ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Η Maria Emilia Voss, μια προσκυνήτρια στο Santiago, λέει την παρακάτω ιστορία.

Στην αρχαία Κίνα, γύρω στο 250 π.Χ., ένας πρίγκιπας της περιοχής του Thing-Zda ετοιμαζόταν να στεφτεί αυτοκράτορας.  Αλλά, σύμφωνα με το νόμο, πρώτα έπρεπε να παντρευτεί.

Εφόσον αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να διαλέξει την μέλλουσα αυτοκράτειρα, ο πρίγκιπας έπρεπε να βρει μια νέα γυναίκα την οποία θα μπορούσε να εμπιστευτεί απόλυτα.  Με την συμβουλή ενός σοφού, αποφάσισε να μαζέψει όλες τις νέες γυναίκες της περιοχής με σκοπό να βρει την πιο άξια υποψήφια.

Μια ηλικιωμένη γυναίκα, που είχε υπηρετήσει στο παλάτι για πολλά χρόνια, άκουσε για τις προετοιμασίες αυτής της συγκέντρωσης και ένιωσε πολύ λυπημένη, γιατί η κόρη της έτρεφε έναν κρυφό έρωτα για τον πρίγκιπα.

Όταν η ηλικιωμένη γυναίκα έφτασε σπίτι, τα είπε στην κόρη της και φοβήθηκε πολύ όταν έμαθε ότι εκείνη σκόπευε να πάει στο παλάτι.

Η ηλικιωμένη γυναίκα ήταν απελπισμένη.

«Μα, κόρη μου, τι θα κάνεις εκεί; Όλα τα πλουσιότερα και ωραιότερα κορίτσια από την αυλή θα παρευρίσκονται.  Είναι μια γελοία ιδέα! Γνωρίζω ότι υποφέρεις, αλλά μην μετατρέψεις αυτόν τον πόνο σε τρέλα».

Και η κόρη απάντησε:

«Αγαπητή μου μητέρα, δεν υποφέρω και σίγουρα δεν έχω τρελαθεί. Γνωρίζω ότι δεν θα επιλεγώ, αλλά είναι η μόνη μου ευκαιρία να περάσω τουλάχιστον λίγες στιγμές κοντά στον πρίγκιπα, και αυτό με κάνει ευτυχισμένη, ακόμα και αν γνωρίζω ότι η μοίρα που με περιμένει είναι τελείως διαφορετική».

Εκείνη τη νύχτα, όταν η νέα γυναίκα έφτασε στο παλάτι, όλα τα ωραιότερα κορίτσια ήταν πραγματικά εκεί, φορώντας τα ωραιότερα ρούχα και τα πιο ωραία κοσμήματα, και ετοιμάζονταν να κάνουν οτιδήποτε για να αρπάξουν την ευκαιρία που τους προσφέρονταν.

Περιτριγυρισμένος από τα μέλη της αυλής του, ο πρίγκιπας ανακοίνωσε μια δοκιμασία.

«Θα δώσω σε κάθε μια από σας έναν σπόρο.  Μετά από έξι μήνες, η νέα γυναίκα που θα μου φέρει το πιο όμορφο λουλούδι θα γίνει η μέλλουσα αυτοκράτειρα της Κίνας».

Η κοπέλα πήρε τον σπόρο της και τον φύτεψε σε μια γλάστρα, και επειδή δεν είχε πολλές γνώσεις στην τέχνη της κηπουρικής, ετοίμασε το χώμα με μεγάλη υπομονή και τρυφερότητα, γιατί πίστευε ότι αν τα λουλούδια που φύτρωναν ήταν τόσο μεγάλα όσο και η αγάπη της, τότε δεν χρειαζόταν να ανησυχεί για τα αποτελέσματα.

Τρεις μήνες πέρασαν και δεν είχε φυτρώσει τίποτα.  Η νέα γυναίκα δοκίμασε τα πάντα.  Συμβουλεύτηκε κτηματίες και χωρικούς, που τις έδειξαν πολλές και διάφορες μεθόδους καλλιέργειας, αλλά όλα ήταν μάταια.  Κάθε μέρα ένιωθε ότι το όνειρο της απομακρύνονταν, αν και η αγάπη της ήταν τόσο ζωντανή όσο ήταν πάντα.

Τελικά, οι έξι μήνες πέρασαν, και ακόμα τίποτα δεν είχε φυτρώσει στη γλάστρα της.  Ακόμα και αν δεν είχε τίποτα να δείξει, ήξερε πόση μεγάλη προσπάθεια και αφοσίωση είχε βάλει όλο το διάστημα, και έτσι είπε στην μητέρα της ότι θα πήγαινε στο παλάτι την συμφωνημένη ημέρα και την συμφωνημένη ώρα.  Μέσα της, ήξερε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία της συνάντηση με την αληθινή της αγάπη, και δεν θα την έχανε για τίποτα στον κόσμο.

Η ημέρα της ακρόασης έφτασε.  Η κοπέλα παρουσιάστηκε με την άδεια γλάστρα της, και είδε ότι όλες οι άλλες υποψήφιες είχαν επιτύχει εκπληκτικά αποτελέσματα: η κάθε κοπέλα κρατούσε ένα λουλούδι ωραιότερο από το προηγούμενο, σε διάφορα σχήματα και χρώματα.

Τελικά, η πολύ-πόθητη στιγμή έφτασε.   Ο πρίγκιπας μπήκε και μελέτησε κάθε μία από τις υποψήφιες με μεγάλο ενδιαφέρον και προσοχή.  Αφού τις επιθεώρησε όλες, ανήγγειλε το αποτέλεσμα και διάλεξε την κόρη της υπηρέτριας για γυναίκα του.

Όλες οι άλλες κοπέλες που ήταν εκεί άρχισαν να διαμαρτύρονται, λέγοντας ότι είχε διαλέξει την μόνη από αυτές που δεν είχε καταφέρει τίποτα εντελώς.

Τότε ο πρίγκιπας ήρεμα εξήγησε το σκεπτικό πίσω από την δοκιμασία.

«Αυτή η νέα γυναίκα ήταν η μόνη που καλλιέργησε το λουλούδι που την έκανε άξια να γίνει η αυτοκράτειρα: το λουλούδι της τιμιότητας.  Όλοι οι σπόροι που μοίρασα ήταν στείροι, και δεν επρόκειτο ποτέ να φυτρώσει οτιδήποτε από αυτούς».

Του Paulo Coelho