ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΓΑΠΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΕ ΑΒΕΒΑΙΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ (Μέρος B)

Θα μπορούσαν οι άνθρωποι να πολεμήσουν; Ναι! Θα μπορούσαν οι άνθρωποι να αρρωσταίνουν και να αισθάνονται σωματικό πόνο; Ναι. Θα μπορούσαν οι άνθρωποι να πληγώνουν ο ένας την καρδιά του άλλου; Ναι.  Θα μπορούσαν να αλλάζουν την εμπειρία της συνειδητότητας τους με αλκοόλ και ναρκωτικά; Ναι πράγματι. Θα μπορούσαν οι άνθρωποι να πληγώνουν ο ένας τον άλλον; Θα μπορούσαν να προδίδουν ο ένας τον άλλον; Θα μπορούσαν να λένε ψέματα, να εξαπατούν, να κλέβουν και  να ζηλεύουν; Θα μπορούσαν να κακοποιούν τα δικά τους τα παιδιά; Θα μπορούσαν να γίνουν εξαρτημένοι; Θα μπορούσαν να αρχίζουν πολέμους και να κάνουν τον «άλλον» εχθρό τους; Θα μπορούσαν να διασπείρουν το μίσος στην εθνική τηλεόραση κατά την διάρκεια πολιτικών συζητήσεων, σαν να έχουν ξεχάσει ότι είμαστε όλοι Ένα με την Συνειδητότητα την ίδια, ότι δεν μπορούμε να βλάψουμε κανένα άλλο μέρος του σώματος της Συνειδητότητας χωρίς να βλάψουμε τους φαινομενικά ξεχωριστούς ανθρώπινους εαυτούς μας; Ναι. Φυσικά. Οτιδήποτε είναι δυνατόν όταν η Συνειδητότητα το φαντάζεται.

Θα μπορούσαν οι άνθρωποι να πεθαίνουν; Θα μπορούσαν να σκοτώνουν τους εαυτούς τους; Θα μπορούσαν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον; Λοιπόν, ναι, στην πραγματικότητα, θα πεθαίνετε. Όχι επειδή η Συνειδητότητα δεν αγαπάει τον Εαυτό της, δεν αγαπάει ΕΣΑΣ.  Αλλά επειδή η Συνειδητότητα κατάλαβε ότι το παιχνίδι να είσαι άνθρωπος, η πλήρης πλούσια εμπειρία της ανθρώπινης ζωής στη Γη, μπορεί να είναι κουραστική, ακόμα και για τη Συνειδητότητα.  Ακριβώς όπως ο αθλητής χρειάζεται να ξεκουραστεί αφού έχει λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι άνθρωποι χρειάζονται να επιστρέψουν στο απέραντο σκοτάδι της ίδιας της Συνειδητότητας, ελεύθεροι από τους περιορισμούς της μορφής, προκειμένου να επαναφορτίσουν και να ανασυσταθούν, έτσι η Συνειδητότητα θα μπορεί να παίζει και να μαθαίνει και να εξελίσσεται λίγο περισσότερο – μέσα σε ένα ανθρώπινο σώμα.

Όταν ένας άνθρωπος γεννιέται, η μορφή παίρνει ζωή με μια σπίθα της ίδιας της Συνειδητότητας, και όταν ο άνθρωπος πεθαίνει, η δύναμη της ζωής της Συνειδητότητας, σαν μια σταγόνα βροχής, επανασυνδέεται με τον ωκεανό της Συνειδητότητας, συγχωνεύεται με όλες τις άλλες σπίθες της Συνειδητότητας, εν τούτοις ποτέ δεν σταματά να είναι η σταγόνα της βροχής. Εδώ στον ωκεανό της καθαρής άμορφης Συνειδητότητας, η σταγόνα της βροχής μπορεί να ξεκουραστεί και να αναπληρωθεί, χωρίς να χρειάζεται να φάει, ούτε να κοιμηθεί, ή να αναπνεύσει, ή να κάνει σκι, ή να ΚΑΝΕΙ οτιδήποτε κάνουν οι άνθρωποι.  Ενωμένη με όλες τις άλλες σταγόνες βροχής της Συνειδητότητας μέσα στη μεγάλη θάλασσα, η σταγόνα της βροχής επανασυνδέεται και χάνει την αίσθηση του διαχωρισμού, θυμάται ότι η σταγόνα της βροχής είναι Συνειδητότητα καθ’ αυτή, θυμάται ότι όλες οι άλλες μορφές – συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπινων μορφών – είναι Συνειδητότητα καθ’ αυτή, θυμάται ότι όλα όσα συμβαίνουν στη Γη είναι η ίδια η τελειότητα, που έχει δημιουργηθεί με τρόπο ώστε η ίδια η Συνειδητότητα να μπορεί να βιώνει πλήρως την δική της δυνατότητα, χωρίς να κρίνει οτιδήποτε σαν «σωστό» ή «λάθος», χωρίς να κάνει διακρίσεις μεταξύ βέβηλου και ιερού, αναγνωρίζοντας ότι τα πάντα είναι Συνειδητότητα που παίζει με  Συνειδητότητα, ο Θεϊκός Εαυτός που γίνεται μάρτυρας του Θεϊκού Εαυτού, με όλα τα μύρια πρόσωπα του.

Αγαπητέ, πολύτιμε άνθρωπε, το ξεχνάς αυτό όταν είσαι στην σφαίρα της μορφής.  Ξεχνάς ότι είσαι Συνειδητότητα καθ’ αυτή, ότι η Συνειδητότητα σε δημιούργησε με σκοπό να βιώσει τον Εαυτό της περισσότερο πλήρως, για να παίξει στην κοσμική αμμουδιά, για να δημιουργήσει τα ΠΑΝΤΑ.  Αλλά είναι εξ τάξει που ξεχνάς.  Αυτό είναι σκόπιμο! Κολυμπάς σαν μια σταγόνα της βροχής στον ωκεανό της ίδιας της Συνειδητότητας μέχρι τη στιγμή που παίρνεις μορφή, και τότε δέχεσαι ένα κτύπημα από πονηρή περίπτωση αμνησίας.  Ξεχνάς πώς ήταν να είσαι στον ωκεανό, να είσαι ο ωκεανός ο ίδιος.  Επιστρέφεις στο να νομίζεις ότι είσαι μια σταγόνα βροχής, μικρός και ολομόναχος μέσα στην βρεφική σου κούνια, κλαίγοντας επειδή η Μαμά σε άφησε μόνο. Η μικρή σου καρδιά σπάει, και παρ’ όλα αυτά όλο αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού. Ξεκινάς το παιχνίδι πάλι από την αρχή! Ποιο είναι το παιχνίδι; Να μάθεις και να εξελιχθείς και να εμπλουτίσεις την Συνειδητότητα με την πλήρη σφαίρα του δυναμικού της δύναμης της ζωής, και μετά να θυμηθείς, ακόμη μια φορά, ότι είσαι Συνειδητότητα καθ’ αυτή, που ποτέ δεν είναι χώρια από την Μαμά, ποτέ ξεχωριστά από αυτό που σε δημιούργησε. Το παιχνίδι αφορά το να θυμηθείς ότι είσαι ΑΓΑΠΗ ΚΑΘ’ ΑΥΤΗ.  Τίποτα περισσότερο. Τίποτα λιγότερο. Χώνεψε το αυτό, αγαπητέ άνθρωπε.  Η Συνειδητότητα απολαμβάνει τον εαυτό της ξανά και ξανά κάθε φορά που μια άλλη μορφή ζωής γεννιέται.  Η Συνειδητότητα ξεφωνίζει από χαρά, απλά επειδή ΕΣΥ υπάρχεις, με όλη σου την τέλεια ακατάστατη ανθρωπινότητα σου.

Ένα αγοράκι τριών ετών πιάστηκε μπροστά στη θερμοκητίδα του νεογέννητου αδελφού του να ψιθυρίζει, «Πές μου για τον Θεό. Έχω ήδη ξεχάσει».

Είναι εν τάξει που ξεχνάς, αγαπητέ άνθρωπε.  Αλλά η στιγμή έρχεται που θα χρειαστεί να μείνεις σε ένα σώμα και να θυμηθείς ακόμα μια φορά.  Έχουμε προχωρήσει αρκετά με αυτό το παιχνίδι του διαχωρισμού.  Ήρθε η ώρα να θυμηθούμε ότι είμαστε όλοι συνδεδεμένοι.  Αυτός είναι ο λόγος που τα πράγματα φαίνονται τόσο απελπισμένα πάνω στον πλανήτη σου αυτή τη στιγμή, επειδή εσύ, αγαπητέ άνθρωπε, είσαι έτοιμος να θυμηθείς.  Είμαστε έτοιμοι να γίνουμε Ένα ξανά.  Τώρα είναι η στιγμή, αγάπη μου.

Σε αυτό, είμαστε όλοι μαζί.  Ας θυμηθούμε τώρα, ώστε να μπορέσουμε να αρχίσουμε ένα καινούργιο παιχνίδι. 

Με αγάπη

Η Συνειδητότητα

Της Lissa Rankin M.D.