Πέθαινα από καρκίνο όταν είδα το όνειρο. Μία ανακοίνωση στον πίνακα ανακοινώσεων στην πισίνα ανακοίνωνε ότι θα φρόντιζα τις συναντήσεις μεταξύ των δελφινιών και των καρκινοπαθών. Ξυπνώντας με την βεβαιότητα ότι ήταν γραφτό να ζήσω μου έδωσε το κουράγιο να παλέψω. Όχι μόνον έζησα, αλλά και ευτύχισα.
Δύο χρόνια μετά το όνειρο, ταξίδευα από το Seattle στο Keys της Florida απλά για να εξερευνήσω το νόημα όλου αυτού. Στην τελική, χρωστούσα τη ζωή μου στα δελφίνια, και ήμουν αποφασισμένη να ανακαλύψω το λόγο. Καθώς στεκόμουν στην προκυμαία του Κέντρου Ερευνών για τα Δελφίνια, ο ξεναγός μας σύστησε στους κατοίκους. Μπόρεσα εύκολα να ξεχωρίσω την Captiva από τα άλλα δελφίνια. Δεν είχε σημασία το πρησμένο δεξί της μάτι. Το γνωστό χαμόγελο των δελφινιών που στολίζει τα χείλη όλων των άλλων δελφινιών ήταν έντονα παραμορφωμένο στην Captiva. Το κάτω σαγόνι της κρεμόνταν μόνιμα ανοικτό. Τα χείλη της δεν συναντιόταν, και τα μπροστινά της δόντια ήταν καλυμμένα με πράσινη άλγη. Για τον ανυποψίαστο παρατηρητή, η Captiva είχε ένα πρόσωπο που μόνον μια μητέρα θα μπορούσε να αγαπήσει. Γιατί λοιπόν ήταν αγάπη με την πρώτη ματιά για μένα;
Η πρώτη μου επαφή με αυτό το μέλος ενός είδους που είναι γνωστό για την συμμετρία, την χάρη, και την ομορφιά με επηρέασε με έναν τρόπο διαφορετικό, με συμπόνια. Το δελφίνι αυτό άγγιξε την καρδιά μου. Έχοντας διαγνωστεί με καρκίνο στα τριάντα μου, δεν ήμουν ένας άσχετος παρατηρητής. Ήξερα πώς είναι να ξεχωρίζεις επειδή πονάς. Δεν ήταν παράξενο, παρατήρησε ο ξεναγός, που όταν οι επιβιώσαντες από τον καρκίνο επισκέπτονταν το κέντρο, η Captiva πάντα ήταν το αγαπημένο τους δελφίνι.
Η Captiva είχε πάρει το όνομα της από το νησί στο οποίο πιάστηκε, και σαν προορισμός της αποφασίστηκε να γίνει δελφίνι παραστάσεων σε ένα ενυδρείο. Αλλά το δεξί της μάτι ανέπτυξε μια μόλυνση που την άφησε με ένα τυφλό, πρησμένο μάτι. Με την καριέρα της να έχει πάρει τέλος πριν καν αρχίσει, μεταφέρθηκε στο Κέντρο Έρευνας Δελφινιών. Η Captiva άρχιζε να συνηθίζει το νέο της σπίτι όταν ένα πρωί παρουσιάστηκε με ένα σοβαρά σπασμένο σαγόνι. Ίσως έπεσε πάνω στην προβλήτα όταν την καταδίωκε ο Natua, το κυρίαρχο αρσενικό. Η ντροπαλή Captiva είχε έντονα ενοχληθεί από τις απόπειρες του να την πλησιάσει. Όποια και αν ήταν η αιτία του ατυχήματος, η ικανότητα της Captiva να εμπιστευθεί έγινε πάλι κομμάτια όταν υποβλήθηκε σε ιατρική θεραπεία για να σωθεί η ζωή της.
Ο ξεναγός συνέχισε να μιλάει, αλλά η προσοχή μου είχε επικεντρωθεί στο δελφίνι με το σπασμένο σαγόνι καθώς ένιωσα μία σπίθα αναγνώρισης. Ήταν μια επιβιώσασα, ακριβώς όπως κι εγώ. Επί πλέον, η Captiva ήταν το πρώτο δελφίνι στον κόσμο που είχε αντέξει μια τόσο σοβαρή ιατρική διαδικασία. Αυτό το δελφίνι, που διέσχιζε τα νερά ακριβώς μπροστά στα μάτια μου, ήταν η ενσάρκωση του ονείρου κάθε καρκινοπαθούς: είχε γράψει ιατρική ιστορία και είχε επιβιώσει ενάντια σε όλες τις πιθανότητες.
Τα περισσότερα δελφίνια απολάμβαναν ένα περιστασιακό άγγιγμα. Αλλά αυτή δεν ήταν μια πισίνα για χάδια. Η φυσική λιμνοθάλασσα διέθετε αρκετό χώρο για κολύμπι. Επί πλέον, ένα υψηλό επίπεδο εμπιστοσύνης και οικειότητας ήταν απαραίτητο πριν τα δελφίνια επιτρέψουν σε κάποιον να τα αγγίξει. Αλλά η Captiva απλά δεν θα κολυμπούσε αρκετά κοντά στην προβλήτα για να την αγγίξουν.
Το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης ημέρας μου πάνω στην προβλήτα την πέρασα προσπαθώντας να την καταφέρω να έρθει πιο κοντά. Κανένα κόλπο δεν την έπεισε. Αντίθετα, ο υπερβολικός ενθουσιασμός μου εξελίχθηκε σε έναν υγιή σεβασμό για τα όρια της. Η επαφή μας εξελίχθηκε σε ένα περίπλοκο παιχνίδι κυνηγητού. Η Captiva διέσχιζε γρήγορα το νερό και σταματούσε ένα-δύο μόνον μέτρα πριν την προκυμαία.
«Νάτη!» Φώναζα. Η Captiva έκανε μια διπλή εμφάνιση και μετά βουτούσε κάτω από την προκυμαία για να ανέβει στην επιφάνεια στην άλλη πλευρά. Όταν έφευγα από την προβλήτα και κρυβόμουν πίσω από μια κολώνα, παρακολουθούσε γεμάτη περιέργεια, διατηρώντας οπτική επαφή. Η συνειδητότητα της Captiva δεν ήταν μόνον μέσα στο νερό. Ήταν πάνω στην προβλήτα και στα δρομάκια, ζητώντας την δική μου.
Διαισθανόμουν ότι η εξελιγμένη της συνειδητότητα είχε αναπτυχθεί εν μέρει λόγω της ιατρικής επέμβασης. Στην τελική, οι ουλές από τις πληγές μου στον πόλεμο κατά του καρκίνου με είχαν αναγκάσει κι εμένα να εργαστώ ακόμα πιο σκληρά για να κάνω μια επαφή με τους άλλους. Παραδόξως, η μεγαλύτερη μου εξέλιξη ήταν αποτέλεσμα της επαφής μου με τους γιατρούς, την χημειοθεραπεία, και την ακτινοβολία. Αποφάσισα να μάθω περισσότερα για την επέμβαση που είχε κάνει την Captiva να μείνει κυριολεκτικά ανέγγιχτη και παρ’ όλα αυτά την είχε αφήσει με ένα μυαλό ικανό για στενή επαφή.
Η επέμβαση είχε καταγραφεί σε βίντεο. Παρακολούθησα ολόκληρο το 2ωρο βασανιστήριο. Καμιά σκηνή δεν θα μπορούσε να προκαλέσει μεγαλύτερο τρόμο από ένα δελφίνι έξω από το νερό, να αγωνίζεται πάνω σε ένα χειρουργικό τραπέζι, περιτριγυρισμένο από ανθρώπους που το τρυπούσαν με αιχμηρά αντικείμενα. Δεν χωρούσε συζήτηση για γενική αναισθησία. Τα δελφίνια αναπνέουν συνειδητά. Αν κοιμηθούν εντελώς, πεθαίνουν. Ο χειρούργος τόλμησε να κάνει χρήση ελαφρών μόνον παυσίπονων.
Η εγχείρηση περιλάμβανε την επανατοποθέτηση σπασμένων οστών στο κάτω σαγόνι της και την τοποθέτηση ενός ελάσματος για να το κρατάει στη θέση του μέχρι να γιατρευτεί. Τα σαγόνια των δελφινιών καθιστούν δυνατή την αντίληψη του ήχου όταν τα ηχητικά κύματα κτυπούν την γνάθο και ταξιδεύουν μέχρι το εσωτερικό τύμπανο. Επτά βίδες από ανοξείδωτο χάλυβα για το στήριγμα διανοίχτηκαν μέσω αυτού του εξαίρετου νευρικού ιστού. Από το στόμα της Captiva ξεπηδούσε αίμα σαν σιντριβάνι.
Τρομοκρατημένη, με δυσκολία κατάφερα να μείνω να παρακολουθήσω. Είχα κι εγώ υπάρξει πάνω σε εκείνο το χειρουργικό κρεβάτι. Αντιμετώπισα τον ίδιο μου τον θάνατο άλλη μια φορά ταυτιζόμενη με την Captiva. Αυτή τη φορά, η καρδιά μου άνοιξε στον δικό μου πόνο. Πού βρήκε αυτό το δελφίνι το κουράγιο να αντέξει τέτοιο πόνο και να αγωνιστεί για την ζωή της; Θα ήταν πιο εύκολο γι’ αυτήν να πεθάνει.
Η Captiva τραβήχτηκε κυριολεκτικά καθ’ όλη την διάρκεια της εγχείρησης από την σχέση της με την Jayne Rodriguez, την πιο στενή ανθρώπινη φίλη της, η οποία ήταν εκεί και την παρηγορούσε και της μιλούσε καθ’ όλη την διάρκεια της εγχείρησης. Σε μια φοβερή στιγμή η αναπνοή της Captiva σταμάτησε, αλλά η Jayne δεν την άφησε να φύγει, συνεχώς φώναζε στην Captiva να επιστρέψει στην ζωή. Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό, την σύγχιση, και τον αποχωρισμό που βίωνε, ο δυνατός δεσμός της Captiva με την Jayne την βοηθούσε να ακούει και να αποκρίνεται στην φωνή της Jayne. Η Captiva πήρε άλλη μια ανάσα. Το ίδιο έκανα κι εγώ.
Ξαφνικά ήξερα τι χρειαζόμουν για να επιβιώσω από περαιτέρω ιατρική παρέμβαση: κάποιον που δεν θα έφευγε μακριά από τον πόνο μου, ένα μόνον πρόσωπο με ανοικτή καρδιά, ή ίσως, ένα δελφίνι…
Άρχισα να κατανοώ το όνειρο μου. Αν και ψάχνουμε μέσα στο σκοτάδι, κάποιος θα είναι εκεί. Όταν ζήτησα βοήθεια, μισο-πεθαμένη και γεμάτη με τον καρκίνο, τα δελφίνια ήλθαν σε μένα σε ένα όνειρο. Ήταν πιο εύκολο για μένα να συνδεθώ με τα δελφίνια, των οποίων η κατάσταση της συνειδητότητας είναι παρόμοια με την αγάπη δίχως όρους. Οι καρκινοπαθείς και άλλοι που επιζητούν γιατρειά κάποια μέρα θα συνδέονταν μαζί μου. Η χρυσή αυτή σύνδεση γιατρεύει. Πείτε το αγάπη, την κόλλα της ζωής.
Η Captiva, που ενάντια στην θέληση της αιχμαλωτίστηκε για την βιομηχανία του θεάματος, πέθανε το φθινόπωρο του 1989, παρά την ιατρική παρέμβαση που παράτεινε τη ζωή της. Η Captiva, το δελφίνι, είναι μέσα στην καρδιά μου. Και τώρα, ζει μέσα στην δική σας.
Της Janet Elizabeth Colli
Το σχόλιο του Bernie
Στην ιστορία, το δελφίνι, όπως και άλλα θαλάσσια πλάσματα, κατάλαβε ότι η συνειδητότητα είναι πάντα εκεί. Δεν πρόκειται για το ΠΟΙΟΣ μπαίνει στο νερό μαζί τους. «Ακούν» την συνειδητότητα των ανθρώπων, και γνωρίζουν ότι μπορούν να επικοινωνήσουν με αυτό το άτομο ή άλλο πλάσμα. Δεν χρειάζεται να γνωρίζουν την ιστορία του ατόμου ή οτιδήποτε άλλο. Θα μπορούσατε να πείτε ότι η Janet, σε αυτήν την ιστορία, έπαιζε τον ρόλο του δελφινιού. Τα δελφίνια συνήθως μας διδάσκουν, αλλά στην περίπτωση αυτή το δελφίνι έγινε η μαθήτρια.
(Από το βιβλίο του Dr. Bernie S. Siegel, "Love, Animals, and Miracles")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου