ΗΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΤΡΙΧΕΣ

Όταν είσαι 16 χρόνων, στέκεσαι μπροστά από τον καθρέφτη και εξετάζεις εξονυχιστικά κάθε χιλιοστό του προσώπου σου.  Αγωνιάς μήπως η μύτη σου είναι πολύ μεγάλη ή μήπως βγάζεις κι άλλα σπυράκια.  Πάνω απ’ όλα όμως νιώθεις ότι είσαι χαζή.  Ανησυχείς που τα μαλλιά σου δεν είναι ξανθά και δικαιολογείς εκείνο το αγόρι στην τάξη των Αγγλικών σου που δεν σε έχει ακόμα προσέξει.

 Η Άλισον δεν αντιμετώπισε ποτέ αυτά τα προβλήματα.  Πριν δύο χρόνια, ήταν μια όμορφη, δημοφιλής και έξυπνη μαθήτρια της ενδέκατης τάξης, για να μην πούμε ότι ήταν και τερματοφύλακας της πανεπιστημιακής ομάδας χόκεϊ και ναυαγοσώστης.  Με το ψηλό σφιχτοδεμένο κορμί της, τα βαθυγάλαζα μάτια της και τα πλούσια ξανθά μαλλιά της, έμοιαζε περισσότερο με μοντέλο για μαγιό παρά με μαθήτρια του λυκείου.  Αλλά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, κάτι άλλαξε.

  

Μετά από μια ολόκληρη μέρα υπηρεσίας ως ναυαγοσώστης, η Άλισον ανυπομονούσε να γυρίσει στο σπίτι της.  Ξέπλυνε το θαλασσινό νερό από τα μαλλιά της και τα χτένισε για να ξεμπερδευτούν.  Τίναξε την κατάξανθη από τον ήλιο χαίτη της, μπροστά.  «Άλι!» άκουσε τη μητέρα της να φωνάζει. «Τι έκανες;» Είχε ανακαλύψει ένα γυμνό κομμάτι δέρματος στο κεφάλι της κόρης της.  «Τα ξύρισες;» Μπορεί να στο έκανε κάποιος την ώρα που κοιμόσουν;» Σύντομα έλυσαν το μυστήριο – η Άλισον πρέπει να είχε σφίξει πολύ δυνατά το λαστιχάκι που έπιανε την αλογοουρά της.  Το επεισόδιο ξεχάστηκε σύντομα.

Τρις μήνες αργότερα, βρέθηκε ακόμα ένα γυμνό σημείο, μετά άλλο ένα.  Σύντομα, το κεφάλι της Άλισον σημαδεύτηκε από παράξενα γυμνά κομμάτια.  Μετά από διαγνώσεις του τύπου «είναι μόνο στρες» και θεραπείες με τοπικές επαλείψεις, ένας ειδικός της χορήγησε ενέσεις κορτιζόνης, 50 για κάθε σημείο, ανά δύο εβδομάδες.

Για να καλύψει το αιματοβαμμένο από τις ενέσεις κρανίο της, η Άλισον πήρε την άδεια να φοράει στο σχολείο ένα καπελάκι, μεγάλη εξαίρεση στους αυστηρούς κανονισμούς ένδυσης του σχολείου.  Μικρές σειρές από τριχούλες ξεπετάγονταν μέσα από τις πληγές του κεφαλιού της, για να ξαναπέσουν δύο βδομάδες αργότερα.  Υπέφερε από μια κατάσταση απώλειας μαλλιών γνωστή ως αλωπεκία και τίποτα δεν μπορούσε να τη σταματήσει.

Το αισιόδοξο πνεύμα της Άλισον και οι υποστηρικτικοί φίλοι της τη βοήθησαν να συνεχίσει, αλλά υπήρχαν και οι στιγμές της απελπισίας.  Όπως τη φορά που η μικρή της αδελφή μπήκε στην κρεβατοκάμαρα με μια πετσέτα τυλιγμένη στα μαλλιά της για να χτενιστεί.  Όταν η μητέρα της έβγαλε την πετσέτα, η Άλισον παρακολούθησε τα ανακατωμένα πυκνά μαλλιά να ξετυλίγονται στους ώμους της αδελφής της.  Πιάνοντας όλα τα δικά της ανάμεσα στα δύο της δάχτυλα, ξέσπασε σε κλάματα.  Ήταν η πρώτη φορά που έκλαψε από τότε που είχε ξεκινήσει αυτή η δοκιμασία.

Καθώς ο καιρός περνούσε, ένα μαντίλι αντικατέστησε το καπελάκι, το οποίο δεν μπορούσε πλέον να κρύψει το φαλακρό κεφάλι της.  Έχοντας απομείνει με μια μόνο τούφα τρίχες, είχε έρθει ο καιρός να αγοράσει περούκα.  Αντί να προσπαθήσει να αναβιώσει την εικόνα των μακριών μαλλιών της, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, διάλεξε μια πυρόξανθη περούκα στο ύψος των ώμων.  Γιατί όχι; Οι άνθρωποι κόβουν και βάφουν τα μαλλιά τους συνέχεια.  Με τη νέα της εμφάνιση, η αυτοπεποίθηση της Άλισον δυνάμωσε.  Ακόμα και όταν μια φορά η περούκα πετάχτηκε έξω από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου του φίλου της, όλοι διασκέδασαν με το επεισόδιο.

Καθώς πλησίαζε το καλοκαίρι, η Άλισον άρχισε να ανησυχεί.  Αν δεν μπορούσε να φοράει την περούκα στο νερό, πώς θα μπορούσε να είναι ναυαγοσώστης ξανά; «Γιατί, ξέχασες να κολυμπάς;» τη ρώτησε ο πατέρας της.  Εκείνη πήρε το μήνυμα.

Και αφού για μία μόνο μέρα φόρεσε ένα άβολο σκουφί μπάνιου, συγκέντρωσε όλο το κουράγιο της και εμφανίστηκε στην παραλία τελείως καραφλή.  Παρά τις ματιές και τα σχόλια, από τους κάθε άλλο παρά ευγενικούς λουόμενους, του τύπου «Γιατί εσείς τα τρελόπαιδα ξυρίζετε τα κεφάλια σας;» η Άλισον προσαρμόστηκε στην καινούρια της εμφάνιση.

Γύρισε πίσω στο σχολείο εκείνο το φθινόπωρο, χωρίς μαλλιά, χωρίς βλεφαρίδες και χωρίς φρύδια, με την περούκα της πεταμένη σε κάποια γωνιά της ντουλάπας της.  Όπως είχε ήδη προγραμματίσει, έβαλε υποψηφιότητα για πρόεδρος του σχολείου, αλλάζοντας λίγο των προεκλογικό της λόγο.  Παρουσιάζοντας σε διαφάνειες τους πιο διάσημους καραφλούς ηγέτες από τον Γκάντι μέχρι τον κύριο Κλιν, η Άλισον έκανε τους μαθητές και τους καθηγητές να κατακλύζουν τους διαδρόμους.

Στην πρώτη της ομιλία ως εκλεγμένη πρόεδρος, η Άλισον αναφέρθηκε στην αρρώστια της και ένιωθε αρκετά άνετα για να απαντήσει και σε ερωτήσεις.  Φορώντας ένα μπλουζάκι με τα λόγια «Όλα στη ζωή είναι τρίχες» τυπωμένα μπροστά, έδειξε το μπλουζάκι της και είπε, Όταν οι περισσότεροι από σας ξυπνάτε το πρωί και δεν σας αρέσει η εμφάνιση σας μπορείτε να φορέσετε αυτό το μπλουζάκι».  Και βάζοντας ένα άλλο μπλουζάκι πάνω από το πρώτο συνέχισε, «Εγώ όταν ξυπνώ το πρωί φοράω αυτό».  Έγραψε, «Ημέρα χωρίς τρίχες».  Όλοι ζητωκραύγαζαν και χειροκροτούσαν.  Και η Άλισον, όμορφη, δημοφιλής και έξυπνη, για να μην πούμε και τερματοφύλακας της πανεπιστημιακής ομάδας του χόκεϊ, αλλά και ναυαγοσώστης και τώρα πρόεδρος του σχολείου με τα βαθυγάλαζα μάτια της, χαμογέλασε πάνω από το βάθρο.

 

Alison Lambert και Jennifer Rosenfeld