ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ

Στη διάρκεια της πρώτης μου χρονιάς στο γυμνάσιο, ο κύριος Ρέϊνολντς, ο καθηγητής των Αγγλικών, έδωσε σε κάθε μαθητή έναν κατάλογο με σκέψεις ή διαπιστώσεις γραμμένες από άλλους σπουδαστές και μετά μας ζήτησε να γράψουμε μια έκθεση βασισμένη σε μια από αυτές τις σκέψεις.  Στα 17 μου, είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι για αρκετά πράγματα, έτσι διάλεξα την ερώτηση, «αναρωτιέμαι, γιατί τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι;»

Εκείνη τη νύχτα έγραψα με τη μορφή ιστορίας όλες τις ερωτήσεις που με βασάνιζαν για τη ζωή.  Συνειδητοποίησα ότι αρκετές από αυτές ήταν δύσκολο να απαντηθούν και ίσως κάποιες άλλες να μην είχαν καθόλου απάντηση.  Όταν γύρισα τη σελίδα, φοβήθηκα ότι θα αποτύγχανα στην έκθεση επειδή δεν είχα απαντήσει στην ερώτηση, «αναρωτιέμαι γιατί τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι;» Δεν είχα απαντήσεις. Είχα μόνο γραμμένες ερωτήσεις.

Το επόμενο πρωί, ο κύριος Ρέϊνολντς μου ζήτησε να σηκωθώ και να διαβάσω την ιστορία μου μπροστά σε όλη την τάξη.  Μου έδωσε το χαρτί μου και πήγε και κάθισε στο βάθος της αίθουσας.  Οι συμμαθητές μου σιώπησαν καθώς άρχισα να διαβάζω την ιστορία μου:

                             Μητέρα, πατέρα… γιατί;

Μητέρα, γιατί τα τριαντάφυλλα είναι κόκκινα; Μητέρα, γιατί το γρασίδι είναι πράσινο και ο ουρανός μπλε; Γιατί η αράχνη έχει ιστό και όχι σπίτι; Μπαμπά, γιατί δεν μπορώ να παίξω με την εργαλειοθήκη σου; Δάσκαλε, γιατί πρέπει να διαβάσω;

Μητέρα, γιατί δεν μπορώ να φορέσω κραγιόν στο χορό; Μπαμπά, γιατί δεν μπορώ να μείνω έξω μέχρι τις 12.00; Τα άλλα παιδιά μένουν.  Μητέρα, γιατί με μισείς; 

Μπαμπά, γιατί δεν αρέσω στα αγόρια; Γιατί πρέπει να είμαι τόσο αδύνατη; Γιατί πρέπει να φοράω γυαλιά και σιδεράκια στα δόντια; Γιατί πρέπει να είμαι 16 χρόνων;

Μαμά, γιατί πρέπει να αποφοιτήσω; Μπαμπά, γιατί πρέπει να μεγαλώσω; Μαμά, μπαμπά, γιατί πρέπει να φύγω;

Μαμά, γιατί δεν γράφεις πιο συχνά; Μπαμπά, γιατί μου λείπουν οι παλιοί μου φίλοι; Μπαμπά, γιατί με αγαπάς τόσο πολύ; Μπαμπά, γιατί με κακομαθαίνεις; Το μικρό σου κοριτσάκι μεγαλώνει.  Μαμά, γιατί δεν μας επισκέπτεσαι; Μαμά, γιατί είναι δύσκολο να κάνεις καινούριους φίλους; Μπαμπά, γιατί μου λείπει το σπίτι μας;

Μπαμπά, γιατί η καρδιά μου σκιρτάει κάθε φορά που εκείνος με κοιτάει στα μάτια; Μαμά, γιατί τα πόδια μου τρέμουν όταν ακούω τη φωνή του; Μητέρα, γιατί το να «είσαι ερωτευμένος» είναι το πιο υπέροχο συναίσθημα στον κόσμο;

Μπαμπά, γιατί δεν σου αρέσει να σε φωνάζουν «παππού»; Μητέρα, γιατί τα μικροσκοπικά δάχτυλα του μωρού μου σφίγγουν τόσο δυνατά το δάχτυλο μου;

Μητέρα, γιατί πρέπει να μεγαλώσουν; Μπαμπά, γιατί πρέπει να φύγουν; Γιατί πρέπει να με λένε «γιαγιά»;

Μητέρα, πατέρα, γιατί πρέπει να με αφήσεις; Σε χρειάζομαι.

Γιατί η εφηβεία μου με προσπέρασε; Γιατί το πρόσωπο μου καθρεφτίζει το κάθε χαμόγελο που έχω δώσει σε ένα φίλο ή σε έναν ξένο; Γιατί τα μαλλιά μου αστράφτουν με ένα λαμπερό ασημί χρώμα; Γιατί τα χέρια μου τρέμουν όταν σκύβω να πιάσω ένα λουλούδι; Γιατί Θεέ μου, είναι τα τριαντάφυλλα κόκκινα;

Όταν τελείωσα το διάβασμα, κοίταξα τα μάτια του κυρίου Ρέϊνολντς και είδα ένα δάκρυ να τρέχει στο μάγουλο του.  Τότε συνειδητοποίησα ότι η ζωή δεν βασίζεται μόνο στις απαντήσεις που παίρνουμε αλλά και στις ερωτήσεις που κάνουμε

Christy Carter Koski