Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΣΜΙΛΕΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΒΡΑΧΟ



Τον 11ο αιώνα μ.Χ., ο μεγάλος Θιβετιανός γιόγγι Μιλαρέπα άρχισε μια προσωπική απόσυρση με σκοπό να επιβληθεί στο σώμα του, ένα ταξίδι που θα διαρκούσε έως τον θάνατο του στην ηλικία των 84 ετών. Νωρίτερα στην ζωή του, ο Μιλαρέπα είχε ήδη αποκτήσει πολλές γιόγγι ικανότητες, όπως την δύναμη της χρήσης της "ψυχικής ζέστης" για να ζεσταίνει το σώμα του τους σκληρούς Θιβετιανούς χειμώνες.
 
Αφού υπέμεινε τον αβάσταχτο πόνο του χαμού της οικογένειας και των φίλων του στα χέρια των αντιπάλων του χωριού του, έκανε χρήση των μυστικιστικών γνώσεων του με σκοπό την τιμωρία και την εκδίκηση. Με αυτόν τον τρόπο, σκότωσε πολλούς ανθρώπους και αγωνίστηκε να βρει νόημα σε αυτό που είχε κάνει. Μια μέρα αντιλήφθηκε ότι είχε κάνει κακή χρήση του χαρίσματος των γιόγγι και ψυχικών ικανοτήτων του, έτσι αποσύρθηκε να βρει γιατριά μεγαλώνοντας ακόμη περισσότερο τις ικανότητες του. Σε μεγάλη αντίθεση με την ζωή της υλικής αφθονίας που είχε γνωρίσει στο παρελθόν, ο Μιλαρέπα γρήγορα ανακάλυψε ότι δεν είχε ανάγκη την επαφή με τον έξω κόσμο. Έγινε ερημίτης.
 
Αφού εξάντλησε τις προμήθειες τροφής που είχε πάρει αρχικά, ο Μιλαρέπα βρέθηκε να επιβιώνει τρώγοντας την πενιχρή βλάστηση κοντά στην σπηλιά του. Για πολλά χρόνια, έτρωγε μόνον τις τσουκνίδες που μεγαλώνουν στις άγονες εκτάσεις της ερήμου του Θιβέτ. Χωρίς κάποια ουσιαστική τροφή, ένδυση, ή συντροφιά να διακόπτει την εσωτερική του προσήλωση, ο Μιλαρέπα έζησε για χρόνια με σχεδόν τίποτα. Η μόνη ανθρώπινη επαφή ήταν ο περιστασιακός προσκυνητής που έπεφτε πάνω στην σπηλιά που τον φιλοξενούσε. Οι αναφορές εκείνων που τύχαινε να τον βρουν κατά τύχη περιέγραφαν μιαν τρομακτική όψη.
 
Τα λιγοστά ρούχα με τα οποία είχε ξεκινήσει την απόσυρση του είχαν μετατραπεί σε λιγοστές λουρίδες υφάσματος που τον άφηναν κυριολεκτικά γυμνό. Λόγω της έλλειψης θρεπτικών συστατικών στην διατροφή του, ο Μιλαρέπα είχε συρρικνωθεί σε κάτι περισσότερο από έναν ζωντανό σκελετό, με τα μακριά μαλλιά του, καθώς και με το δέρμα του, να έχει γίνει πράσινο από την υπερβολική κατανάλωση της χλωροφύλλης. Έμοιαζε με φάντασμα που περπατούσε! Η στέρηση που επέβαλε στον εαυτό του, αν και ακραία, τον οδήγησε στον σκοπό του, να κατακτήσει τις ικανότητες ενός γιόγγι. Πριν από τον θάνατο του το 1135 μ.Χ., ο Μιλαρέπα άφησε απόδειξη της ελευθερίας του από τον φυσικό κόσμο με την μορφή ενός θαύματος που οι σύγχρονοι επιστήμονες λένε ότι απλά δεν είναι δυνατόν. Ο Μιλαρέπα κατέρριψε τους νόμους της φυσικής για να μας απελευθερώσει από τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις.
 
Η σπηλιά του Μιλαρέπα είναι ένα από εκείνα τα μέρη που πρέπει να ξέρεις πως να βρεις ώστε να φτάσεις εκεί. Δεν είναι ένα μέρος που θα μπορούσες απλά να πέσεις επάνω του περιτριγυρίζοντας στο Θιβέτ. Το να δεις τους μαύρους τοίχους της σπηλιάς να σε τριγυρίζουν, μπορείς μόνον να φανταστείς πώς θα ήταν να ζεις μέσα σε ένα τέτοιο κρύο, σκοτεινό, και απομακρυσμένο μέρος για τόσα πολλά χρόνια. Ενώ ο Μιλαρέπα είχε ζήσει σε κάπου 20 διαφορετικά απομακρυσμένα σημεία κατά τον χρονικό διάστημα της απομόνωσης του, ήταν η συνάντηση με έναν μαθητή μέσα σε αυτήν την συγκεκριμένη σπηλιά που την ξεχώρισε από τα άλλα.
 
Για να επιδείξει τις ικανότητες του, ο Μιλαρέπα πραγματοποίησε δύο άθλους που οι σκεπτικιστές δεν κατάφεραν ποτέ να επαναλάβουν. Ο πρώτος ήταν ότι κίνησε το χέρι του μέσα στον αέρα με τέτοια ταχύτητα και δύναμη, ώστε δημιούργησε το "σοκαριστικό κύμα" μιας ηχητικής έκρηξης που αντήχησε στους βράχους ολόκληρου του σπηλαίου. Για να δείξει πώς είχε ξεπεράσει τα όρια του φυσικού κόσμου, ο Μιλαρέπα τοποθέτησε το χέρι του ανοιχτό πάνω στον τοίχο της σπηλιάς περίπου στο ύψος του ώμου.... και μετά συνέχισε να πιέζει το χέρι του περεταίρω μέσα στον βράχο μπροστά του, σαν ο τοίχος να μην υπήρχε! Όταν το έκανε αυτό, ο βράχος κάτω από την παλάμη του έγινε μαλακός και ελαστικός, αφήνοντας το βαθύ αποτύπωμα του χεριού να το δούνε όλοι. Όταν ο μαθητής που παραβρέθηκε σε αυτό το θαύμα προσπάθησε να κάνει το ίδιο, έχει καταγραφεί ότι το μόνο που είχε για να επιδείξει ήταν η δυσκολία του με το πληγωμένο του χέρι.
 
Δεν μπορεί να αναρωτηθεί κανείς τι του συνέβαινε όταν συγχωνεύθηκε με αυτόν τον βράχο. Τι σκεφτόταν; Τι ένοιωθε; Πως αψήφησε τους φυσικούς "νόμους" λέγοντας μας ότι δύο "πράγματα" (το χέρι του και ο βράχος) δεν μπορούν να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο την ίδια στιγμή;
 
Όταν ο μαθητής του Μιλαρέπα είδε τον δάσκαλο του να κάνει κάτι που η παράδοση και οι άλλοι δάσκαλοι έλεγαν ότι δεν μπορούσε να συμβεί, βοηθήθηκε να ξεπεράσει τις πεποιθήσεις του σχετικά με το τι είναι δυνατόν. Είδε τις ικανότητες του δασκάλου του με τα ίδια του τα μάτια. Και επειδή ήταν ο ίδιος προσωπικά μάρτυρας στο θαύμα, η εμπειρία του είπε στο μυαλό του ότι δεν ήταν περιορισμένος ή δέσμιος των "νόμων" της πραγματικότητας όπως τους ήξεραν τότε.
 
Με το να παραβρίσκεται σε ένα τέτοιο θαύμα, ο μαθητής του Μιλαρέπα αντιμετώπισε το ίδιο δίλημμα που ο κάθε ένας αντιμετωπίζει όταν επιλέγει να απελευθερωθεί από τους περιορισμούς των δικών του πιστεύω: έπρεπε να συμβιβάσει την προσωπική εμπειρία του θαύματος του δασκάλου του με όσα όλοι γύρω του πίστευαν - τους "νόμους" που αποδέχονταν και οι οποίοι περιγράφουν πως λειτουργεί το σύμπαν.
 
Το δίλημμα είναι το εξής: Η κοσμοθεωρία που ήταν η αποδεκτή από την οικογένεια, τους φίλους και τους ανθρώπους την εποχή του μαθητή, απαιτούσε αυτός να αποδεχθεί έναν συγκεκριμένο τρόπο σύμφωνα με τον οποίο να βλέπει το σύμπαν και το πως λειτουργούν τα πράγματα. Αυτό περιελάμβανε την πεποίθηση ότι ο βράχος του τοιχώματος της σπηλιάς αποτελεί εμπόδιο στην σάρκα του ανθρώπινου σώματος. Από την άλλη μεριά, ο μαθητής είχε μόλις δει ότι υπάρχουν εξαιρέσεις σε τέτοιους "νόμους". Η ειρωνία ήταν ότι και οι δύο τρόποι να βλέπει τον κόσμο ήταν απόλυτα σωστοί. Ο κάθε έναν εξαρτιόνταν από το πως κάποιος επέλεγε να σκέφτεται σε μια δεδομένη στιγμή.
 
Μπορούμε τώρα και εμείς να αναρωτηθούμε: Θα μπορούσε να συμβαίνει το ίδιο πράγμα στην ζωή μας σήμερα; Όσο και τραβηγμένη μπορεί να ακούγεται αυτή η ερώτηση στο φώς της επιστημονικής μας γνώσης και της προόδου της τεχνολογίας, οι σύγχρονοι επιστήμονες αρχίζουν να περιγράφουν μιαν παρόμοια ειρωνία. 

Χρησιμοποιώντας την γλώσσα της κβαντικής φυσικής αντί για τις αποδείξεις των θαυμάτων Θιβετιανών γιόγγι, ένας αυξανόμενος αριθμός κορυφαίων επιστημόνων υποστηρίζουν ότι το σύμπαν και τα πάντα μέσα σε αυτό "είναι" αυτό που "είναι" λόγω της δύναμης της ίδιας της συνειδητότητας: οι πεποιθήσεις μας και όσων αποδεχόμαστε ως πραγματικότητα του κόσμου μας. Είναι ενδιαφέρον ότι όσο κατανοούμε την σχέση μεταξύ της εσωτερικής μας εμπειρίας και του κόσμου μας, τόσο λιγότερο παρα-τραβηγμένη γίνεται αυτή η άποψη.
 
Ενώ η ιστορία της σπηλιάς του Μιλαρέπα είναι ένα δυνατό παράδειγμα του ταξιδιού ενός ανθρώπου να ανακαλύψει την σχέση του με τον κόσμο,
δεν χρειάζεται να απομονωθούμε μέσα σε μια σπηλιά και να τρώμε τσουκνίδες μέχρι να πρασινίσουμε για να ανακαλύψουμε την ίδια αλήθεια για τους εαυτούς μας! Οι επιστημονικές ανακαλύψεις των τελευταίων 150 χρόνων έχουν ήδη δείξει ότι η σχέση μεταξύ συνειδητότητας, πραγματικότητας, και πεποιθήσεων είναι υπαρκτή.
 
Έχουμε την θέληση να δεχθούμε την σχέση που έχει αναδειχθεί και την ευθύνη που αυτή συνεπάγεται με τόσο δύναμη ώστε να μπορέσουμε να την εφαρμόσουμε στην ζωή μας με τρόπο που να έχει νόημα; Μόνον ζώντας το μέλλον που έχουμε μπροστά μας θα γνωρίζουμε πώς θα απαντήσουμε σε αυτήν την ερώτηση.


(Απόσπασμα από το βιβλίο του Gregg Braden, “The Spontaneous Healing of Belief: Shattering the paradigm of false limits”)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου