ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ

"Το μέλλον ανήκει σε εκείνους που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους» - Eleanor Roosevelt

«Δεκαέξι», είπα.  Έχω ξεχάσει τη μαθηματική ερώτηση που είχε κάνει τότε η δασκάλα της δεύτερης τάξης, Τζόσι Κούπερ, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την απάντηση μου.  Μόλις ο αριθμός βγήκε από το στόμα μου, όλη η τάξη στο δημοτικό σχολείο Σμόλγουντ στο Νόρφολκ της Βιρτζίνια, άρχισε να γελάει.  Ένιωσα σαν το πιο ηλίθιο πλάσμα στον κόσμο.

Η κυρία Κούπερ τους σταμάτησε με μια αυστηρή ματιά.  Μετά είπε, «Βρισκόμαστε όλοι εδώ για να μάθουμε».

Κάποια άλλη στιγμή, η κυρία Κούπερ μας ζήτησε να γράψουμε μια έκθεση για το τι ελπίζαμε να γίνουμε στη ζωή μας.  Εγώ έγραψα, «Θέλω να γίνω δασκάλα σαν την κυρία Κούπερ».

Εκείνη έγραψε πάνω στην έκθεση μου, «Θα γίνεις μια καταπληκτική δασκάλα επειδή είσαι αποφασισμένη και προσπαθείς σκληρά». Θα κρατούσα εκείνα τα λόγια στην καρδιά μου για τα επόμενα 27 χρόνια.

Όταν αποφοίτησα από το γυμνάσιο, το 1976, παντρεύτηκα έναν υπέροχο άνδρα, τον Μπεν, έναν μηχανικό.  Πριν περάσει πολύς καιρός, γεννήθηκε η Λατόνια.

Χρειαζόμασταν την κάθε δεκάρα για να ζήσουμε.  Το κολέγιο και η διδασκαλία, δεν υπήρχε περίπτωση να συζητηθούν.  Παρ’ όλα αυτά, έπιασα μια δουλειά σχετική με το σχολείο – βοηθός επιστάτη.  Καθάριζα 17 τάξεις στο δημοτικό σχολείο Λάριμορ κάθε μέρα, συμπεριλαμβανομένης και της τάξης της κυρίας Κούπερ.  Είχε μετατεθεί στο Λάριμορ όταν έκλεισε το Σμόλγουντ.

Έλεγα στην κυρία Κούπερ ότι ήθελα ακόμα να γίνω δασκάλα και εκείνη  επαναλάμβανε εκείνο που είχε γράψει στην έκθεση μου, χρόνια πριν.  Αλλά οι λογαριασμοί για πληρωμές έμπαιναν πάντα στη μέση.

Τότε μια μέρα το 1986 σκέφτηκα το όνειρο μου και πόσο πολύ ήθελα να βοηθήσω τα παιδιά.  Αλλά για να το κάνω αυτό έπρεπε να πηγαίνω στο σχολείο το πρωί σαν δασκάλα – όχι τα απογεύματα για να σφουγγαρίσω.

Το συζήτησα με τον Μπεν και τη Λατόνια και το κανονίσαμε: θα γραφόμουν για φοίτηση στο πανεπιστήμιο Ολντ Ντομίνιον.  Για εφτά χρόνια παρακολουθούσα μαθήματα τα πρωινά πριν από τη δουλειά.  Όταν γύριζα στο σπίτι, μελετούσα.  Τις μέρες που δεν είχα μαθήματα να παρακολουθήσω, δούλευα σαν βοηθός της κυρίας Κούπερ.

Κάποιες φορές αμφέβαλα αν θα είχα τη δύναμη να τα καταφέρω.  Όταν πήρα τον πρώτο μου αποτυχημένο βαθμό, άρχισα να σκέφτομαι να τα παρατήσω.  Η νεότερη αδελφή μου, η Έλεν, αρνήθηκε και να το ακούσει.  «Θέλεις να γίνεις δασκάλα», μου είπε.  «Αν τα παρατήσεις τώρα, δεν θα φτάσεις ποτέ το όνειρο σου».

Η Έλεν ήξερε τι σημαίνει να μην τα παρατάς – πάλευε ενάντια στο διαβήτη.  Όταν κάποια από μας δείλιαζε, εκείνη έλεγε, «Θα τα καταφέρεις. Θα τα καταφέρουμε».

Το 1987, η Έλεν, μόνο 24 ετών, πέθανε από ανεπάρκεια συκωτιού από το διαβήτη.  Ήταν πια δικό μου θέμα να τα καταφέρω και για τις δυο μας.

Στις 8 Μαϊου του 1993, το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα – αποφοίτησα.  Ο κολεγιακός μου βαθμός και η άδεια διδασκαλίας μου, μου έδωσαν επίσημα τον τίτλο της δασκάλας.

Ζήτησα δουλειά σε τρία σχολεία.  Στο δημοτικό σχολείο Κόλεμαν, η διευθύντρια Τζιν Τόμλινσον μου είπε, «Το πρόσωπο σου μου είναι πολύ γνωστό». Είχε δουλέψει στο Λάριμορ πριν από 10 χρόνια.  Καθάριζα την τάξη της και εκείνη με θυμήθηκε.

Ακόμα όμως δεν είχα καμία συγκεκριμένη προσφορά.  Το τηλεφώνημα ήρθε αφού είχα υπογράψει το 18^ο συμβόλαιο σαν βοηθός επιστάτη.  Το δημοτικό σχολείο Κόλεμαν είχε να μου προσφέρει δουλειά για τη διδασκαλία της πέμπτης τάξης.

Όχι πολύ καιρό αφ’ ότου άρχισα, έγινε κάτι που έφερε το παρελθόν μου μπροστά στα μάτια μου.  Είχα γράψει μια πρόταση γεμάτη από γραμματικά λάθη στον πίνακα και είχα ζητήσει από τους μαθητές μου να έρθουν να τη διορθώσουν.

Ένα κορίτσι ξεκίνησε να διορθώνει, μπερδεύτηκε και σταμάτησε.  Καθώς όλα τα παιδιά γελούσαν, δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της.  Την αγκάλιασα και της είπα να πάει να πιει ένα ποτήρι νερό.  Μετά, θυμήθηκα την κυρία Κούπερ και σταμάτησα τους υπόλοιπους με μια αυστηρή ματιά.  «Βρισκόμαστε όλοι εδώ για να μάθουμε», είπα.

Charles Slack,

Όπως ειπώθηκε από την Bessie Pender