Τον καιρό που ήμουν πρωτάκι στο γυμνάσιο, δυο πολύ σημαντικά γεγονότα συνέβησαν στη ζωή μου. Το πρώτο ήταν ότι ερωτεύτηκα ένα νεαρό που λεγόταν Τσάρλυ. Ήταν τελειόφοιτος, ήταν ποδοσφαιριστής, ήταν τέλειος!
Ήξερα ότι αυτός ήταν ο άνδρας που ήθελα να παντρευτώ και να κάνω παιδιά μαζί του. Δυστυχώς υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα: ο Τσάρλυ δεν ήξερε καν ότι υπήρχα. Ούτε ότι είχα κάνει σχέδια!
Το δεύτερο σημαντικό γεγονός ήταν ότι είχα αποφασίσει να μην κάνω άλλες εγχειρήσεις στα χέρια μου. Είχα γεννηθεί με έξι δάχτυλα στο κάθε χέρι και χωρίς αρθρώσεις στα δάχτυλα. Άρχισα τις εγχειρήσεις όταν ήμουν 6 μηνών και στην ηλικία των 16 ετών είχα φτάσει τις 27 εγχειρήσεις. Οι χειρούργοι είχαν αφαιρέσει τα επιπλέον δάχτυλα, είχαν κοντύνει κάποια άλλα και είχαν δημιουργήσει αρθρώσεις. Είχα γίνει ένα δείγμα προς επίδειξη και υπήρξαν καιροί που παρέλασα μπροστά και από 500 χειρούργους χεριών. Ενώ τα χέρια μου δεν ήταν ακόμα «φυσιολογικά» εγώ είχα κλείσει το κεφάλαιο αυτό.
Στα 16 μου, υπολόγισα ότι είχα το δικαίωμα να πω, «αφήστε το σώμα μου ήσυχο!» Η οικογένεια μου υποστήριξε την απόφαση μου, λέγοντας μου ότι μπορούσα να κάνω περισσότερες εγχειρήσεις ως ενήλικη. Αλλά εγώ σκεπτόμουν: Καμία. Δεν χρειάζομαι άλλες. Έτσι θα είναι τα χέρια μου. Και έτσι έγινε.
Μεγαλώνοντας, είχα ένα φίλο που τον έλεγαν Ντον. Πηγαίναμε στο σχολείο μαζί από την πρώτη τάξη και είμαστε πολύ καλά φιλαράκια. Ένα απόγευμα ο Ντον ήρθε σπίτι μου και αρχίσαμε να συζητάμε για το χορό του σχολείου που πλησίαζε και για τα σχέδια μας να μείνουμε όλη νύχτα εκτός σπιτιού. Δεν είχαμε ιδέα τι θα κάναμε όλη τη νύχτα, αλλά ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι με το γεγονός ότι θα μέναμε εκτός σπιτιού.
Ξαφνικά, ο Ντον με κοίταξε και μου είπε, «Σ’ αρέσει πολύ ο Τσάρλυ, έτσι δεν είναι;»
Απάντησα, «Ναι, μ’ αρέσει πολύ»,
«Αλλά, ξέρεις Κάρολ, υπάρχει ένα πρόβλημα. Δεν πρόκειται ποτέ να αρέσεις στον Τσάρλυ εσύ», συνέχισε ο Ντον.
«Γιατί όχι;» ρώτησα. Ξέρω, θα βάψω τα μαλλιά μου ξανθά σκέφτηκα. Ξέρω ότι πιάνει. Όχι, το βρήκα – θα γίνω μαζορέτα. Όλοι θέλουν τις μαζορέτες.
Αλλά ο Ντον μου είπε, «Κάρολ, στ’ αλήθεια δεν καταλαβαίνεις. Ο Τσάρλυ δεν θα σε θέλει ποτέ γιατί έχεις παραμόρφωση».
Το άκουσα. Το πίστεψα. Το βίωσα.
Αυτά τα λόγια με τσάκισαν. Έγινα δασκάλα της πρώτης τάξης επειδή νόμιζα ότι ήταν μια καλή δουλειά για κάποιον που έχει παραμόρφωση.
Στην πρώτη χρονιά της διδασκαλίας μου, είχα στην τάξη ένα μικρό κορίτσι που το έλεγαν Φελίτσια. Ήταν το πιο όμορφο κοριτσάκι που είχα δει ποτέ στη ζωή μου. Ένα απόγευμα, δουλεύαμε όλοι για να μάθουν να γράφουν το Α. Στην πρώτη τάξη αυτό σημαίνει ένα μεγάλο χοντρό κόκκινο μολύβι, ένα γραμμωτό πράσινο χαρτί και μια συγκεντρωμένη προσπάθεια να κουνήσουν το μολύβι «όλο-το-δρόμο-γύρω-και-μετά-κάτω». Η τάξη ήταν πολύ ήσυχη καθώς όλοι δούλευαν προσεκτικά.
Κοίταξα τη Φελίτσια όπως έκανα συχνά και είδα ότι έγραφε με τα δάχτυλα της σταυρωμένα. Περπάτησα στα νύχια των ποδιών μου και πήγα κοντά της, έσκυψα και της ψιθύρισα, «Φελίτσια, γιατί γράφεις με τα δάχτυλα σταυρωμένα;» Το μικρό κορίτσι με κοίταξε με τα τεράστια, πανέμορφα μάτια της και μου είπε, «Επειδή, δεσποινίς Πράϊς, θέλω να γίνω ακριβώς σαν εσάς».
Η Φελίτσια ποτέ δεν είδε μια παραμόρφωση επάνω μου, είδε μόνο μια ιδιαιτερότητα που την ήθελε και για τον εαυτό της. Καθένας από μας έχει κάτι που το θεωρεί διαφορετικό – μια παραμόρφωση. Μπορούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας παραμορφωμένους ή μπορούμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν ιδιαίτερους. Αυτή η επιλογή θα καθορίσει τον τρόπο που θα ζήσουμε τη ζωή μας.
Της Carol Price
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου