ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Οι συναθλητές μου στην ομάδα αναπήρων σκιερ των Ηνωμένων Πολιτειών συνήθιζαν να με πειράζουν για το μέγεθος του στήθους μου, αστειευόμενοι ότι το μεγαλύτερο μειονέκτημα μου δεν ήταν το πόδι μου που μου έλειπε αλλά η έλλειψη χωρίσματος στο στήθος μου.  Πού να φανταστούν πόσο αληθινό θα γινόταν αυτό.  Τον περασμένο χρόνο, ανακάλυψα ότι για δεύτερη φορά στη ζωή μου είχα καρκίνο, αυτή τη φορά και στα δύο μου στήθη.  Έκανα διπλή μαστεκτομή.

Όταν άκουσα ότι χρειαζόμουν εγχείρηση, δεν σκέφτηκα ότι ήταν τίποτε σπουδαίο.  Έλεγα μάλιστα παιχνιδιάρικα στους φίλους μου, «σαν επιστήθιοι φίλοι μου θα ενημερώνεστε για την κατάσταση».  Εξ άλλου, είχα χάσει το πόδι μου στον πρώτο γύρο με τον καρκίνο, στην ηλικία των 12 ετών, αλλά εγώ δεν πτοήθηκα και έγινα πρωταθλήτρια στο σκι.  Σε όλους εμάς στην ομάδα σκι αναπήρων λείπει κι από ένα κομμάτι του σώματος μας.  Είδα ότι ένας άνδρας σε αναπηρική καρέκλα μπορεί να είναι πραγματικά σέξι.  Ότι μια γυναίκα χωρίς χέρια μπορεί να συμπεριφέρεται σαν να μην της λείπει κανένα μέλος.  Ότι η ολότητα δεν έχει τίποτα να κάνει με ελλιπή μέλη αλλά με το πνεύμα.  Και ενώ το γνώριζα αυτό, ανακάλυψα με έκπληξη πόσο δύσκολο μου ήταν να αποδεχτώ τις νέες μου ουλές.

Όταν με συνέφεραν μετά την εγχείρηση, άρχισα να κλαίω με λυγμούς και να παίρνω παρατεταμένες αναπνοές.  Ξαφνικά, ανακάλυψα ότι δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω την απώλεια κι άλλων μελών του σώματος μου.  Δεν ήθελα ξανά χημειοθεραπεία.  Δεν ήθελα να είμαι γενναία και δυνατή και να έχω ένα αιώνιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου.  Δεν ήθελα να ξυπνήσω, ξανά, ποτέ.  Η αναπνοή μου έγινε τόσο ασταθής που ο αναισθησιολόγος μου έδωσε οξυγόνο και μετά, ευτυχώς, με ξανακοίμησε.

Όταν έκανα καταβάσεις λόφων για να προετοιμαστώ για τους αγώνες σκι – η καρδιά, τα πνευμόνια μου και οι μύες του ποδιού μου έκαιγαν – είχα συχνά την αίσθηση ότι δεν υπήρχαν μέσα μου αρκετά εφόδια για να συνεχίσω.  Μετά σκεπτόμουν τους αγώνες μπροστά μου – το όνειρο μου να σπρώξω τις δυνατότητες μου όσο πιο πέρα γινόταν, την ικανοποίηση να σπάσω τα δικά μου όρια – και αυτό με έκανε να βγάζω τις καταβάσεις.  Η ίδια επιμονή που με υπηρέτησε τόσο καλά στους αγώνες σκι με βοήθησε να επιβιώσω στη δεύτερη περίοδο με τον καρκίνο.

Μετά τις μαστεκτομές, ήξερα ότι ένας τρόπος να βάλω τον εαυτό μου να ξεκινήσει ξανά ήταν να αρχίσω πάλι την εξάσκηση, έτσι κατευθύνθηκα προς την πλησιέστερη πισίνα.  Στα κοινά ντους έπιασα τον εαυτό μου να παρατηρεί για πρώτη φορά στη ζωή μου τα στήθη των άλλων γυναικών.  Μεγάλα στήθη, μικρά στήθη, πεσμένα στήθη και στητά στήθη.  Ξαφνικά και για πρώτη φορά, μετά από τόσα χρόνια που μου έλειπε ένα πόδι, ένιωσα πολύ άσχημα.  Δεν μπορούσα να γδυθώ.

Κατάλαβα ότι ήταν καιρός να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου.  Εκείνη τη νύχτα στο σπίτι, έβγαλα όλα μου τα ρούχα και κοίταξα τη γυναίκα που εμφανιζόταν στον καθρέφτη.  Ήταν μια αντρογυναίκα.  Το πρόσωπο μου, χωρίς μακιγιάζ, ήταν το πρόσωπο ενός χαριτωμένου αγοριού.  Οι ώμοι μου, τα μπράτσα και τα χέρια μου ήταν δυνατά και μυώδη από τις πατερίτσες.   Δεν είχα στήθη, αντίθετα υπήρχαν δύο έντονα σημάδια στο στήθος μου.  Είχα ένα σέξι επίπεδο στομάχι, έναν πεταχτό πισινό και καλοσχηματισμένους μηρούς από τα χρόνια αγώνων σκι.  Το αριστερό μου πόδι κατέληγε και αυτό σε μια μακριά ουλή ακριβώς πάνω από το γόνατο.

Ανακάλυψα ότι μου άρεσε το αρσενικοθήλυκο σώμα μου.  Ταίριαζε με την προσωπικότητα μου, τη δραστήρια αρσενική πλευρά μου που της άρεσε να ντύνεται με κράνος, προστατευτικά χεριών και ποδιών για να παλέψει με τα περάσματα του σλάλομ και την ευγενική θηλυκή πλευρά μου που λαχταρούσε να κάνει κάποτε παιδιά και που θα ήθελε να ντύνεται με ένα όμορφο μεταξωτό φόρεμα, να βγαίνει για δείπνο με έναν εραστή και μετά να ξαπλώνει και να γδύνεται αργά από αυτόν.

Ανακάλυψα ότι οι ουλές στο στήθος και στο πόδι μου ήταν μεγάλη υπόθεση.  Ήταν τα σημάδια της ζωής μου. Όλοι μας είμαστε σημαδεμένοι από τη ζωή, απλά μερικά από αυτά τα σημάδια φαίνονται πιο καθαρά από κάποια άλλα.  Οι ουλές μας είναι σημαντικές.  Μας λένε ότι έχουμε ζήσει, ότι δεν κρυφτήκαμε από τη ζωή.  Όταν βλέπουμε τα σημάδια μας καθαρά, μπορούμε να βρούμε μέσα σ’ αυτά, όπως έκανα εγώ εκείνη τη μέρα, τη δική μας μοναδική ομορφιά.

Την επόμενη φορά που πήγα στην πισίνα έκανα ντους γυμνή.

 

Diana Golden