Οποιαδήποτε άποψη έχουμε για οτιδήποτε μπορεί να βιωθεί ταυτόχρονα σε τέσσερα διαφορετικά επίπεδα. Νοητικά, βιώνουμε τις απόψεις ως πεποιθήσεις. Όταν κολλήσουμε εδώ, είναι πολύ δύσκολο να τις μετατοπίσουμε: γίνονται σαν δικηγόροι με μια στοίβα αποδεικτικών στοιχείων για να υποστηρίξουν την εύθραυστη θέση τους. Στο συναισθηματικό επίπεδο, βιώνουμε τις απόψεις ως αντιδραστικά συναισθήματα και συναισθηματικό δράμα. ‘Με έκανες να νιώσω λυπημένος’. ‘Εσύ φταις που ζηλεύω τώρα’. Επειδή τα συναισθήματα είναι τόσο μεταβλητά, είναι πιο εύκολο να ξεφύγουμε από τα κολλημένα συναισθήματα παρά από τις κολλημένες πεποιθήσεις. Αλλά υπάρχει ακόμα μια ιστορία που κρατά τα πράγματα κολλώδη. Σωματικά, βιώνουμε τις απόψεις ως ένταση και κολλημένη ενέργεια στο σώμα. Τον θυμό τον αισθανόμαστε σαν ένα σφίξιμο ανάμεσα στις ωμοπλάτες, τη θλίψη την νιώθουμε ως ένα τράβηγμα προς τα μέσα στο στήθος και τη σεξουαλική ένταση την βιώνουμε στο κάτω μέρος της πλάτης.
Ο τέταρτος τρόπος για να βιώσετε τις απόψεις είναι σαν αγνή ενεργειακή συχνότητα: ένα βουητό, μια ατμόσφαιρα, μια δόνηση. Η μουσική έχει μια τέτοια συχνότητα. Το ίδιο και μερικοί τόποι. Δεν υπάρχει ιστορία, απλώς μια «δόνηση». Από την στιγμή που μπορέσουμε να βιώσουμε τις απόψεις ως συχνότητα, γίνεται πολύ πιο εύκολο αυτές να απελευθερωθούν, και αυτό μπορεί να συμβεί σε λίγα δευτερόλεπτα.
Μπορείς να νιώσεις μια συχνότητα χωρίς μια ιστορία. Όλοι γνωρίζουμε πώς είναι να νιώθεις θυμό, ή λύπη, ή πολλά άλλα συναισθήματα. Αλλά είναι σχεδόν πάντα προσκολλημένα σε μια ιστορία: ένα γιατί και ένα διότι. Είναι σπάνιο να βιώσεις θυμό, για παράδειγμα, χωρίς ένα λόγο για να νιώθεις θυμό. Αλλά είναι δυνατόν, και όταν το κάνουμε μεταβαίνουμε σε ένα κβαντικό επίπεδο όπου τα πράγματα μπορούν να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.
Πίσω στον 19ο αιώνα, ένας μεγάλος Θιβετιανός Λάμα, ο Patrul Rimposhe, έγραψε αυτά τα λόγια: ‘Μην ακολουθείς το αντικείμενο του μίσους, ψάξε για το θυμωμένο νου’. Ο θυμός, που απελευθερώνεται από μόνος του καθώς αναδύεται, είναι το ξεκάθαρο κενό. Το καθαρό κενό δεν είναι άλλο από την σαν καθρέφτη σοφία.
Σήμερα μπορούμε να ενσωματώσουμε και να επωφεληθούμε από τη σημασία τους με πολύ πρακτικούς τρόπους.
Ό,τι βιώνεις πλήρως γίνεται παρουσία, γίνεται αγάπη. Νομίζουμε ότι ξέρουμε τι είναι ο θυμός, η ζήλια, ή η θλίψη. Αλλά πραγματικά αυτό το οποίο γνωρίζουμε είναι η αντίθετη εκδοχή αυτών των συναισθημάτων. Είναι σαν να οδηγείς ένα αυτοκίνητο με το ένα πόδι στο γκάζι και το άλλο στο φρένο. Μια άσχημη μυρωδιά πάντα ελλοχεύει. Υπάρχει ένα μεγάλο και θαυματουργό μυστικό που περιμένει να ανακαλυφθεί εδώ: ότι οτιδήποτε βιώνεται πλήρως χωρίς αντίσταση γίνεται η ίδια η αγάπη.
Από την 4η συνάντηση του σεμιναρίου «ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ, ΑΘΕΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου