ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΣ ΜΙΑ «ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΜΕΝΗ» ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ

Όταν άκουσα για τον πατέρα της φίλης μου, μου θύμισε μια παρόμοια κατάσταση που είχα δει πάνω από 20 χρόνια νωρίτερα.  Η ιστορία αυτή έχει διαφορετικό τέλος, όμως, και δείχνει την δύναμη του ανθρώπου να θεραπεύσει την πεποίθηση σε έναν πρόωρο θάνατο που είχε κρατήσει για τουλάχιστον δύο γενεές.

Ακόμη και με τα σημερινά μέτρα, το τέλος της 10ετίας του ’70 ήταν περίοδος φοβερής έντασης και ανασφάλειας στον κόσμο.  Οι Αμερικανοί ακόμα παρέπαιαν από το εμπάργκο του πετρελαίου που είχε γονατίσει την χώρα μόνον λίγα χρόνια πριν.  Στο τέλος του 1979, ο Ιρανικός στρατός είχε πιάσει περισσότερους από  50 Αμερικανούς αιχμαλώτους σε μια κραυγαλέα πράξη επιθετικότητας που άφησε τον κόσμο να αναρωτιέται πώς θα αντιδρούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες.  Και όλα αυτά συνέβαιναν κατά την διάρκεια μιας από τις πιο τρομακτικές συγκρούσεις (ακόμα κι αν ήταν αδήλωτη) στην ιστορία του έθνους, του Ψυχρού Πολέμου.

Εκείνη την εποχή, συνάντησα μια γυναίκα η οποία είχε προσληφθεί στην νέα μου εργασία περίπου την ίδια περίοδο.  Περιέγραψε την κατάσταση μιας ζωής-και-θανάτου πεποίθησης τόσο δυνατής ώστε αυτή και η οικογένεια της την αποδέχθηκαν σαν να επρόκειτο για ένα «κληρονομημένο» γεγονός.

Ως νέοι υπάλληλοι, είχαμε μόλις ολοκληρώσει την συνηθισμένη διαδικασία προσανατολισμού νωρίτερα την ίδια ημέρα. Η φαινομενικά ατελείωτη ροή των παρουσιάσεων περιελάμβαναν μια συγκλονιστική σειρά των ασφαλιστικών συμβολαίων και πακέτων.  Μετά τον προσανατολισμό, η νέα μου συνάδελφος και εγώ βρεθήκαμε να συζητάμε για τα συμβόλαια με τέτοια ένταση που μας εξέπληξε και τους δύο.

Ενώ αναμφίβολα συμφωνούσα ότι ήταν θέμα υπευθυνότητας για όλους να έχουν την καλύτερη δυνατή ασφάλιση, μετά από μια γεμάτη μέρα παρουσιάσεων, όλα τα πακέτα άρχισαν να μοιάζουν τα ίδια.  Ήμουν έτοιμος να διαλέξω ένα και να προχωρήσω.  Δεν καταλάβαινα γιατί η φίλη μου ενδιαφερόταν τόσο ακόμα και για την παραμικρή λεπτομέρεια σχετικά με το πώς ακριβώς τα οφέλη πραγματικά λειτουργούσαν.  Το σκεπτικό μου ήταν ότι οι πιθανότητες ήταν υπέρ μας ότι δεν θα τα χρειαζόμαστε για χρόνια.  Δεν καταλάβαινα γιατί ήταν τόσο σημαντικό για εκείνη να γνωρίζει τις περιπλοκές για το πώς να υποβάλει αίτηση, πόσο γρήγορα θα λάβαινε την επιταγή σε περίπτωση θανάτου του συζύγου της, και πόσο γρήγορα θα μπορούσε να τεθεί σε ισχύ το συμβόλαιο. Τουλάχιστον αυτό ίσχυε μέχρι που μοιράστηκε την ιστορία της.

«Κανείς από τους άντρες από την πλευρά της οικογένειας του συζύγου μου δεν ζει πάνω από την ηλικία των 35», μου είπε με φωνή γεμάτη ρεαλισμό.

«Αλήθεια;» απάντησα, προφανώς δείχνοντας τόσο αμήχανος όσο ακουγόμουν.

«Ω, ναι», είπε, χωρίς να δώσει καν μια δεύτερη σκέψη.  Προφανώς είχε κάνει αυτήν την συζήτηση και στο παρελθόν.  «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ξέρεις.  Είναι γενετικό. Ο παππούς του συζύγου μου πέθανε στην ηλικία των 35.  Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν 35.  Πριν κάπου δύο χρόνια, ο αδελφός του πέθανε στα 35.  Ο σύζυγος μου είναι 33 τώρα, και είναι ο επόμενος, γι’ αυτό θα πρέπει να το σχεδιάσουμε τώρα», εξήγησε.

Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα.  Ενώ δεν γνώριζα τον σύζυγο της συναδέλφου μου, έμαθα ότι γνωρίζονταν για πολλά χρόνια και ότι είχαν δύο όμορφα παιδιά μαζί.  Αν περίμενε πραγματικά ότι θα ακολουθούσε την τακτική των αντρών στην οικογένεια του, το ενδιαφέρον της για την ασφάλιση απέκτησε ξαφνικά νόημα για μένα. Ειλικρινά αισθανόταν ότι θα το χρησιμοποιούσε σύντομα.

Συγχρόνως, ένα μέρος μου δεν μπορούσε απλά να δεχθεί την όλη ιστορία.  Δεν ήταν ότι δεν νιώθω ότι πράγματα σαν αυτά που περιέγραφε η συνάδελφος μου μπορεί να συμβαίνουν.  Είναι ότι πιστεύω ότι δεν είναι απαραίτητο.  Η ιδέα να είναι κάποιος θύμα ενός περιορισμένου προσδόκιμου χρόνου ζωής επειδή αυτό υπάρχει στην οικογένεια δεν μου ακουγόταν αληθινό.  Δεν μπορούσα να μην σκεφτώ ότι ίσως η ιστορία τους μπορούσε να έχει άλλο τέλος.  Ίσως αν κάτι άλλαζε στην ζωή τους ο σύζυγος της θα ήταν ο πρώτος που θα έσπαγε τον κύκλο που στοίχειωνε την οικογένεια του για όσο μπορούσαν όλοι να θυμηθούν.  Τώρα που μου είχε μιλήσει σχετικά με την «κατάρα» και επρόκειτο να εργαστούμε μαζί, η πόρτα ήταν ανοικτή για τις βαθιές, συχνά συναισθηματικές συζητήσεις που επρόκειτο να ακολουθήσουν.

Έμαθα επίσης σύντομα ότι ένα θέμα όπως το προσδόκιμο όριο ζωής ενός συζύγου μπορεί να είναι ένα πραγματικά ευαίσθητο θέμα, και το να μιλάς γι αυτό μπορεί να είναι λίγο δύσκολο – ειδικά με κάποιον με τον οποίον μοιράζεσαι το γραφείο σου.

Αν και οι έρευνες έχουν δείξει μια αναμφισβήτητη σχέση μεταξύ των βασικών πεποιθήσεων μας και της υγείας, ζωντάνιας, και μακροβιότητας του σώματος μας, είναι επίσης εύκολο να παρανοήσεις αυτό το είδος της σχέσης.  Όλα είναι σχετικά με τον τρόπο που οι πληροφορίες μοιράζονται.

Από τη μία, πιστεύω ότι κανείς δεν ξυπνά ένα πρωί και επιλέγει συνειδητά να δημιουργήσει μια σωματική κατάσταση που θα φέρει πόνο στην ζωή του και βάσανα στους αγαπημένους του.  Από την άλλη, γνωρίζω επίσης χωρίς καμία αμφιβολία ότι αλλάζοντας μια πεποίθηση, μπορούμε να ανανεώσουμε την υγεία και την ζωτικότητα του σώματος μας.  Το κλειδί βρίσκεται στο να βρούμε έναν τρόπο να μοιραστούμε τέτοιες θαυμαστές δυνατότητες χωρίς να ακουγόμαστε επικριτικοί ή ότι με κάποιον τρόπο υποδηλώνουμε ότι μια κατάσταση που απειλεί την ζωή μας είναι το «λάθος» κάποιου.

Και αυτό είναι αυτό που θεώρησα ότι ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω για την φίλη μου.  Γρήγορα βρεθήκαμε να κάνουμε ατελείωτες συζητήσεις κατά την διάρκεια των γευμάτων μας εξερευνώντας τον κόσμο ως κβαντικές πιθανότητες και την δύναμη της πεποίθησης να επιλέγουμε μέσα από αυτές στην ζωή.

Δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά πώς τελείωσε η ιστορία αυτή, γιατί έφυγα από την εταιρία λίγα χρόνια αργότερα.  Έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από όταν μίλησα με την πρώην συνάδελφο.  Αυτό που μπορώ να σας πω με σιγουριά, πάντως, είναι αυτό: Μέχρι που έφυγα, ο σύζυγος της φίλης μου είχε φτάσει και περάσει, τα 35^α γενέθλια του.  Μέχρι το αποχαιρετιστήριο γεύμα μου, ήταν με καλή υγεία και σίγουρα ζωντανός! Προς έκπληξη της οικογένειας του και ανακούφιση, είχε σπάσει αυτό που έβλεπαν ως «γενετική κατάρα» της οικογένειας για πολλές γενιές. Επειδή είχε ξεπεράσει τα όρια που οι άλλοι είχαν βάλει για αυτόν στις πεποιθήσεις τους, έδωσε στον εαυτό του ένα λόγο να σκέφτεται την ζωή του διαφορετικά, καθώς και να προσφέρει στην οικογένεια και τους φίλους του λόγους να κάνουν το ίδιο.

Μερικές φορές αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται: ένας άνθρωπος να κάνει το φαινομενικά αδύνατον μπροστά στους άλλους.  Όταν βλέπουν τα όρια να σπάνε, μπορούν να κρατήσουν την καινούργια δυνατότητα στο νου τους, επειδή την έχουν βιώσει προσωπικά.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Gregg Braden, “The Spontaneous Healing of Belief: Shattering the paradigm of false limits”)