Ο ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΗΣ

Όλα άρχισαν όπως θα τελείωναν – με ένα χαρτοκιβώτιο.  Ο σύζυγος μου κι εγώ είχαμε μόλις επιστρέψει από το μήνα του μέλιτος όταν φήμες για πρόβλημα στην αμαξοστοιχία από το Newton Abbot, του Devon στο Stirling της Σκωτίας, άρχισαν να κυκλοφορούν.  Ο σύζυγος μου, ένας ολοκαίνουριος τοπικός διευθυντής του Βρετανικού Σιδηροδρόμου, πήγε να διερευνήσει αναφορές σχετικά με θορύβους από γάτες που έρχονταν από το δάπεδο του τρένου.  Κάθε φορά που το τρένο επέστρεφε από την Σκωτία, άλλη μία ομάδα επιβατών παραπονιόταν, έτσι ο επιθεωρητής από την Βασιλική Λέσχη για την Πρόληψη της Κακοποίησης των Ζώων, με την βοήθεια του προσωπικού του σταθμού, θα έψαχνε το τρένο.  Παγίδες για γάτες τοποθετήθηκαν, και  τα βαγόνια πλύθηκαν με σωλήνες, αλλά τίποτα δεν εμφανίστηκε.

Ο αποφασισμένος επιθεωρητής έκανε τέσσερις φορές το ταξίδι στη
Σκωτία μετ’ επιστροφής πριν εντοπίσει το μικρό γατάκι βαθιά μέσα στο αποθηκευτικό χώρο το τρένου. 

Αφού γέννησε ενώ το τρένο ήταν σταματημένο στην άκρη, η μητέρα του γατιού προφανώς πήδηξε έξω όταν το τρένο άρχισε να κινείται, αφήνοντας το ορφανό της, παγωμένο από το φόβο, πάνω στις γραμμές. 

Ο επιθεωρητής άπλωσε το χέρι να αρπάξει το γατάκι και σύντομα τράβηξε ένα κατά-γρατζουνισμένο χέρι.  Μετά από μια επίδειξη πολεμικής αποφασιστικότητας, το γατάκι πιάστηκε. Ένα χαρτόκουτο τοποθετήθηκε τότε πάνω στο γραφείο του συζύγου μου.  Ο επιθεωρητής τον διαβεβαίωσε ότι αυτό το άγριο γατάκι δεν θα εξημερώνονταν ποτέ, και προσφέρθηκε να καταστρέψει το ζώο.  Αλλά ο σύζυγος μου αποφάσισε να φέρει το γατάκι στο σπίτι, αντ’ αυτού.  Άξιζε να του δοθεί μια ευκαιρία στη ζωή, και το φτωχό ζωάκι δεν είχε πολύ τύχη μέχρι αυτή τη στιγμή.

Ανοίξαμε με προσοχή το κουτί σε ένα κύμα από βρισιές.  Στριμωγμένη στη γωνιά ήταν μια αγριεμένη μαύρη γούνα με λαμπερά κίτρινα μάτια.  Ήταν τόσο μικρούλης που αναρωτηθήκαμε αν είχε απογαλακτιστεί.  Του προσφέραμε γάλα, αλλά το αρνήθηκε.  Δοκιμάσαμε λίγο κρέας, και αυτό το δέχτηκε, κάνοντας θορύβους απελπισμένης πείνας.  Ήταν τόσο αδύναμος που δεν μπορούσε να σταθεί, και φοβηθήκαμε ότι δεν θα έβγαζε τη νύχτα, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι περισσότερο.

Το επόμενο πρωί το γατάκι ήταν ζωντανό, αλλά ο τρόπος του δεν είχε βελτιωθεί.  Όλες οι προσπάθειες που κάναμε αντιμετωπίστηκαν με αγριάδα.  Κατάφερε ακόμα και να δαγκώσει μέσα από τα δερμάτινα γάντια εργασίας που δανειστήκαμε από τους εργάτες του σιδηροδρόμου.  Παθητικά αδύνατο, το φτωχό γατάκι ήταν ακόμη ανίκανο να σταθεί.  Τηλεφώνησα στην μητέρα μου, ειδήμονα στην αναβίωση και φροντίδα των αδέσποτων. Η συμβουλή της ήταν ότι έπρεπε να αφαιρέσουμε το παχύ στρώμα από λάδι μηχανής από την γούνα του πριν προσπαθήσει να πλυθεί, διαφορετικά δεν θα επιβίωνε.

Άνοιξα το κουτί προσεκτικά και με έναν πολεμικό ήχο διατάχτηκα να φύγω μακριά.  Επιμένοντας, κατάφερα να αρπάξω το λαδωμένο πλασματάκι και να το βάλω μέσα σε μια λεκάνη με ζεστό νερό.  Ξαφνικά οι ήχοι σταμάτησαν.  Ησύχασε τελείως.

Η καρδιά μου βυθίστηκε.  Ήταν αυτό το σοκ πάρα πολύ για το ταλαιπωρημένο κορμάκι του; Αρκετά δευτερόλεπτα πέρασαν πριν αντιληφθώ ότι γουργούριζε.  Για κάποιον υπέροχο λόγο αποφάσισε να υποχωρήσει σε όποια μεταχείριση ήταν απαραίτητη και να με εμπιστευτεί.  Όταν ο σύζυγος μου επέστρεψε από τη δουλειά το πολύ πιο καθαρό και με ελκυστικά μπαλώματα ασπρο-μαυρο γατάκι τον φοβέρισε με μισή καρδιά, και μετά πέρασε το βράδυ κουλουριασμένο πάνω στο λαιμό του.

Χρειάστηκε μια εβδομάδα πριν το γατάκι μπορέσει να σταθεί χωρίς βοήθεια, και αρκετά χρόνια πριν μείνει μέσα στο δωμάτιο, ή ακόμα και το σπίτι, χωρίς οποιονδήποτε άλλο εκτός από εμάς.  Οι φίλοι μας και η οικογένεια αρνήθηκαν να πιστέψουν ότι υπήρχε, επειδή εξαφανίζονταν τη στιγμή που άκουγε ξένα βήματα.  Έκανε μια εξαίρεση για τη μητέρα μου, και ήταν πολύ φιλικός μαζί της.

Στην αρχή τον ονομάσαμε Sabbry (ένα ακρωνύμιο για το «Σκωτία και πίσω με το σιδηρόδρομο»), αλλά τελικά κατέληξε να έχει το όνομα Kitten Bear και, όταν έφτασε σε ώριμη ηλικία, ΚΒ.  Έγινε ένα όμορφο μυώδες ζώο και πιστή στην οικογένεια γάτα.  Ο ΚΒ ταξίδευε συχνά μαζί μας με το τρένο, αλλά με πολύ μεγαλύτερη άνεση από ότι στο πρώτο του ταξίδι.

Τη νύχτα, κυρίως σε προχωρημένη ηλικία, κοιμόταν ανάμεσα μας με το κεφάλι του πάνω στο μαξιλάρι, την πλάτη του να ακουμπάει στον έναν άνθρωπο και τα πόδια του στον άλλον, διατηρώντας την ιδιοκτησία του χώρου του.  Η μεγαλύτερη εκδήλωση τρυφερότητας του ΚΒ ήταν να σου δαγκώνει την μύτη.  Πολλές φορές τη νύχτα ξυπνούσαμε από τον Kitten Bear, γεμάτοι από συναισθήματα, ενώ αυτός μασούσε δυνατά. 

Με βαθιά πίστη ότι θα τον κάναμε καλά, πάντα μας έφερνε τα τραύματα του, αντέχοντας όλη την θεραπεία με αξιοπρέπεια και στοϊκότητα.  Άντεξε σπασμένα πόδια και πληγές μάχης με ηρεμία, και υπερασπιζόνταν τον χώρο του με αποφασιστικότητα, υπολογίζοντας πάντα στο πλούσιο λεξιλόγιο του.  Αν έβριζε στα Αγγλικά ή στα Σκωτσέζικα ποτέ δεν μάθαμε.

Μετά από δεκαεπτά χρόνια, τα νεφρά του ΚΒ κατέρρευσαν.  Ήταν ένα ζεστό βράδυ του Ιουλίου όταν τον πήγαμε στον κτηνίατρο για τελευταία φορά.  Η καρδιά του ήταν τόσο δυνατή που χρειάστηκε διπλή δόση.  Τον φέραμε σπίτι μέσα σε ένα χαρτοκιβώτιο, τυλιγμένο με ένα παλιό πουλόβερ του συζύγου μου.  Με δάκρυα στα μάτια σκάψαμε έναν λάκκο στον κήπο και βρήκαμε ένα τέλεια τετράγωνο κομμάτι από λευκό μάρμαρο.  Για ένα μπουκάλι Jack Daniels σαν αμοιβή, έναν οικοδόμος χάραξε: ΚΒ 1972 – 1989.

Σχεδόν δεκατρία χρόνια αργότερα, μετακομίσαμε σε ένα παλιό σπίτι στην εξοχή.  Ήταν ένα τεράστιο, δύσκολο σχέδιο.  Το σπίτι ήταν έτοιμο να καταρρεύσει, υπερβολικά κρύο, και υγρό.  Μια μέρα ένιωθα δυστυχισμένη, παγωμένη, και εξαντλημένη.   Είχα μια άσχημη μόλυνση στο νεφρό και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου νιώθοντας λύπη για τον εαυτό μου.  Ξαφνικά συνειδητοποίησα ένα βάρος πάνω στο κρεβάτι δίπλα μου.  Τότε άκουσα ένα σιγανό, αλλά ξεκάθαρο γουργούρισμα.  Αφού δεν υπήρχαν ζώα στο αγρόκτημα ακόμα, κατάλαβα ότι ήταν το πνεύμα του ΚΒ.  Αυτή τη φορά είχε έλθει να με παρηγορήσει.

 

Ανώνυμος

 

Το σχόλιο του Bernie:

Στο «Ο Λαθρεπιβάτης», καθώς το γατάκι μπανιαρίστηκε και δέχτηκε τη ζεστασιά του νερού, η πράξη έγινε ένα βάφτισμα αγάπης.  Όταν έχουμε σεβασμό για την ζωή, αυτό το εκφράζουμε με τις πράξεις μας, όπως εκείνες του ζευγαριού που φρόντισαν το ζώο που τους φοβέριζε.  Αλλάζουμε την συνειδητότητα – τη δική μας και των άλλων.  Αλλάζουμε συνεχώς τον υλικό κόσμο με την συνειδητότητα μας. Όταν έχουμε αρνητική στάση – πικρή προς τον κόσμο, περιφρονητική – αυτό έχει αρνητικό αποτέλεσμα.  Οι θεραπευτές κατευθύνουν την συνειδητότητα τους με θετικό τρόπο, βοηθώντας τον κόσμο.  Μπορούμε όλοι να είμαστε θεραπευτές όταν καταλάβουμε την πρακτική και την ενσωματώσουμε στην καθημερινή μας ζωή.

 

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Bernie S. Siegel, “Love, Animals & Miracles”)