"Αληθινή
ικανοποίηση είναι να κοιτάζεις ένα αεροπλάνο και να μην εύχεσαι να ήσουν
μέσα".
Όταν ήμουν πολύ νέα,
ξάπλωνα στο γρασίδι του πάρκου και ατένιζα τον ουρανό για ώρες, περιμένοντας να
περάσει κάποιο αεροπλάνο. Δεν μπορούσα να περιμένω να δω τις μικρές κουκίδες να
διασχίζουν τον ουρανό προς όποια κατεύθυνση. Κάθε φορά που έκαναν την εμφάνιση
τους, το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν είναι, "Εύχομαι να πήγαινα όπου και αν
πηγαίνουν". Η σκέψη του "πηγαίνω" φαίνονταν πάντα πολλά
υποσχόμενη.
Καθώς μεγάλωνα, αυτή
η πεποίθηση με ακολούθησε. Δεν ήμουν ποτέ ευχαριστημένη όπου και αν ήμουν,
ψάχνοντας πάντα για το επόμενο καλύτερο πράγμα πίσω από κάθε γωνία. Το να
ανθίσω εκεί όπου φύτρωσα δεν αποτελούσε επιλογή. Κυρίως όταν τα πράγματα ήταν
πραγματικά δύσκολα. Έφευγα, και έφευγα και έφευγα.... μέχρι που μία ημέρα
αντιλήφθηκα ότι όπου και αν πήγαινα, ήμουν στο ίδιο μέρος. Αυτό από το οποίο
έφευγα πραγματικά όλη την ώρα ήταν η δυσαρέσκεια της δικής μου καρδιάς. Είδα
κατάματα την αλήθεια και αποφάσισα να αφήσω την γιατρειά να αρχίσει. Σήμερα
στην ζωή μου ακόμα απολαμβάνω το να κοιτάζω τον ατέλειωτο γαλάζιο ουρανό, και
ακόμη και αναστατώνομαι λίγο όταν βλέπω ένα αεροπλάνο να περνάει... αλλά μετά
κοιτάζω κάτω τα πόδια μου και μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχισμένη που τα έχω στο
έδαφος.
(Μια φίλη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου