Γύριζε τρέχοντας σπίτι από το σχολείο για να αποφύγει να μιλήσει με ανθρώπους, είχε χαμηλή αυτό-εκτίμηση, και κάποτε σκέφτηκε να αυτοκτονήσει.
O Mohandas Gandhi ξεκίνησε την ζωή βλέποντας τον εαυτό του ως δειλό, φοβόταν σχεδόν τα πάντα, ήταν απρόθυμος να πάρει οποιαδήποτε θέση και προτιμούσε να ζει στις σκιές.
Αλλά ο υπερβολικά ντροπαλός Γκάντι εξοργίζονταν με τις αδικίες του κόσμου, έβλεπε ότι οι άλλοι έκαναν πολύ λίγα γι’ αυτό, και μεταμορφώθηκε σε έναν από τους πιο μεγάλους πρεσβευτές της ειρήνης στον κόσμο.
Η απίστευτη μεταμόρφωση του νεαρού Γκάντι, που μελετάται σπάνια, αποκαλύπτεται εδώ, δείχνοντας μια ξεκάθαρη πορεία για το πώς όλοι μας σήμερα μπορούμε να σηκωθούμε και να κάνουμε τη διαφορά στη ζωή μας και στον ταραγμένο αυτό κόσμο.
«Η δύναμη δεν προέρχεται από την σωματική ικανότητα. Προέρχεται από μια ανυποχώρητη θέληση»
Ο Γκάντι κατάγονταν από μια οικογένεια χορτοφάγων και όταν ήταν μικρός του έλεγαν ότι οι Δυτικοί ήταν πιο μεγάλοι και πιο δυνατοί επειδή έτρωγαν κρέας. Θέλοντας να είναι σωματικά δυνατός, ο μικρός Γκάντι έγινε κλέφτης, και άρχισε να κλέβει για να αγοράζει κρέας, το οποίο έτρωγε κρυφά, μακριά από το σπίτι του – εξαπατώντας την οικογένεια του. Ο Γκάντι παραδέχτηκε την αδικία του αυτή στον πατέρα του, αλλά παρατήρησε επίσης ότι άσχετα με το πόσο πολύ κρέας είχε φάει, ήταν ακόμη αδύναμος. Η δύναμη, κατέληξε αργότερα στη ζωή του, δεν έχει σχέση με τη βίαιη δύναμη. Έχει σχέση με την πειθαρχία, την εστίαση και την ισχυρή θέληση. Σήμερα υποτιμάμε την ίδια μας την ικανότητα να επηρεάσουμε τα αποτελέσματα. Ο κόσμος είναι πάρα πολύ μεγάλος, πιστεύουμε. Η αποφασιστικότητα του Γκάντι ενέπνευσε εκατομμύρια. Κι εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τους άλλους, δίνοντας το παράδειγμα με την δύναμη της θέλησης μας.
«Ένας δειλός είναι ανίκανος να δείξει αγάπη. Η αγάπη είναι προνόμιο των γενναίων»
Μιλώντας για τον εαυτό του, όταν ήταν νεαρός, ο Γκάντι έλεγε: «Ήμουν δειλός. Με καταδίωκε ο φόβος των κλεφτών, των φαντασμάτων, και των φιδιών. Δεν τολμούσα να βγω έξω από την πόρτα τη νύκτα. Το σκοτάδι ήταν τρόμος για μένα». (Απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του Γκάντι «Η ιστορία των πειραμάτων μου με την αλήθεια», Κεφάλαιο 6).
Ο φόβος του ήταν τόσο παραλυτικός, που δεν ήταν σε θέση να αγαπήσει τον εαυτό του και τους άλλους. Κάποια στιγμή θα συνειδητοποιούσε ότι η γενναιότητα, η αφοσίωση στην οικογένεια, και ο αγώνας για έναν σκοπό ήταν εκφράσεις της αγάπης. Σήμερα, είμαστε πολύ φοβισμένοι για να εκφράσουμε αγάπη. Έχει η αβεβαιότητα και η βαρβαρότητα του κόσμου ξεριζώσει την αγάπη από μέσα μας; Ή μπορούμε να βγούμε από την ζώνη της άνεσης μας, να είμαστε γενναίοι, και να δείξουμε την δύναμη μας καρδιάς κι ενός νου που αγαπούν;
«Η πίστη μου στη μη βία είναι μια εξαιρετικά ενεργή δύναμη. Δεν έχει περιθώρια για δειλία ή ακόμα και αδυναμία»
Στην εποχή του, ο Γκάντι είχε επικριθεί πολύ για το κίνημα του για τη μη βία. Ωστόσο, θεωρούσε την άρνηση να πάρει τα όπλα ως ένδειξη δύναμης, όχι αδυναμίας. Η ιδέα της ειρηνικής διαδήλωσης πιστώνεται στον Γκάντι ο οποίος άλλαξε τη μοίρα ενός έθνους χωρίς να ρίξει έναν πυροβολισμό. Σήμερα, χρειάζεται δύναμη να είσαι καλοσυνάτος μέσα σε έναν κόσμο που εύκολα υποκύπτει στη βία. Έχουμε τη δύναμη να δείξουμε στους συναδέλφους μας, τους φίλους και την οικογένεια μας, ότι το να μιλάς είναι καλύτερο από το να πολεμάς.
Οφείλονταν ίσως στο γεγονός ότι ο Γκάντι έβλεπε τον εαυτό του ως δειλό, στην αρχή της ζωής του, ώστε στράφηκε τόσο ενάντια στη δειλία στη μάχη του για την καταπολέμηση της αδικίας.
Δεν είναι τόσο γνωστό, αλλά ακόμη και ο Γκάντι πίστευε στη χρήση της βίας όταν αντιμετώπιζε το κακό, και δεν του δίνονταν άλλη επιλογή. Όπως ο ίδιος έλεγε: «Αυτός που δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του ή τον πλησιέστερο και πιο αγαπημένο του ή την τιμή του από τον μη βίαιο θάνατο, μπορεί και πρέπει να το πράξει αντιμετωπίζοντας βίαια τον καταπιεστή».
Η δειλία, πάνω απ’ όλα, στο μυαλό του Γκάντι, ήταν η μεγαλύτερη αμαρτία. «Ένας δειλός», έλεγε οργισμένα, «δεν αξίζει να είναι μέλος μιας κοινωνίας ανδρών και γυναικών».
Σήμερα, ως ηγέτες σε επιχειρήσεις, και ως ηγέτες του εαυτού μας, ας αναρωτηθούμε αν είμαστε δειλοί ή γενναίοι στις αποφάσεις μας. Η επιλογή να είμαστε γενναίοι σημαίνει να ζούμε τις πεποιθήσεις μας και να πεθάνουμε χωρίς να μετανιώνουμε.
Η δειλία μπορεί να εξαλειφθεί όταν βλέπουμε πράγματα που απλά δεν είναι σωστά. Έτσι συνέβη με τον Γκάντι.
Ήταν το έτος 1893 όταν ο 24χρονοσ Γκάντι ταξίδεψε από την γενέτειρα του στην Ινδία για μια δικαστική υπόθεση στην Νότια Αφρική. Ήταν εκεί, που ως νεαρός δικηγόρος, ο Γκάντι επέλεξε την γενναιότητα έναντι της δειλίας.
Μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, ο δικαστής είπε στον Γκάντι να βγάλει το τουρμπάνι που φορούσε. Ο Γκάντι αψήφησε τον δικαστή, λέγοντας ότι η αφαίρεση του τουρμπανιού αποτελούσε σημάδι έλλειψης σεβασμού στην Ινδία.
Αλλά το σοκ του Γκάντι στην κακομεταχείριση, και η απόφαση του να την πολεμήσει, κλιμακώθηκε όταν έκανε ένα ταξίδι με το τρένο σαν μέρος της έρευνας για την υπόθεση του. Με περηφάνεια αγόρασε ένα εισιτήριο πρώτης θέσης, αλλά ο ελεγκτής του είπε ότι επειδή ήταν Ινδός έπρεπε να ταξιδέψει σε βαγόνι της τρίτης θέσης.
Φυσικά, ο Γκάντι αρνήθηκε. Σαν αποτέλεσμα, το πέταξαν έξω από το τρένο. Μόνος, απογοητευμένος, και χωρίς να έχει πουθενά αλλού να πάει, πέρασε τη νύχτα ξεπαγιάζοντας μέσα στο σιδηροδρομικό σταθμό.
Σκέφτηκε σοβαρά να επιστρέψει στην Ινδία. Αντ’ αυτού, εκείνη τη στιγμή, μέσα στην ησυχία της νύχτας, αποφάσισε να πολεμήσει τη φυλετική καταπίεση.
Ο ντροπαλός, φοβισμένος δειλός εξαφανίστηκε. Ένας νέος άνθρωπος γεννήθηκε, ανανεωμένος από ένα σκοπό ζωής, πρόθυμος να λιμοκτονήσει και να μπει στη φυλακή, έχοντας επίγνωση ότι οι άλλοι μπορεί να θελήσουν να τον σκοτώσουν για την πεποιθήσεις του, και αποφασισμένος να κάνει τη διαφορά.
Η γενναιότητα θα γίνονταν το σήμα του Γκάντι.
Βιώνοντας την σοβαρή έλλειψη της, η κληρονομιά που άφησε της απόλυτης εστίασης μας σκουντά όλους να ανοίξουμε την πόρτα και να βγούμε από την ζώνη της άνεσης μας.
Παρά το γεγονός ότι ήταν, όπως πολλοί θα υποστήριζαν, ο μεγαλύτερος πρεσβευτής της ειρήνης που ο κόσμος γνώρισε ποτέ, στον Γκάντι δεν απονεμήθηκε ποτέ το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, παρ’ όλο που προτάθηκε πέντε φορές. Η επιτροπή βραβείων για την ειρήνη παραδέχτηκε ότι ήταν λάθος.
Του Cory Galbraith
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου