(Το θέμα αυτό ολοκληρώνεται σε δύο αναρτήσεις)
«Πριν από την φώτιση, κόψε ξύλα, κουβάλησε νερό. Μετά την φώτιση, κόψε ξύλα, κουβάλησε νερό». – Zen παροιμία
Όταν ζεις σε ένα αγρόκτημα, όπως εγώ, η μέρα σου
επικεντρώνεται στις δουλειές σου.
Υπάρχουν στόματα να ταϊσεις (και ανθρώπινα και ζώων) που εξαρτώνται από
σένα, και πάντα θα έρχονται πρώτα. Όλες οι άλλες δραστηριότητες συμβαίνουν
ανάμεσα στις καθημερινές αυτές δουλειές.
Όταν ήμουν παιδί, οι γονείς μου είχαν ένα κοπάδι από αγελάδες γάλακτος, και αυτό σήμαινε ότι δύο φορές την ημέρα έπρεπε να αρμεχθούν. Θυμάμαι τα Χριστουγεννιάτικα πρωινά, πώς περιμέναμε με ανυπομονησία να γίνουν οι δουλειές για να μπορέσουμε να ανοίξουμε τα δώρα μας, ή τις Αποκριάτικες νύκτες, για να πάμε από πόρτα σε πόρτα για τα κεράσματα (συχνά ήμασταν τα τελευταία παιδιά που περπατούσαμε από πόρτα σε πόρτα).
Οι γονείς μου δίδαξαν τα αδέλφια μου κι εμένα την σημασία του «να τελειώνουμε τις δουλειές μας», και απλά γνωρίζαμε ότι όλα τα άλλα έρχονταν δεύτερα, μετά από αυτό. Αλλά πρέπει να πιστώσω τους γονείς μου ότι ποτέ δεν έκαναν τις δουλειές να μοιάζουν με «αγγαρεία».
Σαν παιδιά, τα αδέλφια μου κι εγώ συνοδεύαμε τους γονείς μας στον αχυρώνα και παίρναμε μέρος σε όλη τη δουλειά τους, αλλά αυτός ήταν επίσης χρόνος που περνούσαμε μαζί σαν οικογένεια και πάντα εκμεταλλευόμαστε τις ευκαιρίες για παιχνίδι. Έμαθα πώς να παίζω κουτσό στον διάδρομο του αχυρώνα μας με τις από καουτσούκ μπότες μου, ενώ ο David Lee Murphy τραγουδούσε «Σκόνη μέσα στο μπουκάλι» (Dust in the bottle) πάνω από την ρυθμική αναρρόφηση των μηχανών αρμέγματος. Έπαιζα με τις γάτες, έκανα παρέα με τα γουρούνια, και μιλούσα με τα μοσχάρια μέσα στη ζεστή αίσθηση του αχυρώνα μας…
Καθώς δεν έχουμε πλέον αγελάδες αρμέγματος, η λίστα των καθημερινών εργασιών έχει αλλάξει λίγο. Αλλά εξακολουθούμε να έχουμε βοοειδή, και έχουμε έτσι ακόμη πολλά στόματα να ταϊσουμε, και όπως κάθε αγρότης θα σας πει, τα ζώα τους τρώνε πάντα πριν από εκείνους.
Υπάρχει μια ομορφιά στο να σηκώνεσαι με τον ήλιο και να κινείσαι με την ημέρα, σύμφωνα με τις προθέσεις της Φύσης. Αισθάνεσαι την ακριβή στιγμή όταν η ημέρα ξεπροβάλει μέσα από τη νύχτα και τη ανεπαίσθητη στροφή στην θερμοκρασία από το πικρό κρύο στην ζεστασιά του πρωινού. Τα σαββατοκύριακα, τα παιδιά μου με συνοδεύουν, και έρχονται να εκτιμήσουν κι αυτά αυτόν τον ρυθμό. Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στο να χαιρετάς τον ήλιο με μια «καλή μέρα», τον καιρό, και όλα τα ζώα.
Μου αρέσει να πιστεύω ότι οι αγελάδες χαίρονται την συντροφιά μου όσο χαίρομαι εγώ τη δική τους, και ενδιαφέρονται για κάτι περισσότερο από απλά τις μπάλες του σανού. Προσπαθώ να εμπλέκομαι με όλη τη ζωή που συναντώ, και πραγματικά αγκαλιάζω κάθε στιγμή που μπορώ. Λέω στις αγελάδες πόσο όμορφες είναι και πόσο ευτυχισμένη είμαι που τις βλέπω – παρ’ όλο που ο σκύλος μου, η Sidda, το κάνει δύσκολο για τις αγελάδες να με πλησιάσουν, καθώς αναλαμβάνει την δουλειά της να με «προστατεύει» από αυτές πολύ στα σοβαρά, και δεν επιτρέπει σε καμία να έρθει πολύ κοντά, ενώ εγώ αφαιρώ τα σχοινιά από τα δέματα του σανού.
Φαίνεται ότι όλοι θέλουν να έχουν μια δουλειά, έναν σκοπό, και έναν λόγο για να είναι εδώ. Έχω παρατηρήσει ότι πάντα στο αγρόκτημα μας τα ζώα αναθέτουν στον εαυτό τους κάτι να κάνουν. Κάθε μέρα έχουν κάτι σημαντικό που πρέπει να γίνει και δεν υπάρχει τίποτα που θα τα σταματήσει.
Της Jessie Klassen
Η Η Jessie Klassen είναι συγγραφέας, αγρότισσα και μητέρα τριών ευαίσθητων παιδιών. Είναι επίσης Δασκάλα του Ρέικι και εμψυχώτρια, η οποία έχει αφοσιωθεί στο να μεγαλώνει τα παιδιά της σε ένα ανοικτό και με την πνευματικότητα συνδεδεμένο περιβάλλον, βασισμένο στη Φύση. Μέσα από το έργο της, η Jessie εμπνέεται να βοηθήσει τους άλλους να συνδεθούν με τη μαγεία της Φύσης για να ανακαλύψουν ξανά τη μαγεία της ζωής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου