ΤΑ ΠΡΩΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΑ

Γιατί, λοιπόν, το αναμενόμενο όριο της ανθρώπινης ζωής φαίνεται να κυμαίνεται το πολύ γύρω στα 100 χρόνια; Γιατί όχι 200 χρόνια, 500, ή ακόμη και περισσότερο; Αν πρέπει να πιστέψουμε αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη (ή στην Τορά στην Εβραϊκή παράδοση), πολλοί αρχαίοι λαοί μετρούσαν την ζωή τους με αιώνες αντί με δεκαετίες που χρησιμοποιούμε σήμερα.  Το βιβλίο της Γένεσης, για παράδειγμα, αναφέρει ότι ο Νώε έζησε 350 χρόνια μετά την Μεγάλη Πλημμύρα.  Αν ήταν 950 χρονών όταν πέθανε, όπως επίσης αναφέρει το κείμενο, αυτό σημαίνει ότι ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση ώστε να κτίση την κιβωτό που θα του εξασφάλιζε την επιβίωση ολόκληρου του ανθρώπινου γένους όταν ήταν 600 χρονών!!

Σύμφωνα με τις Γραφές, εκείνοι που ζούσαν σε προχωρημένη ηλικία, δεν ήταν απλά συρρικνωμένοι σκελετοί του προηγούμενου εαυτού τους, που κρέμονταν από το εύθραυστο νήμα της ζωής.  Ήταν ενεργοί και είχαν ζωντάνια, ενώ απολάμβαναν τις οικογένειες τους, δημιουργώντας ακόμα και καινούργιες.  Και γιατί να μην ήταν; Είναι ξεκάθαρο ότι ζούμε σε σώματα που είναι φτιαγμένα να αντέχουν για πολύ χρόνο.  Και προφανώς το έχουν κάνει στο παρελθόν.  Επομένως, γιατί όχι τώρα; Τι έχει αλλάξει;

Αυτό είναι ένα από εκείνα τα σημεία που πρέπει να περάσουμε τα παραδοσιακά όρια μεταξύ της επιστήμης και της πνευματικότητας για να έχουμε απαντήσεις.  Είναι φανερό ότι είμαστε πολύ περισσότερο από τα στοιχεία από τα οποία είναι φτιαγμένο το DNA του σώματος μας.  Παρ’ όλο που η επιστήμη δεν έχει ακόμη συλλάβει ή ψηφιακά αποδείξει την ύπαρξη της ψυχής, γνωρίζουμε ότι είναι η μυστηριώδης δύναμη που δίνει ζωή στα στοιχεία του σωματικού μας εαυτού.  Είναι αυτό που ζωντανεύει το σώμα.  Και εδώ βρίσκεται η καρδιά της απάντησης μας.  Όταν η ψυχή μας πονάει, ο πόνος μας μεταφέρεται μέσα στο σώμα ως την πνευματική ποιότητα της δύναμης της ζωής με την οποία τροφοδοτούμε κάθε ένα από τα κύτταρα μας. 

Τα εκατό χρόνια, πάνω-κάτω, που βλέπουμε να είναι η διάρκεια της ανθρώπινης ζωής φαίνεται να είναι το όριο του χρόνου που μπορούμε να αντέξουμε τον αγιάτρευτο πόνο στην ψυχή.  Με άλλα λόγια, το χρονικό όριο του αιώνα μπορεί να μας λέει για πόσο χρόνο μπορούμε να αντέξουμε την λύπη και τις απογοητεύσεις της ζωής πριν αυτές μας καταβάλουν.  Όλοι γνωρίζουμε τον πόνο που βιώνουμε όταν βλέπουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε, τα κατοικίδια που λατρεύουμε, και τις εμπειρίες με τις οποίες έχουμε συνδεθεί να χάνονται από την ζωή μας.  Θα μπορούσε μια ολόκληρη ζωή απώλειας, απογοήτευσης, και προδοσίας να έχει την δύναμη να απενεργοποιήσει ακόμα και το πιο δυνατό και ανθεκτικό όργανο μας – την καρδιά;

Χωρίς αμφιβολία! Και μπορεί να υπάρχει και ακόμη κάτι περισσότερο: Ο πόνος που μας σκοτώνει θα μπορούσε να είναι πολύ πιο παλαιός και να πηγαίνει ακόμη πιο βαθιά από ότι μπορούμε να φανταστούμε.

 Εκτός από αυτές τις φανερές πηγές πόνου, ίσως υπάρχει ακόμα μία η οποία είναι λιγότερο φανερή, και παρόλα αυτά τόσο μεγάλη και παγκόσμια κοινή που μας είναι δύσκολο ακόμα και να την σκεφτούμε.  Σε πολιτισμούς και κοινωνίες, ιστορίες που αφορούν την δημιουργία αναφέρουν ότι για να γίνουμε ολοκληρωμένα άτομα σε αυτόν τον κόσμο, πρέπει να «αποχωριστούμε» από την ευρύτερα συλλογική οικογένεια της ψυχής.  Συγχρόνως, ένας από τους βαθύτερους παγκόσμιους φόβους είναι ακριβώς αυτός: να είμαστε ξεχωριστά και μόνοι.

Ίσως ο μεγάλος πόνος κάτω από όλους τους άλλους είναι ο πόνος του αποχωρισμού από μια μεγαλύτερη ύπαρξη.  Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε ίσως η ευρύτερη οικογένεια της ψυχής μας μας λείπει τόσο πολύ, ώστε προσπαθούμε να γεμίσουμε το κενό δημιουργώντας ξανά μια αίσθηση ενότητας μέσω μικρότερων οικογενειών εδώ στην Γη.  Δεν είναι παράξενο, επομένως, που η απώλεια τους μπορεί να είναι τόσο καταστροφική για μας.  Μας πετάει πίσω στον πόνο της αρχικής πληγής.

Για πολλούς, ο μεγάλος τους πόθος είναι να «πιαστούν» από την οικογένειας τους, τις σχέσεις, και τις αναμνήσεις των εμπειριών του παρελθόντος που δημιουργεί τις συνθήκες που οδηγούν στην μεγαλύτερη οδύνη.  Λαχταρούν τα κατοικίδια που δεν μπορούν να έχουν ποτέ ξανά και τους ανθρώπους που τους λείπουν, και το αλκοόλ και τα ναρκωτικά πολύ συχνά γίνονται το κοινωνικά αποδεκτό αναισθητικό που χρησιμοποιούν για να νεκρώσουν τον τόσο αυτό βαθύ πόνο της ψυχής.

Αν μπορέσουμε να βρούμε έναν τρόπο να εκτιμήσουμε τις στιγμές που μοιραζόμαστε με εκείνους που αγαπάμε, καθώς και να νιώσουμε ωραία για τον χρόνο που περάσαμε μαζί όταν αυτός τελειώσει, τότε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την πιο μεγάλη μας γιατρειά.  Από αυτήν την οπτική γωνία, οι ίδιες αρχές που μας επιτρέπουν να πληγώνουμε τους εαυτούς μας μέχρι θανάτου μπορούν να λειτουργήσουν αντίστροφα – δηλαδή, να μας προσφέρουν την θεραπευτική δύναμη της ζωής.  Αυτό το κλειδί φαίνεται να σχετίζεται με τον τρόπου που νιώθουμε για αυτά που μας φέρνει η ζωή.

Ενώ όλα αυτά μπορεί να είναι δυνατότητες για να αναλογιστούμε,  αυτό που γνωρίζουμε στα σίγουρα είναι το εξής: Υπάρχει μια βιολογική δυνατότητα για το σώμα μας να κρατήσει πολύ περισσότερο από όσο κρατάει και για εμάς να ζήσουμε πιο υγιή και πιο πλούσια ζωή από αυτή που πολλοί από εμάς φαίνεται να ζούμε προς το παρόν.   Εκτός από τα σωματικά στοιχεία, υπάρχει κάτι που φαίνεται να λείπει από την σύγχρονη εξίσωση της μακροζωϊας.  Άσχετα από το πώς επιλέγουμε να το ονομάσουμε, αυτό το «κάτι» είναι μια πνευματική δύναμη που μας τροφοδοτεί.  Στην γλώσσα μιας άλλης εποχής, οι αρχαίοι μας άφησαν οδηγίες να αφήσουμε χώρο για αυτήν την ζωτική δύναμη από την οποία εξαρτάται όλη η ζωή.  Για να ζήσουμε μια μακρά, υγιή, και πλήρη ζωή, πρέπει να γιατρέψουμε τις περιοριστικές πεποιθήσεις που βρίσκονται στο επίκεντρο των πιο βαθιών πληγών μας.

Τώρα που γνωρίζετε πώς οι ασυνείδητες πεποιθήσεις μπορούν να εκδηλωθούν, θα ήταν λογικό να ρίξετε μια ματιά στις σχέσεις της καθημερινής ζωής που θα σας αποκαλύψουν τις δικές σας βαθιά κρυμμένες πεποιθήσεις.  Ας αρχίσουμε με την αγάπη.  Αυτό που ακολουθεί θα σας βοηθήσει να ξεκαθαρίσετε πού βρίσκεστε σε σχέση με αυτήν την ζωτική δύναμη στην ζωή σας.

Οι τρις ερωτήσεις που θα σας κάνω μπορεί να φανούν τόσο απλές στην αρχή που ίσως να αναρωτηθείτε γιατί θα τις ρωτούσαν καν.  Και ενώ ΕΙΝΑΙ προφανείς, στις πολυάσχολες ζωές μας μερικές φορές παραβλέπουμε το προφανές σε μιαν προσπάθεια να βρούμε γρήγορες απαντήσεις και γρήγορες λύσεις.  Κάποιες φορές βοηθάει να δώσουμε μια στιγμή, να σταθούμε, και – με την πιο μεγάλη ειλικρίνεια και σεβασμό στον εαυτό μας – να ξαναθυμηθούμε τα βασικά.  Μόλις το κάνουμε, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις απαντήσεις μας για να μας κατευθύνουν στο επόμενο βήμα μας.

Αντί για το συλλογικό «εμείς» για το οποίο έχουμε μιλήσει τόσο πολύ μέχρι τώρα, εδώ είναι το σημείο όπου η αυθόρμητη γιατρειά των πεποιθήσεων γίνεται ατομική.  Οι ερωτήσεις αυτές έχουν σχεδιαστεί για σένα, επομένως θα τις απευθύνω προσωπικά σε σένα και θα τις θέσω σαν να μιλούσα μαζί σου.  Σε προσκαλώ να απαντήσεις τα παρακάτω:

                          Aγαπάς Ολοκληρωτικά;

Είναι δύσκολο για σένα να αγαπήσεις πρώτα τον εαυτό σου;    Ν      Ο

Νιώθεις ότι δεν είναι ασφαλές να μοιραστείς την αγάπη σου

με τους άλλους ειλικρινά και άφοβα;                                      Ν      Ο

Οι σχέσεις που κάνεις στην ζωή σου σε αφήνουν να νιώθεις

κενός και να ψάχνεις για περισσότερα;                                   Ν      Ο

 

Πίνακας:  Τρις απλές ερωτήσεις που έχουν σχεδιαστεί για να ξυπνήσουν την πιθανότητα μεγαλύτερης αποδοχής, μακροζωίας, και γιατρειάς στην ζωή σου. Το πώς θα τις απαντήσεις βοηθάει να αναγνωρίσεις ο,τιδήποτε στέκεται μεταξύ εσένα και της πλήρους εμπειρίας της ολοκληρωτικής αγάπης.

Αν η απάντηση σε κάποια από τις ερωτήσεις αυτές είναι «ναι», τότε ποιες νομίζεις είναι οι πιθανότητες ο πόνος, η απογοήτευση, η πληγή, και η προδοσία που έχεις ζήσει στην ζωή να προέρχονται από μια ασυνείδητη πεποίθηση που κατακλύζει τις συνειδητές σου εμπειρίες;  Για να το ανακαλύψεις, θα χρειαστεί να κοιτάξεις λίγο πιο βαθιά σε μια λεπτή πεποίθηση που εξηγεί ίσως  γιατί αυτό το «ναι» βρίσκεται εκεί.  Για να το κάνεις αυτό, πρέπει να απαντήσεις μια ακόμα απλή αλλά αποκαλυπτική ερώτηση, την Μεγάλη Ερώτηση που εσύ – και μόνον εσύ – μπορείς να απαντήσεις για τον εαυτό σου.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Gregg Braden, “The Spontaneous Healing of Belief: Shattering the paradigm of false limits”)