Αγγλία 1939. Ήμουν 15 χρόνων και τόσο χαρούμενη που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στα μαθήματα μου. Είχα τόσα πολλά να κάνω για να ετοιμαστώ για το ταξίδι μου στη Γαλλία, όπου θα περνούσα ένα συναρπαστικό καλοκαιρινό μήνα σαν μαθήτρια ανταλλαγής. Η οικογένεια με την οποία θα έμενα, είχε μια κόρη στην ηλικία μου και εκείνη θα ερχόταν αργότερα το ίδιο καλοκαίρι να μείνει για ένα μήνα στο σπίτι μου.
Η ημέρα της αναχώρησης μου έφτασε επιτέλους και ήμουν έτοιμη. Η μητέρα μου ήρθε μαζί μου μέχρι το σταθμό όπου με είδε να επιβιβάζομαι με ασφάλεια στο «τρένο του Καναλιού» που θα με πήγαινε μέχρι το Ντόβερ. Δεν υπήρξε καν θέμα να έρθει όλο το δρόμο μέχρι την ακτή μαζί μου. Μου είχαν εμπιστοσύνη γιατί πάντοτε συμπεριφερόμουν λογικά και κανένας δεν είχε σκεφτεί ότι δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω σ’ αυτό το ταξίδι μόνη μου.
Έτσι, πήρα το καράβι για να διασχίσω τη Μάγχη και η μεγάλη μου περιπέτεια άρχισε. Η «Γαλλική μου οικογένεια» με συνάντησε στο Παρίσι όπου είδαμε εκπληκτικά αξιοθέατα – θυμάμαι ιδιαίτερα το μεγαλόπρεπο πύργο κοντά στον Λουάρ – πριν πάμε με το αυτοκίνητο στο μικρό χωρίο Αρχάν-συρ-Σόλντρ, το σπίτι μου για τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες. Αλλά έμεινα εκεί μόνο τρεις εβδομάδες.
Ήταν τρεις ευτυχισμένες εβδομάδες. Ήμουν περιτριγυρισμένη από πολλά νεαρά άτομα και ακόμα πιστεύω ότι εκείνοι έμαθαν περισσότερα Αγγλικά από μένα απ’ όσα Γαλλικά έμαθα εγώ από αυτούς. Αλλά καθώς ο καιρός περνούσε, άρχισα να συμπεραίνω ότι τα πράγματα δεν ήταν και τόσο καλά για την Ευρώπη. Μιλούσαν ακόμα και για πόλεμο.
Τώρα, στ’ αλήθεια, πώς μπορεί να ταιριάξει ο πόλεμος στο σκεπτικό ενός 15χρονου παιδιού; Ένας κύριος που μιλούσε πολύ λίγα αγγλικά με πήρε παραπέρα και μου έδειξε τους τίτλους σε μια εφημερίδα. Μήπως ήθελα να γυρίσω σπίτι; Δεν ένιωσα βιασύνη. Η Γαλλία δεν ήταν τόσο μακριά από το σπίτι μου, δεν μου πήρε τόσο πολύ να φτάσω εκεί.
Αλλά άρχισα να αισθάνομαι μια συνεχώς αυξανόμενη ένταση στον αέρα και να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι γονείς μου δεν είχαν τηλεφωνήσει και δεν είχαν στείλει ούτε τηλεγράφημα έτσι δεν ήξερα πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα.
Τότε ένα πρωινό, ξύπνησα και απλά ήξερα ότι έπρεπε να γυρίσω στο σπίτι. Είχα μια βαθιά παρόρμηση ότι έπρεπε να γυρίσω στην Αγγλία. Αμέσως συζήτησα τα συναισθήματα μου με την ανάδοχη οικογένεια μου. Δεν μου είχαν δώσει ποτέ δείγματα ότι ήθελαν να φύγω αλλά μόλις πήρα την απόφαση, όλα μπήκαν σε γρήγορη εφαρμογή.
Τις πρώτες ώρες του επόμενου πρωινού, ήμουν μέσα στο τρένο για το Παρίσι, συνοδευόμενη από την υπέροχη Γαλλίδα μητέρα μου. Οι δρόμοι του Παρισιού στις 6 το πρωί ήταν περίεργα έρημοι… εκτός από πολλά φορτηγά γεμάτα με Γάλλους στρατιώτες. Πήγαιναν στην Γραμμή Μαζινό σε μια γενναία προσπάθεια να απωθήσουν τους Ναζί.
Μια εβδομάδα νωρίτερα από το προγραμματισμένο, μετά από ένα θλιμμένο αντίο στην αγαπημένη μου οικοδέσποινα, ξεκίνησα μόνη για το ταξίδι μου. Ήταν ένα ταξίδι προς το σπίτι γεμάτο ένταση, ένα πολύ μακρύ ταξίδι – τρεις φορές πιο μακρύ από το κανονικό – και ήμουν μόνο 15 ετών. Έφτασα στην Αγγλία τα μεσάνυχτα και δεν υπήρχαν ούτε λεωφορεία ούτε ταξί να με πάνε τα τελευταία δύο χιλιόμετρα στο σπίτι μου από το σιδηροδρομικό σταθμό. Παρ’ όλο που είχαμε στείλει τηλεγράφημα, οι γονείς μου δεν είχαν ιδέα τι ώρα να με συναντήσουν επειδή τα δρομολόγια δεν ήταν σταθερά. Έτσι, σχεδόν 24 ώρες αφού έφυγα από τη Γαλλία, έπρεπε να περπατήσω τα τελευταία δύο σκοτεινά χιλιόμετρα, μόνη μου. Καμιά λέξη δεν μπορεί να περιγράψει τα συναισθήματα μου τη στιγμή που χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού μου.
Μερικές μέρες αργότερα, κηρύχτηκε ο πόλεμος!
Δεν θα μάθω ποτέ τι με έκανε να γυρίσω στο σπίτι μου, όπως γύρισα. Βέβαια, η κοινή λογική που μου καταλογίζουν οι γονείς μου μου έχει δώσει πλεονεκτήματα. Αλλά θα πιστεύω πάντα ότι ήταν πραγματικά η παρόρμηση μου που με έσωσε από το να περάσω τα χρόνια του πολέμου μακριά από την οικογένεια μου σε μια ξένη χώρα.
Της Maureen Read
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου