Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΜΟΝΗ

     Ο Μόγλι έφτασε στην Φιλοζωική Εταιρία οι Πιο Καλοί Φίλοι στην Ούτα αφού είχε απορριφθεί από δύο καταφύγια.  Την ημέρα της εθελοντικής μου εργασίας, είδα το οκτώ μηνών σκυλάκι να κάθεται απομακρυσμένα μόνο του, και περπάτησα μέχρι τον φράχτη να του μιλήσω.  Όταν εκείνα τα κατάμαυρα μάτια κοίταξαν βαθιά μέσα στην καρδιά μου και άγγιξαν την ψυχή μου, ερωτεύτηκα.

     Ο φροντιστής του είπε ότι ήταν απρόσιτος.  Αλλά όταν μπήκαμε στον χώρο, γονάτισα και άπλωσα το χέρι μου.  Ο Μόγλι με πλησίασε και με άφησε να αγγίξω την μύτη του.  Ήμουν έτοιμη να τον πάρω στο σπίτι εκείνη την ημέρα, αλλά δεν είχε τακτοποιηθεί για υιοθεσία ακόμη.  Μόλις τακτοποιήθηκε, η προσφορά μου απορρίφθηκε εξ αιτίας της ντροπαλότητας του και των δύο χάσκις που ήδη είχα στο σπίτι.

     Οκτώ χρόνια αργότερα, και τα δύο χάσκις είχαν φύγει, και ο Μόγλι ήταν ακόμα στους Πιο Καλούς Φίλους.   Έφερα την Σάμι, το κόλεϊ μου να τον συναντήσει.  Έπειτα από όλον αυτόν τον καιρό, ο Μόγλι με άφησε να τον πλησιάσω ακόμη μια φορά! Αυτός και η Σάμι τα πήγαν καλά, έτσι ο Μόγλι ήρθε τελικά στο σπίτι.

     Ο Μο ήταν ακόμη υπερβολικά ντροπαλός, και φοβόταν το άγγιγμα.  Επίσης δεν του άρεσαν τα κλειστά δωμάτια.  Αλλά φαινόταν να είναι άνετα μαζί μας.  Εφ’ όσον το σπίτι μου ήταν ισόγειο, μπορούσε πάντα να περνά μέσα από την πόρτα του σκύλου και να βγαίνει στην αυλή.  Επέλεξε ένα σημείο για να κοιμάται στο χώλ, έξω από το υπνοδωμάτιο μου, όπου μπορούσε να βλέπει την Σάμι και εμένα και να έχει άμεση πρόσβαση στην έξοδο.

     Για να ενθαρρύνω την εμπιστοσύνη του, κρατούσα το πιάτο του φαγητού του Μο ενώ εκείνος έτρωγε.  Δεν τον άγγιζα, αλλά μιλούσα μόνον ήρεμα και τον επαινούσα όταν τελείωνε.  Ήταν πάντα υπέροχα ευγενικός, ποτέ δεν άρπαζε αυτά που τον κερνούσα αλλά τα έπαιρνε με τα χείλη του.  Οι γρήγορες κινήσεις τον ξάφνιαζαν και τον ενοχλούσαν, έτσι έμαθα να επιβραδύνω όταν περπατούσα από δωμάτιο σε δωμάτιο και να δείχνω με το χέρι προς την κατεύθυνση που πήγαινα.

     Ο Μο μάθαινε παρακολουθώντας.  Παρακολουθώντας τα νυκτερινά χάδια και τις αγκαλιές που έδινα στην Σάμι, άρχισε να στέκεται κοντά μας και να με αφήνει να ξύνω μόνον τα αυτιά και την μύτη του.  Μετά από αρκετούς μήνες η υπομονή μου ανταμείφθηκε. Ακούμπησε το κεφάλι του στην ποδιά μου και, για πρώτη φορά, τον χάϊδεψα κανονικά.

     Ο Μόγλι ήταν υπερβολικά ευαίσθητος στις αλλαγές της διάθεσης μου και την φωνή μου.  Έμαθα να είμαι περισσότερο ήρεμη και να μιλώ ήρεμα.  Στις περιπτώσεις που σήκωνα την φωνή μου υπονοώντας ότι είχε κάνει κάτι κακό, η ένταση ήταν όλη η τιμωρία που χρειάζονταν – είχε μάθει το μάθημα.

     Παρόλη την ντροπαλότητα, ο Μο είχε πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ.  Αγαπούσε τα παιχνίδια του που τσίριζαν, τα πήγαινε από εδώ και από εκεί, κοιμόταν μαζί τους, και διασκέδαζε με αυτά.  Μια γειτόνισσα μου είπε ότι όποτε έφευγα από το σπίτι, ο Μόγλι έπαιρνε τα παιχνίδια του έξω, τα τακτοποιούσε σε σειρά, και μετά άλλαζε την σειρά τους.  Όταν επέστρεφα από το σπίτι και έβλεπα αυτά τα καμώματα του, πάντα με έκαναν να γελάω.

   

     Πήρε πολύ χρόνο να βάλω τον Μο στο αυτοκίνητο μου μετά το 12ωρο ταξίδι του στο σπίτι από τους Πιο Καλούς Φίλους.  Δεν ήθελε να περιοριστεί με αυτόν τον τρόπο ξανά.  Πήρε σχεδόν έναν χρόνο πριν αποφασίσει τελικά να δώσει μια ευκαιρία.  Αμέσως τον πήρα στην παραλία… η πρώτη φορά που είδε ποτέ τον ωκεανό.  Μετά από αυτό, οι βόλτες με το αυτοκίνητο ήταν μια δραστηριότητα που διασκέδαζε πολύ.

     Ενώ ήταν ντροπαλός με τους ανθρώπους, ο Μο ήταν υπέροχος με τους άλλους σκύλους.  Μεγάλος όπως ήταν, παρέμενε τελείως ευγενικός με τους σκύλους που συναντούσαμε, ακόμα και αν εκείνοι συμπεριφέρονταν επιθετικά σε αυτόν.  Ήταν μαγικό να παρακολουθείς την ηρεμία του να τους ηρεμεί.  Ο Μόγλι δεν συμπεριφέρονταν ποτέ άσχημα για οτιδήποτε.   Παρακολουθούσε, και μπορούσες να τον δεις να σκέφτεται τα πράγματα.  Μια φίλη τον φώναζε μοναχό λύκο, και αυτό του πήγαινε.  Αντίθετα με όλους τους άλλους σκύλους που είχα, ο Μο διατηρούσε μια αδιαφορία που δήλωνε ότι δεν ήταν τελείως από αυτόν τον κόσμο, ακόμη και αν απολάμβανε την εμπειρία που αυτός πρόσφερε.

     Ο Μόγλι ήταν εννέα όταν τον υιοθέτησα, και ζύγιζε 65 κιλά.  Γνώριζα ότι δεν θα τον είχα για πάρα πολλά χρόνια, αλλά δεκαοκτώ μόνον μήνες αργότερα παρουσίασε καρκίνο των οστών.  Το πιο δύσκολο πράγμα για έναν ιδιοκτήτη ζώου είναι να αποφασίσει αν είναι καλύτερο να το βοηθήσει να φύγει ή να το βοηθήσει να μείνει.  Για άλλη μια φορά ο Μο μου έδωσε το σύνθημα: εφ’ όσον ήθελε να πηγαίνει βόλτες, να κοιμάται στην βεράντα, και να παίζει με τα παιχνίδια του, τον κράτησε άνετα.  Μια ημέρα πήγαμε για μια σύντομη βόλτα και μετά οδήγησα δίπλα στην παραλία.  Πάντα του άρεσε να κοιτάζει τον ωκεανό, αλλά αυτή τη φορά ήταν ιδιαίτερα προσηλωμένος.  Σκέφτηκα, «Ξέρει ότι είναι η τελευταία φορά που θα το δει αυτό».

     Γυρίσαμε στο σπίτι, μείναμε αγκαλιασμένοι για πολύ, έπειτα καθίσαμε στην βεράντα και παρακολουθήσαμε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα… μια ειρηνική τελευταία βραδιά.  Όταν το φως έπεσε στα μάτια του, κάνοντας τα λαμπερά γαλαζο-πράσινα, έμοιαζε στ’ αλήθεια με λύκο – έτοιμο να αγκαλιάσει το πνεύμα του.

     Την επομένη ημέρα, πριν έρθει ο κτηνίατρος, ο Μόγλι και εγώ καθίσαμε στην βεράντα με την Σάμι.  Είπα στον Μο πόσο ευγνώμων ήμουν που με περίμενε και ήρθε σπίτι μαζί μου.  Όταν τελικά ήρθε ο κτηνίατρος, κράτησα το πρόσωπο του Μο κοντά στο στήθος μου, χαϊδεύοντας το κεφάλι και την πλάτη του.  Εντελώς ήρεμος, κράτησε τα μάτια του πάνω μου καθ’ όλη την ώρα μέχρι που κοιμήθηκε με εμένα να ψιθυρίζω, «Σ’ αγαπώ, Μο», στο αυτί του.

Το τελευταίο πράγμα που με έμαθε ο Μόγλι είναι ότι η αγάπη δεν έχει χρονικά όρια.  Τον αγαπούσα για οκτώ χρόνια από μακριά και δεκαοκτώ μήνες ενώ ήμασταν μαζί.  Έχουν περάσει έξι χρόνια από τότε που πέθανε, αλλά η θέση του είναι ακόμη εδώ – μέσα στην καρδιά μου – για πάντα.

 Της Janice Peters

Το σχόλιο του Bernie:

Στην ιστορία της Janice, «Η Μεγάλη Αναμονή», ο Μόγλι είναι σαν ένας δάσκαλος του Zen, ήρεμος και γαλήνιος.  Είναι σκληρό – όταν τα ζώα έχουν καρκίνο ή κάποια άλλη καταστροφική κατάσταση – να επιλεγούν.  Όταν κάνω αυτήν την επιλογή, ακόμα και αν την κάνω με αγάπη, ακόμη αισθάνομαι ένοχος.  Αλλά μια παρηγοριά είναι ότι γνωρίζω ότι όταν τα ζώα είναι έτοιμα να πεθάνουν, μας το λένε.  Τα πνεύματα τους δεν μας αφήνουν.  Μένουν μαζί μας μέσω της αγάπης, θεραπεύοντας τις ζωές μας και τις δικές τους.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Bernie S. Siegel, “Love, Animals & Miracles”)