ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ (Μέρος Β)

(Με την ανάρτηση αυτή ολοκληρώνεται το θέμα μας)

 

Νομίζω ότι αξίζει να αναρωτηθούμε, «Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτό;»

Για την Sidda, είναι το ότι με προστατεύει ενώ εγώ ταϊζω τις αγελάδες, και για τον άλλο σκύλο μου, τον Chubs, είναι το ότι πηγαίνει μπροστά ενώ εγώ οδηγώ το φορτηγάκι μου στο μέρος όπου ταϊζουμε.  Πρέπει φυσικά να έχουμε και αρκετό χρόνο για να τους χαϊδεύω την κοιλιά ενώ κάνουμε τις δουλειές μας.

                                         Τα κοτόπουλα δεν είναι ποτέ ντροπαλά, και προσπαθώ να τους δώσω όσο ενθουσιασμό δίνουν εκείνα σε μένα. Τα ρωτάω πώς είναι και δεν παραλείπω να τα ευχαριστήσω για τα ωραία αυγά που έχουν γεννήσει για μένα. Μπορώ να νιώσω τις κότες να ανταποκρίνονται σε αυτήν την ευγνωμοσύνη, και ο Moby, ο κόκορας, φουσκώνει με υπερηφάνεια. Δεν παραλείπω να του πω πόσο όμορφος είναι. 

Τα γουρούνια είναι υπερβολικά φιλικά, και δεν παραλείπω να αγγίξω όλες τις μύτες τους και να τους ευχηθώ μια καλή μέρα.

Οι γάτες είναι πάντα πρόθυμες για αγάπη και προσοχή, και έχουν έναν τρόπο να είναι διαθέσιμες για μένα, όπου κι αν βρίσκομαι. Μπορείς να τις βρεις να χουζουρεύουν πάνω από τις καγγελόπορτες όταν περνάω, και ως εκ τούτου λαβαίνω επί πλέον χάδια. Τις ευχαριστώ κι αυτές για την καλή δουλειά τους, καθώς εκτιμώ το γεγονός ότι δεν βλέπω τίποτα τρωκτικά να τρέχουν ολόγυρα.

                                        

Καθώς περιμένω το νερό να γεμίσει τα δοχεία μου, περιτριγυρίζομαι από γατιά που γουργουρίζουν, και αξιαγάπητα σκυλιά.

Υπάρχουν πολλές μικρές στιγμές «αναμονής» καθ’ όλη την μέρα μου, και προσπαθώ να κάνω μια παύση και να δω την ομορφιά μέσα τους – τη λάμψη του νερού στο φως του ήλιου, καθώς αυτό γεμίζει τον κουβά μου, τη φρεσκάδα του χειμώνα στα πνεμόνια μου, το χάδι του αέρα στη μύτη μου – αντί να επιτρέψω στο μυαλό μου να τρέξει στην επόμενη αγγαρεία στην λίστα μου.

Είναι ικανοποιητικό το συναίσθημα να ταϊζω όλα μου τα ζώα και να τα παρακολουθώ να είναι ευτυχισμένα και ευχαριστημένα.

                                       

Ο μπαμπάς μου πάντα λέει: «Δεν μπορώ να χαλαρώσω αν δεν γνωρίζω ότι όλες οι δουλειές μου έχουν τελειώσει και τα ζώα μου είναι ευτυχισμένα».

Φυσικά, δεν είναι μόνο οι αγρότες που έχουν δουλειές να κάνουν. Ο καθένας το ίδιο κάνει. Οι δουλειές μας μοιάζουν λίγο διαφορετικές, αυτό είναι όλο. Και όπως έμαθα από τα ζώα, όλοι χρειαζόμαστε έναν σκοπό, κάτι που μας ξυπνά το πρωί.

Προσπαθώ να προσεγγίζω όλα τα καθήκοντα μου κατά την διάρκεια της ημέρας μου με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως τις μικρές δουλειές μου.

Όταν ξυπνάω τα παιδιά μου το πρωί, εισπνέω τη μυρωδιά του δέρματός τους και τα αγκαλιάζω θερμά και προσπαθώ να αξιοποιήσω στο έπακρο το χρόνο που έχω να μοιραστώ μαζί τους.

                              

Όταν δίνουμε την πλήρη προσοχή μας σε ό,τι κάνουμε καθ' όλη τη μέρα μας, τα πάντα γίνονται μια πλουσιότερη, πιο χαρούμενη δραστηριότητα. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τα πάντα, από το να πάμε με το αυτοκίνητο το ένα από τα παιδιά μας σε ένα αγώνισμα, να πάμε για ψώνια στο σούπερ μάρκετ, το πλύσιμο των πιάτων ή τον ποιοτικό χρόνο που έχουμε κρατήσει για οικογένεια και τους φίλους.

Όταν αγκαλιάζουμε και εμπλεκόμαστε με τις «δουλειές» μας,  δεν τις νιώθουμε πλέον σαν δουλειές. Δεν τις νιώθουμε πλέον σαν κάτι που πρέπει να ξεπετάξουμε για να προχωρήσουμε σε πιο διασκεδαστικά ή σημαντικά πράγματα.

Από τους γονείς μου και τα ζώα στο αγρόκτημα μου, έχω μάθει πώς να αισθάνομαι τη χαρά της ζωής χωρίς να τη θεωρώ ως μια τεράστια αγγαρεία που πρέπει να γίνει. Έμαθα πώς να νιώθω τη μαγεία στο τελετουργικό των επαναλαμβανόμενων εργασιών και τη γνώση ότι καμία μέρα δεν είναι η ίδια με την προηγούμενη ημέρα. Κάθε μέρα είναι γεμάτη από θαύματα μόνον αν είμαστε πρόθυμοι να το δούμε. Και με αυτό τον τρόπο, ανακαλύπτουμε ότι η χαρά της ζωής δεν συμβαίνει ανάμεσα στα πολλά μας καθήκοντα, αλλά μέσα σε αυτά.

Ελπίζω ότι αυτό σας βοηθάει!

 

Της Jessie Klassen

Η Η Jessie Klassen είναι συγγραφέας, αγρότισσα και μητέρα τριών ευαίσθητων παιδιών. Είναι επίσης Δασκάλα του Ρέικι και εμψυχώτρια, η οποία έχει αφοσιωθεί στο να μεγαλώνει τα παιδιά της σε ένα ανοικτό και με την πνευματικότητα συνδεδεμένο περιβάλλον, βασισμένο στη Φύση. Μέσα από το έργο της, η Jessie εμπνέεται να βοηθήσει τους άλλους να συνδεθούν με τη μαγεία της Φύσης για να ανακαλύψουν ξανά τη μαγεία της ζωής τους.