ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΤΕ ΝΑ ΞΕΦΟΡΤΩΘΕΙΤΕ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Ακούω συχνά ανθρώπους που θέλουν να εξαλείψουν τα αρνητικά συναισθήματα: όπως ο θυμός, ο φόβος, η ζήλια, η θλίψη. Γνωρίζετε τη λίστα, όπως και εγώ. Όποτε οι άνθρωποι μιλούν με τον τρόπο αυτό, θυμάμαι μια ιστορία την οποία ένας από τους πρώτους δασκάλους μου έλεγε. Ο David Quigley υπήρξε ο ιδρυτής της Αλχημικής Υπνοθεραπείας. Γεννήθηκε στη Νότια Καρολίνα, μιλούσε με βαριά  προφορά του Νότου, και ο πατέρας του ήταν Βαπτιστής ιεροκήρυκας. Είναι ένας από τους πιο πολύχρωμους και το μοναδικούς στο είδος του ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ.
«Θυμάμαι μία πελάτισσα που είχα»  μας είπε κάποτε σε ένα μάθημα, «κάναμε έναν καθοδηγούμενο οραματισμό, κατά την οποία κατέβηκε σε μια παραλία, σε ένα πολύ όμορφο μέρος, για να μιλήσει με το παιδί μέσα της (= την παιδική πλευρά του εαυτού της)».
Το να δουλεύουμε με το εσωτερικό μας παιδί ήταν δημοφιλές εκείνη την εποχή, πίσω στη δεκαετία του '80.
«Λοιπόν, πριν το καταλάβω, ήθελε να πάρει το εσωτερικό της παιδί για μια βόλτα σε μια βάρκα με κουπιά που βρήκε, πολύ βολικά, αγκυροβολημένη εκεί στην ακτή. Μόλις βγήκαν στα βαθιά, πριν καταλάβω τι συνέβαινε, άρπαξε το μικρό κορίτσι, και την πέταξε στη θάλασσα. Μετά μου είπε ότι τραβώντας κουπί, επέστρεψε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, πίσω στην ακτή. Προσπάθησα να το συζητήσω μαζί της, αλλά εκείνη ήταν ανένδοτη, ήθελε αυτό το εξηρτημένο, αξιολύπητο, γρινιάρικο παιδί πνιγμένο, μια για πάντα.

«Όταν επέστρεψε την επόμενη εβδομάδα για μια άλλη συνεδρία, δεν φαινόταν να είναι πολύ καλά. Κλείσαμε τα μάτια να κάνουμε έναν άλλο οραματισμό μαζί. Ήλπιζα να διορθώσω τη ζημιά. Μου επέτρεψε να την οδηγήσω πίσω στην παραλία. Και τότε,  ποιαν βρήκε να βγαίνει από το νερό, με τα φύκια να κρέμονται από το πρόσωπό της; Αυτό το εσωτερικό παιδί. Και επιτρέψτε μου να σας πω, φίλοι μου, ήταν τσαντισμένη».

Πρόκειται για αστεία ιστορία. Όλοι έχουμε προσπαθήσει να το κάνουμε αυτό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Θέλουμε να μετατρέψουμε το φόβο μας σε χαρά, ώστε αυτός δεν θα επιστρέψει ποτέ ξανά. Θέλουμε να εξαλείψουμε τον θυμό, μια για πάντα, έτσι θα μπορούμε να φοράμε εκείνο το μεγάλο λευκό χαμόγελο μόνιμα. Θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι δεν θα νιώσουμε ποτέ απόγνωση, ή ζήλια, ή κάποιο από τα «κακά συναισθήματα», και είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε καλά λεφτά αν κάποιος μπορεί να μας βοηθήσει με τη διαδικασία του ακρωτηριασμού.

Αναρωτιέμαι αν έχετε παιδιά, ή αν κάποιες φορές χρειάστηκε να φροντίσετε ένα παιδί; Τι συμβαίνει όταν είστε στο τηλέφωνο, και εκείνο το τρίχρονο ή τετράχρονο έρχεται ζητώντας την προσοχή σας; Τι συμβαίνει όταν λέτε «Άσε με μόνο μου, όχι τώρα, μιλάω στο τηλέφωνο;» Το πιο πιθανό είναι ότι το παιδί θα γίνει πιο απαιτητικό, και στο τέλος θα κτυπήσει εσάς, ή το ίδιο, ή θα σπάσει κάτι.

Αντίθετα, εάν είστε στο τηλέφωνο, και το ίδιο αυτό παιδί χρειάζεται την προσοχή σας, τι θα συμβεί αν πείτε σε αυτόν που καλεί, «Μια στιγμή, παρακαλώ, θα πρέπει να ασχοληθώ με το παιδί μου;» Θα μπορούσατε να προσφερθείτε να τον πάρετε πίσω μετά από μερικά λεπτά. Αν πάρετε αυτό το παιδί στην αγκαλιά σας, το κρατήσετε, το αγκαλιάσετε, τι θα συμβεί; Ξέρετε την απάντηση. Σε λίγο, αυτό θα πάει να παίξει, και εσείς μπορείτε να επιστρέψετε στο τηλεφώνημα σας.

Από πού προέρχονται τα συναισθήματα; Είναι όλα παιδιά σας. Προκύπτουν από σας, πουθενά αλλού. Εσείς τα γεννάτε όλα. Όταν κατηγορήσουμε το σεξ και το θεωρήσουμε ότι είναι λάθος, για παράδειγμα, ή προσπαθήσουμε να το καταργήσουμε, μετατρέπεται σε διαστροφή: σε πορνογραφία, πορνεία, ακόμα και βιασμό. Αν καταστήσουμε τον θυμό σαν λάθος, και φορέσουμε ένα ψεύτικο χαμόγελο, συσσωρεύεται ενέργεια και αγανάκτηση, και μπορεί να μετατραπεί σε βία.

Οτιδήποτε αρνούμαστε να αισθανθούμε, αναγκαζόμαστε να το ζήσουμε ασυνείδητα. Όταν είστε πρόθυμοι να γίνετε φίλοι με τα συναισθήματα που προκύπτουν, αυτά γίνονται το χάρισμα σας.

Tου Arjuna Ardagh