ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Δεν είναι ασυνήθιστο για τους ανθρώπους να αντιστέκονται στην ιδέα ότι αυτό που πιστεύουν παίζει έναν πολύ μεγάλο αόρατο ρόλο στην ζωή τους.  Στο κάτω-κάτω, πόση πολλή δύναμη θα μπορούσε κάτι τόσο απλό όσο μια πεποίθηση να έχει;

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου έχουμε διδαχτεί να σκεφτόμαστε ότι η αλλαγή συμβαίνει σαν αποτέλεσμα της ωμής βίας.  Όταν θέλουμε να δούμε κάτι να γίνεται διαφορετικά, διδασκόμαστε ότι πρέπει να υποτάξουμε την υπάρχουσα πραγματικότητα για να συμβεί η αλλαγή. Είτε πρόκειται για χειρουργική αφαίρεση ενός όγκου, για την επικράτηση της δικής μας ψήφου στο εκλογικό αποτέλεσμα, ή την στρατιωτική ανατροπή ενός δικτάτορα, η συμβατική άποψη είναι ότι αν δεν γίνει πολύ μεγάλη προσπάθεια, προφανώς δεν πρόκειται να βγάλει πουθενά.  Είναι λοιπόν πραγματικά δυνατόν να αλλάξουμε τον κόσμο μας, το σώμα μας, ή οτιδήποτε άλλο μέσω μιας αόρατης δύναμης την οποία όλοι οι άλλοι ήδη έχουν;

Αυτές είναι καλές ερωτήσεις.  Ίσως ο καλύτερος τρόπος για να τις απαντήσουμε είναι με ένα παράδειγμα.  Η παρακάτω ιστορία απεικονίζει την δύναμη που μπορεί να προκύψει από την επικέντρωση του πιστεύω ενός ανθρώπου – στην περίπτωση αυτή, ενός ανθρώπου να καθρεφτίσει μέσω του σώματος του το μαρτύριο που βίωσε κάποιος άλλος.  Σε αυτό το παράδειγμα, βρίσκουμε ότι όχι μόνο το άτομο με την πεποίθηση άλλαξε για πάντα, αλλά άλλαξαν  και οι ζωές εκείνων που έγιναν μάρτυρες στα γεγονότα.

                              ________________________

Έφτασα στον χώρο του συνεδρίου αργά το απόγευμα να προετοιμαστώ για μια παρουσίαση που θα έδινα νωρίς το επόμενο πρωί.  Αφού συνάντησα κάποιους φίλους που είχαν έρθει νωρίς για τον ίδιο λόγο, συμφωνήσαμε ότι θα δειπνούσαμε νωρίς και θα διαθέταμε το υπόλοιπο της βραδιάς εργαζόμενοι για το πρόγραμμα μας.

Είχαμε καθίσει στο εστιατόριο για κάνα δύο λεπτά μόνον όταν παρατηρήσαμε ότι κάτι συνέβαινε στην είσοδο, όπου μερικοί επισκέπτες περίμεναν για να καθίσουν.  Ήταν δύσκολο να μην το προσέξεις: Ο συνηθισμένος θόρυβος των 200 περίπου φίλων, παρουσιαστών, και καλεσμένων του ξενοδοχείου που γευμάτιζαν είχαν ξαφνικά και απότομα σταματήσει.  Όπως το ήρεμο κύμα που κινείται μέσα σε ένα ακροατήριο όταν συνειδητοποιούν ότι η παράσταση είναι έτοιμη να αρχίσει, σε ολόκληρο το εστιατόριο έπεσε αμέσως σιωπή.  Όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στο μπροστινό μέρος της αίθουσας στην ομάδα των ανθρώπων που είχαν μόλις μπει και στον άντρα που περικύκλωναν.  Ήμουν ένας από εκείνους που ήταν κάτι παρά πάνω από λίγο έκπληκτοι από αυτό που είδα.

Καθώς παρακολουθούσα την σερβιτόρα να οδηγεί την συνοδεία των δέκα περίπου ανθρώπων μεταξύ των τραπεζιών, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τον άνθρωπο στο κέντρο της ομάδας.  Ήταν ψηλότερος από τους άλλους γύρω του.  Είχε γαλήνια μάτια. Πλούσια, μαύρα, σγουρά μαλλιά.  Και μία εξ ίσου πυκνή γενειάδα που κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου του.  Ήταν ντυμένος με άνετα κατάλευκα ρούχα, που δεν μπορούσες σχεδόν να διακρίνεις το ένα από το άλλο – και σε αντίθεση με τα Levi’s και τα μπλουζάκια με τα οποία ήταν ντυμένοι οι περισσότεροι των ανθρώπων στην αίθουσα.  Ένα πράγμα ήταν βέβαιο: Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν «ντόπιος».  Αλλά δεν ήταν αυτό που τράβηξε την προσοχή μας.

Με τον συνδυασμό των ρούχων του, των μαλλιών, και της γενειάδας, ο άντρας αυτός αμέσως προκάλεσε μια έντονη αντίδραση στους ανθρώπους στην αίθουσα.  Άκουσα ψιθύρους να τον συγκρίνουν με τον Ιησού.  Καθώς πέρασε δίπλα από το τραπέζι μας, τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου και αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλον με μια ελαφρά κίνηση του κεφαλιού.  Τότε είδε καθαρά αυτό που από μακριά είχα μόνον υποψιαστεί. 

Από το κέντρο του μετώπου του μέχρι κάτω στη γέφυρα της μύτης και κατά μήκος του διαστήματος μεταξύ των φρυδιών, δεν μπορούσε κανείς να κάνει λάθος με την πληγή από τόσο κοντά: Ήταν ένας σταυρός.  Αλλά όχι οποιοσδήποτε σταυρός.  Εκεί, ζωγραφισμένη επάνω στο πρόσωπο του άντρα, ήταν μια ανοικτή πληγή που σχημάτιζε τις τέλειες αναλογίες ενός Χριστιανικού σταυρού.  Χωρίς επιδέσμους να την καλύπτουν, συνοδεύονταν από έναν συνδυασμό φρέσκου και ξεραμένου αίματος.

Καθώς πέρασε και σήκωσε το χέρι του σε μια διακριτική χειρονομία χαιρετισμού, μπόρεσα να δω ότι το μέτωπο του δεν ήταν το μόνο μέρος όπου το σώμα του ήταν τραυματισμένο.  Οι παλάμες του ήταν τυλιγμένες με άσπρα πανιά που ταίριαζαν με τα ρούχα του – δηλαδή, εκτός από τα σημεία όπου το αίμα είχε περάσει μέσα από τους επιδέσμους και τα είχε λεκιάσει.  Ενώ περπατούσε προς το τραπέζι του, άλλοι από την ομάδα του που τον ακολουθούσαν απλά με κοίταξαν με ένα κάπως ενοχλημένο βλέμμα, σαν να έλεγαν, «Τι συμβαίνει, δεν έχεις ποτέ ξαναδεί κάποιον που να αιμορραγεί με αυτόν τον τρόπο;»   Ήταν προφανώς συνηθισμένοι στο να τους κοιτάζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο όταν έκαναν τις δημόσιες εμφανίσεις τους.  Σχεδόν στιγμιαία, μια λέξη ξεπετάχτηκε μέσα στο μυαλό μου, και, όσο ήσυχα μπορούσα, την ψιθύρισα κάτω από την ανάσα μου σχεδόν ενστικτωδώς: «Στίγματα! Αυτός ο άνθρωπος ζει με στίγματα!»

Μόλις η ομάδα κάθισε, σταδιακά ο θόρυβος στην αίθουσα σταμάτησε, καθώς οι άλλοι θαμώνες επέστρεψαν στο φαγητό και στις συζητήσεις τους.  Ενώ είχα σίγουρα διαβάσει για το φαινόμενο των στιγμάτων – περιπτώσεις όπου άνθρωποι ταυτίζονται τόσο δυνατά με τις πληγές από την σταύρωση του Ιησού ώστε τις εκδηλώνουν στο σώμα τους – δεν είχα δει ποτέ ένα ζωντανό παράδειγμα.  Εν τούτοις, εδώ ήταν ακριβώς ένα τέτοιο άτομο, καθισμένος κάπου 10 μέτρα μακριά από μένα, έτοιμος να γευματίσει σε ένα εστιατόριο ξενοδοχείου.  Σύντομα θα ανακάλυπτα ότι είχε προγραμματιστεί την τελευταία στιγμή να είναι ένας από τους παρουσιαστές του συνεδρίου.

Αμέσως, το μυαλό μου άρχισε να εργάζεται πυρετωδώς πάνω σε ερωτήσεις.  Η πιο απλή ήταν: Πως συμβαίνει αυτό; Πώς μπορούν να πιστεύω ενός ανθρώπου να είναι τόσο δυνατά που να μπορούν να εκδηλωθούν σαν σωματικές πληγές που έβλεπα στο σώμα του; Αργότερα θα ανακάλυπτα ότι υπήρχαν και άλλες πληγές στα πόδια του και στο σώμα, και όλες έμοιαζαν με εκείνες του Χριστού μετά την σταύρωση όπως περιγράφονται στα Ευαγγέλια.

Τι ήταν αυτό το σχετικά με ένα γεγονός που συνέβη πριν 2,000 χρόνια που μπορούσε να επηρεάζει τον άνθρωπο αυτό τόσο δυνατά σήμερα;  Ή, πιο συγκεκριμένα, τι ήταν αυτό στα συναισθήματα αυτού του ανθρώπου σχετικά με εκείνο το γεγονός το οποίο είχε τέτοιο αποτέλεσμα στη ζωή του;  Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, και το μυστήριο του πλασήμπο, έχουν και τα δύο στρέψει την προσοχή των ερευνητών προς μία κατεύθυνση που έχει κάνει την ιατρική επιστήμη λίγο λιγότερο σίγουρη.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Gregg Braden, “The Spontaneous Healing of Belief: Shattering the paradigm of false limits”)