ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΤΩΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΝ

Τα πιστεύω μας στην ζωή είναι σαν ένα γιγάντιο δίκτυ αράχνης.  Δεν υπάρχει τίποτα σαν αυτό που ονομάζουμε αυτόνομη πεποίθηση.  Είναι όλες περίπλοκα μπλεγμένες μεταξύ τους και τυλίγονται η μία μέσα στην άλλη με τρόπους που είναι εκπληκτικοί ακόμη και στον επαγγελματία αναλυτή.  Ακόμη και οι ασύμφωνες πεποιθήσεις μας συνδέονται σε κάποιο επίπεδο, παρά το γεγονός ότι αποκλείουν η μία την άλλη από την φύση τους.  Μπορεί κάλλιστα να πιστεύουμε, για παράδειγμα, ότι η αφθονία θα μας φέρει ευτυχία και την ίδια στιγμή να έχουμε βαθιά μέσα μας την πεποίθηση ότι η αγάπη για τα χρήματα είναι η ρίζα του κακού.  Δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε μακριά μέσα στην κοινωνία μας για να βρούμε την ζωντανή απόδειξη αυτού ακριβώς του παραδείγματος.  Πάρτε, για παράδειγμα, τον αριθμό των ανθρώπων που προσπαθούν να τιμωρήσουν το νέο εκατομμυριούχο, παίρνοντας ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας του σε φόρους, και την ίδια στιγμή φιλοδοξούν να γίνουν οι ίδιοι εκατομμυριούχοι.  Έχω κάνει πολλά σεμινάρια στα οποία έχω ρωτήσει, «Πόσοι από εσάς θα ήθελαν να κάνουν ένα εκατομμύριο δολάρια φέτος;» και χωρίς εξαίρεση όλα τα χέρια στην αίθουσα σηκώνονται.  Έχω ρωτήσει επίσης πολλούς από αυτούς του ίδιους ανθρώπους πως θα ήθελαν να πληρώσουν 50% ή περισσότερο από το εισόδημα τους σε φόρους – ομοσπονδιακούς, πολιτειακούς, φυσικού αερίου, φόρους πολυτελείας για πράγματα όπως το βούτυρο και το αλκοόλ, και άλλα παρόμοια; Και πάλι, είναι ομόφωνοι στην απάντηση τους: «Όχι – αυτό είναι άδικο!» Παρόλα αυτά αυτό είναι ακριβώς αυτό που η ίδια ομάδα ανθρώπων θεωρεί δίκαιο όταν η ερώτηση αφορά την φορολόγηση με σκοπό να ισορροπηθεί ο εθνικό προϋπολογισμός και να ικανοποιηθούν οι κοινωνικές ανάγκες.

Οι πεποιθήσεις μπλέκονται μεταξύ τους με τρόπους που συχνά μας τυφλώνουν.  Έχουμε πεποιθήσεις σχετικά με το πώς πρέπει να μοιάζει ένας τραγουδιστής, έτσι ώστε όταν η Susan Boyle στο Βρετανία Έχεις Ταλέντο έκανε εκείνη την τρομακτική πρώτη εμφάνιση της, η αίθουσα γέμισε με γέλια, ακόμα και κάνα δύο γιουχαϊσματα.  Οι κριτές κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και ύψωσαν τα βλέμματα, παρόλα αυτά, όταν η γυναίκα άνοιξε το στόμα της και άρχισε να τραγουδάει, ο πιο υπέροχος των ήχων ακούστηκε.  Σταματήστε και ρωτήστε τον εαυτό σας, γιατί νομίζουμε ότι ο τραγουδιστής πρέπει να παρουσιάζεται με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο; Τι είναι αυτή η πεποίθηση, και πως αυτή μας προδίδει;

 Οι πεποιθήσεις μας στην ζωή μπορεί να υπαγορεύουν τα πάντα από τις σχετικές επιτυχίες μας μέχρι τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούμε  με τον φυσικό κόσμο.  Θυμάμαι καλά την ιστορία του Sir Roger Bannister.  O Bannister δήλωσε ότι επρόκειτο να σπάσει το αδύνατο να καταρριφθεί ρεκόρ των τεσσάρων λεπτών το μίλι.  Όλοι οι ιδικοί, συμπεριλαμβανομένων και των φυσιολόγων, του είπαν  ότι ο στόχος του ήταν όχι μόνον ανέφικτος αλλά και σωματικά αδύνατος.  Πραγματικά, υπάρχουν ιστορίες  για το πώς οι Έλληνες κατεδίωκαν τους δρομείς με άγρια ζώα στην προσπάθεια τους να τρέξουν ένα μίλι σε γρηγορότερο χρόνο, και πάντα μάταια.  Δεν ήταν δυνατόν – και παρόλα αυτά, «Στις 6 Μαίου 1954, ο 25χρονος φοιτητής της ιατρικής, τρέχοντας στον αγώνα του πανεπιστημίου στην οδό Iffley μπροστά σε ένα πλήθος χιλίων ατόμων, οι περισσότεροι από αυτούς φοιτητές». Μέχρι το τέλος της ημέρας, το φράγμα των τεσσάρων λεπτών το μίλι είχε καταρριφθεί.  Η κατάρριψη του ψυχολογικού εμποδίου οδήγησε μεγάλο αριθμό δρομέων να σπάσουν το ίδιο ρεκόρ μέσα στα επόμενα δύο χρόνια.  Πραγματικά, ο John Landy έτρεξε το μίλι 46 ημέρες αργότερα στην Φινλανδία, κάνοντας καινούργιο ρεκόρ με χρόνο 3:57.9.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Eldon Taylor, “Choices and Illusions: How Did I Get Where I Am, and How Do I Get Where I Want to Be?”)