ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ

 Κατά την διάρκεια μιας μεγάλης πλημμύρας στην Georgia, διεύθυνα μια ομάδα διάσωσης καταστροφών που έδινε προσωρινό καταφύγιο σε ζώα των οποίων οι ιδιοκτήτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.  Σε ένα σπίτι ένας άντρας είπε ότι είχε δύο σκύλους.  Όταν προσφερθήκαμε να τους πάρουμε στο καταφύγιο, σήκωσε τους ώμους του.                  

 Δεν κάνει καμία διαφορά για μένα».

                                             Τον έπεισα να πάρω τους σκύλους.  Σύρθηκε κάτω από την υπερυψωμένη βεράντα του ερειπωμένου σπιτιού του, τράβηξε έξω έναν ασπρόμαυρο σκύλο, τον έσυρε στο φορτηγό μου, και τον έσπρωξε μέσα σε ένα κλουβί. Δεν είπε ούτε λέξη στον σκύλο καθώς έφευγε.

«Έχει όνομα;» ρώτησε η Άμυ, μία από την ομάδα διάσωσης.

«Μπα», απάντησε.

Δεν καταφέραμε να βρούμε τον άλλο σκύλο, και επιστρέψαμε στο καταφύγιο.  Όταν η Άμυ άνοιξε την πόρτα του κλουβιού, ο σκύλος κάθισε, με χαμηλωμένο το κεφάλι.  Η Άμυ προσπάθησε να τον κάνει να βγει έξω, αλλά εκείνος δεν κουνήθηκε.  Τελικά, πέρασε ένα λουρί γύρω από το κεφάλι του σκύλου, και αργά σήκωσε την πίσω πλευρά του κλουβιού.  Το ζώο γλίστρησε έξω, προσγειώθηκε πάνω στο γρασίδι, και απλά έμεινε εκεί.

«Νομίζω ότι έχει κακοποιηθεί», είπε η Άμυ, κουνώντας το κεφάλι της λυπημένα.  «Το πρώτο πράγμα που κάνω για σένα», είπε στο σκύλο, «είναι να σου δώσω όνομα.  Από τώρα και στο εξής, είσαι ο Άλμπερτ».

Για τις επόμενες δύο ημέρες ο εξήντα κιλών Άλμπερτ αρνιόταν να κουνηθεί.  Όταν η Άμυ τάϊζε τους άλλους σκύλους, έπαιρνε τον Άλμπερτ και τον κρατούσε μαζί της.  Παρ’ όλα τα γαυγίσματα και την φασαρία γύρω του, ο Άλμπερτ δεν αντιδρούσε.  Απλά κάθονταν, με τα μάτια καρφωμένα στο έδαφος.  Καταλήξαμε να δανειστούμε ένα αμαξάκι του γκόλφ.  Όταν η Άμυ έκανε τους γύρους για το τάϊσμα, ο Άλμπερτ κάθονταν στο μπροστινό κάθισμα του αμαξιού, με τα μάτια του καρφωμένα στο πάτωμα.

Τη νύχτα ο Άλμπερτ κοιμόταν δίπλα στην κουκέτα της Άμυ.  Κατά την διάρκεια των γευμάτων κάθονταν δίπλα της, αρνούμενος οποιαδήποτε από την ανθρώπινη τροφή που του προσφέρονταν.  Τα απογεύματα, η Άμυ βρήκε ένα σκιερό σημείο και ξάπλωνε στο έδαφος δίπλα στον Άλμπερτ.  Την παρακολουθούσα να ψιθυρίζει μέσα στο αυτί του Άλμπερτ και μπορούσα μόνον να φανταστώ τι μπορούσε να λέει σε αυτόν τον χωρίς ζωή σκύλο.

Ο Άλμπερτ ήταν ήδη μαζί μας για τέσσερις ημέρες όταν είχαμε ένα πάρτυ γενεθλίων αργά τη νύχτα για έναν από τους εθελοντές.  Υπήρξαν ξεσπάσματα γέλιου, ειπώθηκαν πολλές ιστορίες, και φάγαμε πολλή τούρτα.  Καθισμένη μέσα στη μέση του γλεντιού ήταν η Άμυ και, πολύ κοντά δίπλα της, ο απαθής Άλμπερτ.

«Κοιτάξτε!» ένας εθελοντής φώναξε πάνω από την οχλοβοή.  Έδειξε με το δάκτυλο του τον Άλμπερτ.  Ολόκληρη η ομάδα σιώπησε.  Για πρώτη φορά από τότε που ήλθε, η άκρη της ουράς του Άλμπερτ τρεμόπαιζε.  Κοιτάξαμε έκπληκτοι με έκπληξη καθώς ολόκληρη η ουρά του Άλμπερτ σιγά-σιγά κουνιόταν.  Τελικά σηκώθηκε, το πίσω μέρος του πήγαινε μπρος πίσω λες και κάποιος είχε ξαφνικά πατήσει το κουμπί του
Άλμπερτ.

Το κάποτε χωρίς όνομα σκυλί ποτέ δεν σταμάτησε να κουνάει την ουρά του από εκείνη την ημέρα και μετά.  Και πάντα παρέμενε ένα βήμα πίσω από την Άμυ.  Τώρα όταν εκείνη έκανε τους γύρους για το τάϊσμα, ο Άλμπερτ ακολουθούσε, γαυγίζοντας τους άλλους σκύλους σαν να λέει, «Είμαι ευτυχισμένος».  Όταν η Άμυ πήγαινε στον κοντινό σταθμό της πυροσβεστικής για να κάνει ένα ντούζ, ο Αλμπερτ πήγαινε κι αυτός επίσης.  Όταν η Άμυ έμπαινε στο ντουζ, ο Άλμπερτ πηδούσε μέσα κι αυτός, αρνούμενος να την αφήσει από το βλέμμα του.

Παρά την καινούργια του ζωηράδα, η ενέργεια του Άλμπερτ ήταν ακόμα πολύ χαμηλή.  Μια επίσκεψη στον κτηνίατρο επιβεβαίωσε ότι ο Άλμπερτ είχε παράσιτα.  Τα καλά νέα ήταν ότι η νεαρή ηλικία του Άλμπερτ σήμαινε ότι η θεραπεία είχε μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας.

Τηλεφώνησα στον ιδιοκτήτη του Άλμπερτ να του εξηγήσω ότι ο σκύλος του είχε παράσιτα και ότι η θεραπεία κόστιζε τριακόσια δολάρια.  Περίμενα ότι θα έλεγε, «Κρατήστε τον σκύλο.  Δεν έχω τόσα λεφτά».  Αλλά έκανα λάθος.  Ο άντρας ήθελε τον σκύλο πίσω.

«Καταλαβαίνεις ότι αν ο σκύλος δεν θεραπευτεί θα πεθάνει», είπα, ελπίζοντας ακόμη ότι μπορούσα να τον πείσω να αφήσει τον σκύλο σε μένα.

«Ναι.  Αυτό συμβαίνει σε όλους τους σκύλους μου.  Όταν ένας πεθάνει, παίρνω έναν άλλον», απάντησε χωρίς τύψεις. Σε αυτό το σημείο έπεσε το σφυρί.

«Το σπίτι μου ποτέ δεν πλημμύρισε.  Θα είμαι εκεί σύντομα να πάρω τον σκύλο μου». Και έκλεισε το τηλέφωνο.

Ο Άλμπερτ και η Άμυ έπαιζαν με μια πετσέτα.  Τους παρακολούθησα καθώς δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλα μου.  Πώς θα έλεγα στην Άμυ ότι έπρεπε να επιστρέψουμε τον Άλμπερτ;

Μια ώρα αργότερα ένα αυτοκίνητο πλησίασε.  Ο άντρας βγήκε έξω κρατώντας μια βαριά, σκουριασμένη αλυσίδα.  Είχα ήδη εξηγήσει στην Άμυ ότι ο ιδιοκτήτης του Άλμπερτ έρχονταν να τον πάρει.  Προσπαθώντας να νικήσει τα δάκρυα της, η Άμυ είχε πάει τον Άλμπερτ έναν τελευταίο περίπατο.

«Που είναι ο σκύλος μου;» ρώτησε ο άντρας.

«Τον έχουν πάει βόλτα», απάντησα.  Πάνω από τους ώμους του έβλεπα την Άμυ καθώς έσκυβε δίπλα στον Άλμπερτ, αγκαλιάζοντας με τα μπράτσα της τον λαιμό του.  Αυτή τη φορά ήξερα ότι ψιθύριζε στο αυτί του. Έλεγε αντίο.

                                             «Λοιπόν, άντε φέρ’ τον. Δεν έχω όλη την ημέρα!» Στρέφοντας να ψάξει για τον σκύλο του, ο άντρας είπε, «Νάτος», και κατευθύνθηκε προς την Άμυ.

«Περίμενε!» φώναξα.  «Μπορώ να αγοράσω τον σκύλο σου;» Κράτησα την αναπνοή μου καθώς περίμενα την απάντηση του.

«Διάολε, ναι!»

Ο άντρας έφυγε με την σκουριασμένη αλυσίδα του μόνον και 50 δολάρια στην τσέπη του.

Ο Άλμπερτ δεν θα ζούσε ποτέ ξανά κάτω από μια βεράντα.  Η θεραπεία για τα παράσιτα είχε επιτυχία, και έγινε πολύτιμο μέλος την οικογένειας της Άμυ.  Μετά από μια ζωή γεμάτη από χαρά, αγάπη, και καλοσύνη, ο σκύλος που είχε κάποτε υποτιμηθεί τόσο πολύ, πέθανε. Χαραγμένο πάνω στο μνημείο του ήταν το όνομα του, Ευτυχισμένος Άλμπερτ.

 

Terri Crisp

 

Το σχόλιο του Bernie

Όταν αφήνεις την καρδιά σου να αποφασίζει και δίνεις προσοχή στα συναισθήματα σου, παίρνεις καλύτερες αποφάσεις.  Ο Τέρρι και η Άμυ έκαναν ακριβώς αυτό, στην ιστορία «Χωρίς όνομα», όταν προσφέρθηκαν να σώσουν ζώα και παρενέβησαν για να σώσουν τη ζωή ενός κακοποιημένου και παραμελημένου σκύλου.                                    

Τα ζώα ζούνε από την καρδιά τους περισσότερο παρά από το κεφάλι τους.  Όταν απορρίπτονται ή κακοποιούνται και δεν νιώθουν καθόλου αγάπη, τότε είναι που αποσύρονται και κλείνονται στον εαυτό τους.  Μπορεί να φοβούνται την τιμωρία, αλλά είναι η απουσία της αγάπης που είναι το χειρότερο πράγμα στη ζωή τους.

Η μητέρα μου γεννούσε επί ημέρες και ήταν πολύ άρρωστη για να επιβιώσει μια καισαρική τομή.  Όταν τελικά με έβγαλαν έξω, ήμουν τόσο μελανιασμένος και πρησμένος από τις συσπάσεις και τις λαβίδες ώστε η μητέρα μου με περιέγραφε σαν ένα μωβ πεπόνι.  Δεν ήξεραν τι να κάνουν με μένα εκτός από το να με κρύψουν.  Θα ήταν καταστροφικό για ένα παιδί να παραμείνει κρυμμένο και να μην το αγγίζουν, και ευτυχώς δεν χρειάστηκε να το ζήσω αυτό για πολύ.  Η γιαγιά μου μπήκε στη μέση, χύνοντας λάδι πάνω από το κεφάλι και το σώμα μου πέντε ή έξι φορές την ημέρα, κάνοντας μου μασσάζ και πιέζοντας τα πάντα για να πάνε πίσω στη θέση τους.  Από απομονωμένος άλλαξα και ένιωθα ότι ήμουν το πιο αγαπημένο παιδί πάνω στον πλανήτη, επειδή μου έκαναν μασσάζ κάθε λίγες ώρες.  Τώρα γνωρίζουμε ότι το μασσάζ στα μωρά τονώνει την ανάπτυξη του εγκεφάλου, την αύξηση βάρους, την ανάπτυξη, την συναισθηματική σταθερότητα, και άλλα.  Οι σωματικές αυτές αναμνήσεις παραμένουν μέσα μας.   

Στο καταφύγιο, όταν τα ζώα τρέχουν έξω και σε αγκαλιάζουν, και εσύ ανταποκρίνεσαι σε αυτά, αυτό αλλάζει το ζώο.  Το καλό μέρος είναι όταν δεν φοβούνται να έλθουν σε σένα και να σου υπενθυμίσουν το γεγονός ότι είναι ωραία πλάσματα.  Όταν βλέπω ένα ζώο κουλουριασμένο στη γωνία, κλεισμένο, νιώθω αυτό το κενό, και το πλησιάζω και το χαϊδεύω να το ξυπνήσω ξανά.  Πόσα πολλά σημαίνει το άγγιγμα σου!

 

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Bernie S. Siegel, “Love, Animals & Miracles”)