«Η βασική διαφορά ανάμεσα σε έναν συνηθισμένο άνθρωπο κι έναν πολεμιστή, είναι ότι ο πολεμιστής βλέπει τα πάντα σαν πρόκληση, ενώ ο συνηθισμένος άνθρωπος παίρνει τα πράγματα είτε σαν ευλογία είτε σαν κατάρα». -- Δον Ζουάν
Ο Ρότζερ Κρόουφορντ είχε όλα όσα χρειαζόταν για να παίξει τένις – του έλειπαν μόνο δύο χέρια κι ένα πόδι.
Όταν οι γονείς του Ρότζερ είδαν το παιδί τους για πρώτη φορά, ήταν ένα νεογέννητο με κάτι σαν μεγάλο δάχτυλο να προβάλλει κατευθείαν από το δεξιό του πήχη και δύο δάχτυλα στην άκρη του αριστερού του πήχη. Τα χέρια και τα πόδια του παιδιού ήταν κοντά, κι είχε μόνο δύο τρία δάχτυλα στο κοντό δεξιό του πόδι κι ένα ανάπηρο αριστερό πόδι που επρόκειτο αργότερα να ακρωτηριαστεί.
Ο γιατρός είπε ότι ο Ρότζερ έπασχε από εκτροδακτυλισμό, μια σπάνια συγγενή ανωμαλία που στις Ηνωμένες Πολιτείες παρουσιάζεται μόνο σ’ ένα κάθε 90.000 παιδιά. Ο γιατρός είπε ότι το παιδί μάλλον δεν θα περπατούσε ποτέ και δε θα μπορούσε ν’ αναλάβει τη φροντίδα του εαυτού του. Ευτυχώς οι γονείς του Ρότζερ δεν πίστεψαν το γιατρό. «Οι γονείς μου μου είπαν ότι θα ήμουν τόσο ανάπηρος όσο ήθελα να είμαι», είπε ο Ρότζερ. «Ποτέ δε με άφησαν να νιώσω οίκτο για τον εαυτό μου, ή να εκμεταλλευτώ την αναπηρία μου ζητώντας βοήθεια από άλλους. Κάποια φορά βρέθηκα σε δύσκολη θέση, επειδή έδινα τα γραπτά μου στο σχολείο μονίμως καθυστερημένα», εξηγεί ο Ρότζερ που ήταν αναγκασμένος να κρατάει το μολύβι με τα δυο του «χέρια» και να γράφει αργά. «Ζήτησα από τον πατέρα μου να γράψει ένα σημείωμα για τους δασκάλους μου και να ζητήσει δυο μέρες παράταση για την παράδοση των σχολικών μου γραπτών. Αντί γι’ αυτό ο πατέρας μου μ’ έβαλε ν’ αρχίσω να τα γράφω δυο μέρες νωρίτερα!»
Ο πατέρας του Ρότζερ τον ενθάρρυνε πάντα ν’ ασχολείται με τα σπορ, τον δίδασκε ν’ αρπάζει και να πετάει την μπάλα του μπέιζμπολ και να παίζει ράγκμπυ στην πίσω αυλή του σπιτιού τους μετά το σχολείο. Σε ηλικία δώδεκα ετών, ο Ρότζερ κατάφερε να πάρει μια θέση στην ομάδα ράγκμπυ του σχολείου του.
Πριν από κάθε παιχνίδι, ο Ρότζερ έβλεπε με τη φαντασία του να πραγματοποιείται το όνειρο του για ένα τάτσνταουν. Και μια μέρα βρήκε την ευκαιρία. Η μπάλα έπεσε στα χέρια του κι έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε με το τεχνητό του πόδι προς τη γραμμή του τέρματος, ενώ ο προπονητής και τα παιδιά της ομάδας του χαλούσαν τον κόσμο από τις κραυγές. Στη γραμμή όμως των δέκα γυαρδών, ένας από τους παίκτες της άλλης ομάδας έφτασε τον Ρότζερ και τον άρπαξε από τον αριστερό αστράγαλο. Ο Ρότζερ προσπάθησε να ελευθερώσει το τεχνητό του πόδι αλλά τελικά το μόνο που συνέβη ήταν να του βγει το πόδι τελείως. «Στεκόμουν ακόμα όρθιος», αφηγείται ο Ρότζερ. «Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω κι έτσι άρχισα να προχωρώ πηδώντας με το ένα πόδι προς τη γραμμή του τέρματος. Ο διαιτητής έτρεξε σηκώνοντας τα χέρια στον αέρα. Τάτσνταουν! Ξέρετε, καλύτερη κι από τους έξι βαθμούς ήταν η έκφραση στο πρόσωπο του άλλου παιδιού που έμεινε να κρατά το τεχνητό μου πόδι».
Η αγάπη του Ρότζερ για τα σπορ μεγάλωσε και μαζί μ’ αυτήν και η αυτοπεποίθηση του. Αλλά η αποφασιστικότητα του δεν υπερνίκησε όλα τα εμπόδια. Το φαγητό στο εστιατόριο του σχολείου με τα άλλα παιδιά, που τον παρακολουθούσαν να το φέρνει πολύ αδέξια στο στόμα του, ήταν μαρτύριο για τον Ρότζερ, όπως και η συνεχής αποτυχία του στο μάθημα της δακτυλογραφίας. «Πήρα ένα πολύ καλό μάθημα από τη δακτυλογραφία», λέει. «Ότι δεν μπορείς να τα κάνεις όλα – είναι καλύτερα να συγκεντρώσεις τις προσπάθειες σου σ’ εκείνα που μπορείς».
Κάτι που μπορούσε να κάνει ο Ρότζερ ήταν να χρησιμοποιεί τη ρακέτα του τένις. Δυστυχώς, όμως, όταν τη χτυπούσε πολύ δυνατά, η αδυναμία του να την κρατά σφιχτά είχε σαν συνέπεια να εκσφενδονίζεται στον αέρα. Κατά τύχη, σε κάποιο κατάστημα ειδών σπορ, ο Ρότζερ έπεσε πάνω σε μια ρακέτα του τένις που του φάνηκε παράξενη και συμπτωματικά έμπηξε τα δάχτυλα του στο κενό της διπλής λαβής της όταν πήγε να την πιάσει. Αυτή η ρακέτα, με το άνοιγμα στη μέση της λαβής, έδωσε τη δυνατότητα στον Ρότζερ να την περιστρέφει, να σερβίρει και να χτυπά την μπάλα όπως κι ένας αρτιμελής παίκτης του τένις. Έκανε καθημερινή εξάσκηση με άλλους σε ζευγάρια και σύντομα έπαιζε κι έχανε.
Αλλά ο Ρότζερ επέμενε. Έκανε συνεχώς εξάσκηση κι έπαιζε ασταμάτητα. Μια χειρουργική επέμβαση στα δυο δάχτυλα του αριστερού του χεριού τον έκανε ικανό να πιάνει καλύτερα την ειδική ρακέτα του και βελτίωσε την απόδοση του στο παιχνίδι. Παρ’ όλο που δεν είχε πρότυπα που θα μπορούσαν να του χρησιμεύσουν σαν οδηγοί, ο Ρότζερ ανέπτυξε τέτοια μονομανία με το σπορ αυτό, ώστε σιγά-σιγά άρχισε να κερδίζει.
Συνέχισε να παίζει τένις στο κολέγιο, τελειώνοντας την καριέρα του στο συγκεκριμένο σπορ με 22 νίκες και 11 ήττες. Αργότερα, έγινε ο πρώτος σωματικά ανάπηρος παίκτης του τένις που πήρε δίπλωμα επαγγελματία δασκάλου από την Ένωση Επαγγελματικού Τένις των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Ρότζερ τώρα ταξιδεύει σ’ όλη τη χώρα και μιλά σε συγκεντρώσεις για το πώς μπορείς να πετύχεις, ανεξάρτητα από το ποιος είσαι.
«Η μόνη διαφορά ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσάς είναι το γεγονός ότι εσείς μπορείτε να δείτε την αναπηρία μου, ενώ εγώ δεν μπορώ να δω τη δική σας. Όλοι έχουμε τις αναπηρίες μας. Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν πώς κατάφερα να ξεπεράσω την αναπηρία μου, τους απαντώ ότι δεν ξεπέρασα τίποτα. Απλά, έμαθα τι δεν μπορώ να κάνω – όπως για παράδειγμα να παίζω πιάνο και να τρώω με ξυλάκια – αλλά το κυριότερο είναι ότι έμαθα τι μπορώ να κάνω. Και κάνω αυτό που μπορώ, με όλη μου την καρδιά και την ψυχή».
Του Jack Canfield
