Τουλάχιστον μια φορά τη μέρα, ο μαύρος μας γάτος
πλησιάζει κάποιον από μας με τρόπο που μας κάνει να καταλαβαίνουμε ότι ζητά
κάτι ιδιαίτερο. Δε ζητά να του δώσουμε
φαγητό ή να τον αφήσουμε να βγει έξω ή κάτι τέτοιο. Η ανάγκη που ζητά να ικανοποιήσουμε είναι
πολύ διαφορετική.

Μετά από λίγο, σωπαίνει. Αν αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει πρόβλημα,
μπορεί να μείνει στα γόνατα σου για έναν υπνάκο. Είναι, όμως, εξίσου πιθανό να πηδήξει κάτω
και να φύγει τρέχοντας για να πάει στη δουλειά του. Είτε το ένα κάνει είτε το άλλο, είναι
ικανοποιημένος.
Στο σπιτικό μας δεν είναι ο μόνος που το χρειάζεται
αυτό: έχω κι εγώ αυτή την επιθυμία, καθώς κι η γυναίκα μου. Ξέρουμε ότι η ανάγκη αυτή δεν αποτελεί
αποκλειστικότητα μιας συγκεκριμένης ηλικίας.
Κι ωστόσο, επειδή εκτός από γονιός είμαι και εκπαιδευτικός, την θεωρώ
ιδιαίτερα συνδεδεμένη με τους νέους οι οποίοι χρειάζονται ένα γρήγορο,
αυθόρμητο αγκάλιασμα, μια ζεστή ποδιά να καθίσουν, ένα απλωμένο χέρι, ένα
τράβηγμα της κουβέρτας για να τους σκεπάσουμε καλύτερα, όχι επειδή τους
συμβαίνει κάτι, ούτε γιατί πρέπει να γίνει κάτι, αλλά γιατί έτσι είναι
φτιαγμένοι.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που θα ήθελα να κάνω για όλα
τα παιδιά. Αν μπορούσα να κάνω έστω και
ένα θα ήταν το εξής: να εξασφαλίσω σε κάθε παιδί, σ’ όλα τα μέρη του κόσμου,
τουλάχιστον ένα καλό «γουργούρισμα» κάθε μέρα.
Τα παιδιά, όπως και οι γάτοι, έχουν ανάγκη από την
ώρα του γουργουρίσματος.
Fred T. Wilhelm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου