Κοντά στο Ολίτ, στην Ισπανία, υπάρχει ένα ερειπωμένο κάστρο. Αποφάσισα να επισκεφτώ αυτό το μέρος και, καθώς στέκομαι εκεί μπροστά του, ένας άντρας στην πόρτα, λέει:
«Δεν μπορείς να μπεις».
Η διαίσθηση μου μου λέει ότι το λέει αυτό απλά για την ευχαρίστηση του να πει «Όχι». Εξηγώ ότι έχω έρθει από μακριά. Προσπαθώ να του δώσω ένα φιλοδώρημα. Προσπαθώ να είμαι ευγενικός. Τονίζω ότι αυτό είναι, στην τελική, ένα ερειπωμένο κάστρο. Ξαφνικά, το να μπω σε αυτό το κάστρο έχει γίνει πολύ σημαντικό για μένα.
«Δεν μπορείς να μπεις», ο άντρας λέει άλλη μια φορά.
Υπάρχει μόνον μία εναλλακτική: να συνεχίσω και να δω αν θα με εμποδίσει να μπω. Περπατώ προς την πόρτα. Με κοιτάζει, δεν κάνει τίποτα.
Καθώς φεύγω, δύο άλλοι τουρίστες φτάνουν και αυτοί, επίσης, μπαίνουν. Ο ηλικιωμένος άντρας δεν προσπαθεί να τους σταματήσει. Νιώθω λες και, χάρι στην αντίσταση μου, ο ηλικιωμένος άντρας έχει αποφασίσει να σταματήσει να επινοεί γελοίους κανόνες. Μερικές φορές ο κόσμος μας ζητά να παλέψουμε για πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε, και την σημασία των οποίων δεν θα ανακαλύψουμε ποτέ.
(Από το βιβλίο του Paulo Coelho, «Like the Flowing River”)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου