ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΩ ΤΟΝ FRED

Από πολύ μικρή ηλικία, ο Φρεντ είχε νοιώσει ότι κάτι έλειπε από την ζωή του.  Αρκετά νωρίς, αφού διάβασε τα σωστά βιβλία και άκουσε τους σωστούς δασκάλους, κατάλαβε τι πήγαινε στραβά: είχε χάσει το τσέλο του.  Έτσι, σαν νέος, ο Φρεντ  έγινε αναζητητής του τσέλο.

Πότε-πότε άκουγε μουσική τσέλο – πολύ μακρινά, πολύ λίγο, αλλά αρκετά για να θυμάται: ο σκοπός της ζωής του ήταν να βρει το χαμένο του τσέλο.  Γύρισε τον κόσμο, και όπου άκουγε μουσική από τσέλο, ή ακόμα και μόνον την λέξη «τσέλο» να την ψιθυρίζει ο άνεμος, ακολουθούσε.  Ο Φρεντ σκαρφάλωσε στα ψηλότερα βουνά, βούτηξε στους βαθύτερους ωκεανούς, διέσχισε τις πιο μακρινές ερήμους, και όλα αυτά σε αναζήτηση του τσέλο του.  Συνάντησε πολλούς μεγάλους δασκάλους, επισκέφτηκε αμέτρητες αίθουσες συναυλιών και σχολεία μουσικής, και αναζήτησε τα καλύτερα κουαρτέτα και ορχήστρες.  Έγινε μέλος ομάδων υποστήριξης, όπου οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν για να ανακαλύψουν ξανά τα έμφυτα τσέλο τους.  Αγόρασε βιβλία και βίντεο με τίτλους όπως «Δέκα Βήματα προς την Ανακάλυψη του Τσέλο».  Ξανά και ξανά ρωτούσε, «Μπορείτε να με βοηθήσετε να βρω το δικό μου τσέλο;». Ήταν παθιασμένος, αφοσιωμένος και έντονος.  Ο Φρεντ ήταν ένας αποκλειστικής απασχόλησης επαγγελματίας αναζητητής του τσέλο.

Μια μέρα, μετά από αφού έζησε επί πολλές δεκαετίες μια ζωή που οτιδήποτε άλλο είχε γίνει δευτερεύον της αναζήτησης του, κατέβαινε βιαστικά τον δρόμο προς μια συνάντηση ομάδας υποστήριξης αναζητητών του τσέλο.  Κοιτούσε μόνον το πεζοδρόμιο, επικεντρωμένος στο που έπρεπε να πάει, όταν έπεσε επάνω σε έναν παλιό φίλο.

«Φρεντ, που πηγαίνεις τόσο βιαστικά;» ρώτησε ο φίλος. 

«Δεν έχω χρόνο να σου μιλήσω τώρα», απάντησε ο Φρεντ.  «Πηγαίνω σε συνάντηση των φίλων  μου αναζητητών τσέλο.  Δεν μπορώ να σταματήσω».

Αλλά ο φίλος του Φρεντ του άρπαξε το μπράτσο, και τον κράτησε εκεί στη μέση του δρόμου.  «Για περίμενε ένα λεπτό, Φρεντ.  Κρατήσου.  Τι είναι αυτό το πράγμα στην πλάτη σου;»

«Τι είναι στην πλάτη μου;» ρώτησε ο Φρεντ.

«Εκείνο το μεγάλο, ξύλινο, κοίλο, καμπυλωτό, με χορδές και παράξενο σχήμα πράγμα;»

Ο Φρεντ κοίταξε ανυπόμονα πάνω από τον ώμο του.  «Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με άγνωστα, ξύλινα, κοίλα, έγχορδα πράγματα. Ο χρόνος είναι λίγος.  Πρέπει να βρω το τσέλο μου».

«Αλλά αυτό το πράγμα στη πλάτη σου, δεν είναι τρομπόνι, φίλε μου.  Και σίγουρα δεν είναι βιολί ούτε σαξόφωνο.  Καλύτερα να ρίξεις μια ματιά».

Τελικά, μόνο για να ξεφορτωθεί αυτή την ενόχληση και να μπορέσει να συνεχίσει με την έρευνα του, ο Φρεντ συμφώνησε να κοιτάξει πάνω από τον ώμο του, να σταματήσει, να δώσει προσοχή.  Σοκαρισμένος και έκπληκτος, ο Φρεντ ανακάλυψε ότι δεμένο με λουριά στην πλάτη του ήταν ένα μεγάλο τσέλο.  Είχε μείνει εμβρόντητος.  Δεν ήξερε τι να πει.  Κάθισε κάτω – ακριβώς εκεί, στην άκρη του δρόμου.  Πήρε το τσέλο στην ποδιά του, και τα δάκρυ έτρεχαν στον πρόσωπο του.  Ο Φρεντ γέλασε και γέλασε και γέλασε.  Τελικά είχε βρει αυτό που έψαχνε πάντα.

Με τρεμάμενα χέρια πήρε το δοξάρι. Κρατώντας το με το ένα χέρι και το τσέλο με το άλλο, έμεινε απόλυτα σιωπηλός και ακίνητος.  Τα μάτια του ήταν απλανή, σαν να ατένιζαν ένα αντικείμενο στην άλλη άκρη του σύμπαντος.  Παρέμεινε βαθιά σε μια κατάσταση απόλυτης επανένωσης με το τσέλο του, είχε γίνει ένα με το τσέλο.

«Τι έχει γίνει με σένα, Φρεντ;» οι φίλοι και η οικογένεια του ρώτησαν.

«Η αναζήτηση πήρε τέλος, αυτό έχει γίνει με μένα. Βρήκα το τσέλο μου. Είμαι ελεύθερος από την αναζήτηση μου.  Κατάλαβα την ουσιαστική φύση μου που κουβαλάει το τσέλο». Ο Φρεντ κοιτούσε τους ανθρώπους με έντονο βλέμμα γεμάτο νόημα.  Τα παιδιά έφευγαν. Αλλά ο Φρεντ συνέχισε απλά να κάθεται εκεί, με το τσέλο στο ένα χέρι, το δοξάρι στο άλλο, κοιτάζοντας σιωπηλός. 

Και αυτό, αγαπητοί φίλοι, είναι το τέλος της ιστορίας.

Ή όχι; Από την πλευρά του αναζητητή του τσέλο, αυτού που πάντα υπήρξε αναζητητής του τσέλο, έτσι είναι.  Στην ιστορία του Φρεντ που ολόκληρη η ζωή του ήταν αφιερωμένη στο να ξαναβρεί κάτι που είχε χάσει, αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος της ιστορίας. Αφήνουμε τον Φρεντ να κάθεται σιωπηλός και ευχαριστημένος με το τσέλο του, και τίποτα δεν συμβαίνει ξανά.

Από μια άλλη οπτική πλευρά, όμως, πολλά περισσότερα είναι δυνατά για τον Φρεντ, τώρα που έχει επανασυνδεθεί με το τσέλο του.  Η ιστορία του θα μπορούσε να έχει πολλά περισσότερα κεφάλαια – κεφάλαια σχετικά με την μουσική.  Ο Φρεντ θα μπορούσε να πιάσει το δοξάρι και το τσέλο και να αρχίσει να παίζει.  Θα μπορούσε να ανακαλύψει τι είναι δυνατόν όταν όχι μόνον απολαμβάνει την ανακάλυψη του, αλλά και την ζει, την μετατρέπει σε τέχνη και την προσφέρει σαν δώρο σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Τώρα, αν ο Φρεντ αρχίσει να παίζει το τσέλο, η μουσική που δημιουργεί μπορεί να μην είναι από την αρχή και τόσο ωραία.  Συμβαίνει να το γνωρίζω αυτό από προσωπική εμπειρία γιατί η σύζυγος μου μαθαίνει τσέλο.  Όταν κάποιος αρχίσει για πρώτη φορά να παίζει τσέλο, μπορεί να ακούγεται σαν κάποιος να γδέρνει μια γάτα ζωντανή.  Αλλά, όσο περισσότερο παίζει τσέλο, τόσο πιο ωραία γίνεται.  Με συστηματική εξάσκηση, το παίξιμο σου γίνεται η έκφραση μια μεγάλης ομορφιάς που μέχρι τότε ήταν κρυμμένη.  Η μεταμόρφωση της ανακάλυψης ενός τσέλο σε δώρο που φέρνει την μουσική στον κόσμο απαιτεί συστηματική εξάσκηση.

Οποιοσδήποτε παίζει ένα μουσικό όργανο γνωρίζει την σπουδαιότητας της εξάσκησης. Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία του ανθρώπου ο οποίος, μόλις έφτασε στον Μεγάλο Κεντρικό Σταθμό της Νέας Υόρκης, σταμάτησε έναν περαστικό και ρώτησε, «Με συγχωρείτε, πώς πηγαίνω στο Carnegie Hall;» «Εξάσκηση, εξάσκηση, εξάσκηση», ήταν η απάντηση. 

Η πρακτική είναι η γέφυρα μεταξύ του ανεκδήλωτου δυναμικού σας και της πρόδηλης ικανότητάς σας να δίνετε. Εξασκείστε, όχι για να φτάσετε έναν στόχο, αλλά για να δημιουργήσετε ομορφιά.  Εξασκείστε όχι για το μέλλον, αλλά για ένα περισσότερο εκστατικό τώρα.  Αν παίζετε μουσική, αν ζωγραφίζετε, αν γράφετε ποίηση, γνωρίζετε ότι δεν υπάρχει τέλος στην έκφραση της ομορφιάς αυτής.  Θα ήταν παράλογο να υπονοήσουμε κάτι τέτοιο, σωστά;  Μπορείτε να φανταστείτε ότι θα μπορούσατε να παίζετε ένα όργανο για δεκαετίες και μια μέρα θα φτάνατε σε ένα σημείο που απλά παίζατε την τέλεια νότα; «Ωραία, τώρα τελειώσαμε.  Τώρα μπορώ να εγκαταλείψω το τσέλο και να πιάσω το γκόλφ». Αυτό θα ήταν γελοίο, σωστά; Όλοι γνωρίζουμε ότι όποια και αν είναι η τέχνη μας, είτε αυτή είναι να χτίζουμε σπίτια, να φροντίζουμε κήπους, γράψιμο, η να μεγαλώνουμε παιδιά, η δυνατότητα του να δίνουμε δεν έχει τέλος.

Τα τελευταία χρόνια, πολλοί άνθρωποι σαν κι εσάς έχουν αντιληφθεί κάτι ακόμα πιο καθοριστικό από τον Φρεντ. Έχουν αποκτήσει αντίληψη του ποιοι είναι σε επίπεδο βαθύτερο από αυτό του νου, έχουν αντιληφθεί ότι είναι σιωπή, ότι είναι ειρήνη, ότι είναι άπειρο.  Μια τέτοια διαπίστωση μπορεί να έρθει σε σύντομα στιγμιότυπα ή σε περισσότερες φάσεις ηρεμίας, αλλά σε κάθε περίπτωση αλλάζει τα πάντα. Άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα της ζωής ανακαλύπτουν ότι αυτό που αναζητούν έξω από τον εαυτό τους στην πραγματικότητα είναι αυτό που οι ίδιοι είναι και που πάντα ήταν. Αυτό που αναζητούν είναι στην πραγματικότητα το μέσον, η σιωπή, μέσα στην οποία προκύπτουν όλα τα άλλα. Βλέπουν ότι αυτό που οι ίδιοι είναι η σιωπή μέσα στην οποία ο ήχος συμβαίνει, η ευρυχωρία μέσα στην οποία λαμβάνει χώρα η κίνηση. 

Αυτό το είδος αναγνώρισης, είτε φευγαλέα ή σταθερή, ονομάζεται αφύπνιση.

Αυτό μπορεί να συμβεί όταν είστε έξω και περπατάτε και παρατηρήσετε την απεραντοσύνη της θέας, που εκείνη τη στιγμή σας θυμίζει την απεραντοσύνη της δικής σας αληθινής φύσης.   Θα μπορούσε να συμβεί μετά από πολλά χρόνια διαλογισμού και παρατήρησης της δραστηριότητας του νου, όταν ξαφνικά σε μια στιγμή επιφοίτησης υπάρξει η αναγνώριση αυτού το οποίο παρατηρεί το νου – η ίδια η σιωπή – και ότι αυτό είναι πέρα από το νου και απρόσιτο από αυτόν.  Θα μπορούσε να συμβεί ενώ χορεύετε, ή παίζετε ένα μουσικό όργανο, ή κάνετε έρωτα.  Ξαφνικά ανακαλύπτετε ότι υπάρχει μόνον η τρυφερότητα της ερωτικής πράξης – κανένας σχολιασμός, καμία αξιολόγηση, καμία απολύτως σκέψη.  Σε κάτι τέτοιες στιγμές, τα πάντα υποχωρούν μόνα τους.  Είστε εξ ολοκλήρου στο τώρα, ολοκληρωτικά στο εδώ.  Η δραστηριότητα του νου μπορεί να συνεχιστεί, αλλά υποχωρεί, γίνεται τόσο μακρινή όσο οι ήχοι της τηλεόρασης από το διαμέρισμα ενός γείτονα, αφήνοντας μόνον την τελειότητα αυτής της στιγμής.

Πολλοί από εμάς κουβαλάμε πολύπλοκες θεωρίες για πνευματικές καταστάσεις, έννοιες που έχουμε διαβάσει ή ακούσει και έχουμε δανειστεί, και τις οποίες συνηθίζουμε να βάζουμε πάνω από την δική μας εμπειρία.  Σαν αποτέλεσμα, συχνά παραβλέπουμε την απλότητα αυτού που είναι ήδη εδώ.  Εδώ και αρκετά χρόνια, σε σχετικά σεμινάρια σε ολόκληρο τον κόσμο, οι άνθρωποι κατευθύνονται να επιστρέψουν στο απλό μυστήριο του ποιοι είναι, αυτήν εδώ την στιγμή, βαθύτερα από την δραστηριότητα του νου.  Πολλοί από αυτούς πηγαίνουν στα σεμινάρια αυτά έχοντας την ιδέα ότι οι ίδιοι είναι ατελείς, ή κάτι λείπει.  Με το να δίνουν προσοχή σε αυτό που είναι ήδη εδώ, σε αυτήν εδώ την στιγμή, δεν είναι ότι αυτό που τους έλειπε τους δίνεται, αλλά ότι αυτό που ήταν ήδη εκεί αναγνωρίζεται.

Ακριβώς όπως και ο Φρεντ, όταν ανακάλυψε ότι το τσέλο του ήταν εξ αρχής στην πλάτη του, μια στιγμή αφύπνισης, ή ακόμα και μια περισσότερο μόνιμη συνειδητοποίηση, μπορεί τελικά να είναι η κατάληξη.  «Επί χρόνια, και χρόνια, και χρόνια ψάχνω.  Ολόκληρη η ταυτότητα μου έχει υπάρξει αυτή του πνευματικού αναζητητή.  Και τώρα, σε αυτήν εδώ την συνειδητοποίηση, δεν υπάρχει τίποτα να κάνω. Όλα είναι τέλεια.  Θα καθίσω απλά εδώ κάτω από αυτό το δέντρο και θα παρακολουθώ το γρασίδι να μεγαλώνει». Αλλά αυτό είναι μόνον το τέλος μιας ιστορίας σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι πνευματικός αναζητητής.

Όσον αφορά τα δώρα που δεν σου έχουν δοθεί μέσα στην καρδιά σου, όσον αφορά το γιατί το σώμα σου γεννήθηκε, είναι απλά η αρχή: μιας ζωής με νόημα, με σκοπό, με ακεραιότητα, με μουσική.  Ανακαλύπτουμε ότι ποιος εσύ είσαι, ποιος εγώ είμαι, ποιος είναι ο κάθε ένας, είναι λιγότερο οντότητα και περισσότερο είναι παρουσία. Ούτε καν μία παρουσία, αλλά παρουσία αυτή καθ’ αυτή, χωρίς σύνορα, χωρίς αρχή ή τέλος στον χρόνο. Η παρουσία αυτή είναι κενή μορφής και περιεχομένου, αλλά γεμάτη από αγάπη, γεμάτη με δημιουργική νοημοσύνη.  Παρουσία είναι αυτό το οποίο γνωρίζει όλα όσα αλλάζουν.  Προκειμένου η αναγνώριση της λανθάνουσας αυτής παρουσίας – αυτής της σιωπής κάτω από τον θόρυβο – να μεταμορφωθεί σε δώρο και ευλογία, απαιτείται εξάσκηση.

Με κάποιους υπολογισμούς, εκατομμύρια ανθρώπων κάνουν αυτό το είδος της συνειδητοποίησης σήμερα, ίσως μόνο σε αναλαμπές, αλλά αρκετά για να αλλάξουν ριζικά τη σχέση τους με τον εαυτό τους, την πραγματικότητα και την πνευματική ζωή και πρακτική. Δεν βρίσκονται πλέον στο στάδιο της αναζήτησης ακριβώς, γιατί το μυστικό έχει αποκαλυφτεί.  Το ενδιαφέρον τους έχει μετατοπιστεί στην εμβάθυνση και ενσωμάτωση αυτής της συνειδητοποίησης.

Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με το γιατί αυτό συμβαίνει σήμερα σε τόσους πολλούς ανθρώπους.  Αλλά εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί πλέον, είναι το πώς. Υπάρχει πλέον μεγάλη ποικιλία απλώς εργαλείων, τα περισσότερα των οποίων μέσα σε μόνον λίγα λεπτά επιτυγχάνουν και τα δύο, την στροφή από το νου στην αφύπνιση, και να εμβαθύνουν και ενσωματώσουν την αφύπνιση αυτή στην καθημερινή ζωή. Το ενδιαφέρον μας πρέπει πλέον να εστιαστεί στην δυνατότητα της πνευματικής πρακτικής όχι σαν ένα μέσον για να πετύχουμε ένα σκοπό αλλά σαν μια ατελείωτη διαρκή διερεύνηση μιας ζωής με ομορφιά – μιας ζωής που αξίζει να ζούμε.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Arjuna Ardagh, “Leap Before You Look: 72 shortcuts for getting out of your mind and into the moment”)