Η ηλικία δεν σε προστατεύει από την αγάπη. Η αγάπη, όμως, με κάποιον τρόπο, σε
προστατεύει από το γήρας.
Jeanne Moreau
Ήταν εκεί, ψηλός και όμορφος και 71 ετών. Ήμουν εκεί, πλησιάζοντας τα 70 και η μορφή
του μπήκε κατευθείαν στην καρδιά μου.
Περιμέναμε να δούμε τον ίδιο γιατρό σε ένα μικρό
νοσοκομείο στην Αϊόβα. Καθόμουν δίπλα
του. Και οι δύο διαβάζαμε περιοδικά,
αλλά δεν νομίζω πως κατάλαβα έστω και μια λέξη από εκείνες που διάβαζα εκείνη
την ημέρα. Μια ώρα μετά, ξαφνιάστηκα που
τον είδα στην τοπική αγορά να περιμένει στο ταμείο για τις συνταγές, ενώ
πήγαινα να δω το φαρμακοποιό. Είπα,
«Πρέπει να σταματήσουμε να συναντιόμαστε έτσι».
Εκείνος μου απάντησε ευγενικά και αργότερα κατάλαβα ότι πριν δεν με είχε
καν προσέξει!
Το όνομα του ήταν Μπιλ. Καθώς συνομιλούσαμε, ανακάλυψα με έκπληξη ότι
αυτός ο όμορφος ξένος ήταν ο πατέρας της δασκάλας του παιδικού σταθμού της
εγγονής μου. Ο δικός μου εγγονός ήταν
επίσης στην ίδια τάξη και τα δύο παιδιά είχαν ανεξήγητα δεθεί μεταξύ τους.
Ο καθένας μας είχε μετακομίσει στην Αϊόβα, από
παραθαλάσσιες περιοχές, για να είναι κοντά στα παιδιά και στα εγγόνια του. Είχαμε και οι δύο αφήσει δυσάρεστες
καταστάσεις πίσω μας και κατά κάποιο τρόπο κάναμε μια καινούργια αρχή.
Όσα περισσότερα μάθαινα για εκείνον τον άνδρα, τόσο
πιο πολύ φούντωνε το ενδιαφέρον μου.
Είχε χτίσει το σπίτι του με σοβαρή περιβαλλοντική μελέτη. Ήταν καλλιτέχνης και καθηγητής ιστορίας των
καλών τεχνών. Υπήρξε επίσης Αντιρρησίας
Συνείδησης κατά τη διάρκεια του πολέμου και σε κάθε περίπτωση, οι αξίες του
ταίριαζαν τέλεια με τις δικές μου.
Μετά από λίγες τηλεφωνικές συνομιλίες, οι δύο μας
οικογένειες συναντήθηκαν στην πλατεία της πόλης σε μια συναυλία. Η κόρη μου επέμενε να φτιάξω
κουλουράκια. Προφανώς, έγιναν πολύ
όμορφα εκείνη τη φορά.
Μια μέρα ο Μπιλ μου τηλεφώνησε για να ζητήσει
συγνώμη που δεν με είχε συνοδεύσει μέχρι την πόρτα μου το προηγούμενο
βράδυ. Τον διαβεβαίωσα ότι ήμουν μια
απελευθερωμένη γυναίκα που δεν χρειαζόταν τέτοιου είδους προστασία και εκείνος
μου είπε, «Όχι, εννοώ ότι αν σε είχα συνοδεύσει μέχρι την πόρτα σου, θα
μπορούσα να σου είχα δώσει ένα φιλάκι για καληνύχτα».
Λένε ότι ο συγχρονισμός είναι το παν. Εκείνη την εποχή φρόντιζα μια γυναίκα που
έπασχε από τη νόσο του Αλτζχάϊμερ και ήμουν έτοιμη να μετακομίσω. Προσωρινά, συγκατοικούσα με το γιό μου και
την οικογένεια του στο μικρό τους διαμέρισμα και σχεδίαζα να βρω να νοικιάσω
κάπου ένα δωμάτιο. Είχα μείνει με τον
Μπιλ μερικές μέρες μόνο, όταν εκείνος είπε, «Θα ήταν ωραίο να φτιάξουμε το κήπο
μας, μαζί». Αυτό σήμαινε ότι οι ζωές μας
υφαίνονταν μαζί και τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να με κάνει να νιώσω
περισσότερο ευτυχισμένη.
Σύντομα με το γλυκό, τρυφερό τρόπο του, ο Μπιλ
πρότεινε να παντρευτούμε για να προστατευτεί το όνομά μου στη μικρή μας
κοινότητα. Του είπα ότι δεν νοιαζόμουν
για τα προσχήματα. Μετά από λίγες
εβδομάδες τις οποίες μπορώ να περιγράψω μόνο με τη λέξη ευτυχία, βρέθηκα να
κάθομαι πάνω στα πόδια του. Με κοίταξε,
μου χαμογέλασε και είπε ήρεμα, «Θα ήταν ωραίο να σχεδιάσουμε μαζί το γάμο
μας». Μέχρι τότε, δεν ήξερα ότι η καρδιά
μου μπορούσε να χτυπήσει τόσο δυνατά.
Πώς μπορούσα να πω όχι;
Σχεδιάσαμε έναν υπέροχο γάμο μια βραδιά του Ιουνίου
την ώρα της ανατολής του φεγγαριού. Πάρα
πολλοί άνθρωποι είχαν εκφράσει την επιθυμία να παραστούν στην τελετή γι’ αυτό
και βάλαμε αγγελία στην τοπική εφημερίδα με τη μορφή της πρόσκλησης των εγγονών
μας στο γάμο των παππούδων τους.
Όταν ανταλλάξαμε όρκους, δήλωσα ότι «Όλα στη ζωή μου
με προετοίμαζαν γι’ αυτήν τη μαγική στιγμή».
Πιστεύω πραγματικά ότι τίποτε δεν πήγε χαμένο.
Ο Μπιλ και εγώ βρεθήκαμε μαζί, τότε ακριβώς που και
οι δυο μας είχαμε «ξεπληρώσει τα χρέη μας».
Είχαμε βιώσει πολύ πόνο και πολλή ομορφιά στη ζωή μας και είχαμε φτάσει
τελικά σε κάτι που έμοιαζε με εσωτερική ηρεμία, αυτάρκεια, ακόμα και
αυτοεκτίμηση.
Κάθε φορά που σκέφτομαι τη σχέση μας, θυμάμαι κάτι
που διάβασα κάποτε:
Πρέπει να κατακτήσω τη μοναξιά μόνος μου. Πρέπει να είμαι ευτυχισμένος με τον εαυτό
μου, αλλιώς δεν θα έχω τίποτα να προσφέρω.
Δύο μισά έχουν μόνο μια επιλογή: να ενωθούν και ναι, κάνουν ένα
σύνολο. Αλλά δύο σύνολα όταν ταιριάξουν…
Αυτό είναι ομορφιά. Αυτό είναι αγάπη.
Lillian Darr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου