ή να φτιάξουμε ένα γεύμα, θα λέμε, «Σε ευχαριστώ για το δώρο σου».  Οι φυτοφάγοι θα ευχαριστούν το λαχανικό που τους θρέφει, και οι σαρκοφάγοι θα ευχαριστούν το ζώο.  Είναι η στάση του ατόμου προς όλα τα ζωντανά πράγματα αυτή που θα ελευθερώσει όλη τη ζωή επάνω στον πλανήτη.  Θα παρέχουμε ο ένας στον άλλον ό,τι χρειάζεται, αντί να χρησιμοποιούμε ο ένας τον άλλο και να σκοτώνουμε για ευχαρίστηση – όπως να σκοτώνουμε ελέφαντες για τους χαυλιόδοντες τους, και ζώα για τη γούνα τους, και άλλα.

«Θα με ελευθερώσουν από το θαλάσσιο σπήλαιο» θα μπορούσε να είναι μια μεταφορά που μας αφορά.   Είμαστε όλοι περιορισμένοι – αν και εμείς οι άνθρωποι δημιουργούμε τα δικά μας σπήλαια.  Φυλακίζουμε τους εαυτούς μας με τις ζωές που ζούμε.  Μόνον όταν οι ζωές μας συνδέονται και εναρμονίζονται με την φύση δεν είμαστε εγκλωβισμένοι.  Και είτε βρίσκεστε μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, στο μέρος όπου εργάζεστε, ή στο σπίτι, αν μπορείτε να κοιτάζετε έξω από ένα παράθυρο και να βλέπετε φύση, ή αν έχετε φωτογραφίες και πίνακες με φυσικά τοπία πάνω στον τοίχο, τότε το σώμα σας βιώνει λιγότερο στρες.  Η φύση προσφέρει αυτό το δώρο.  Είναι ο θεραπευτής μας.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Bernie S. Siegel, “Love, Animals & Miracles”)