ΠΩΣ Ο ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΟΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΜΕ ΑΛΛΑΞΕ

Κάνα δύο χρόνια πριν βούτηξα με το κεφάλι στον διαλογισμό.  Βρέθηκα να εξερευνώ ένα ολόκληρο νέο κόσμο δυνατοτήτων, που προήλθε από τα βιβλία που διάβαζα, και την δική μου διαισθητική εμπειρία. 

Φυσικά, υπάρχουν πολλοί τρόποι διαλογισμού, και αυτό που λειτουργεί για ένα άτομο δεν θα λειτουργήσει πάντα για ένα άλλο.  Η διαδικασία της εκμάθησης πώς να διαλογίζεσαι, παίρνει χρόνο, και οι διαφορετικές εμπειρίες που βιώνουμε θα απαιτούν διαφορετικές τεχνικές.  Είναι ένα παιχνίδι δοκιμής και λάθους.  Έχουμε βρει το δρόμο μας όταν είμαστε ανοιχτοί σε αυτό που έχει καλύτερη απήχηση στην δική μας μοναδική προσωπικότητα και εμπειρία ζωής. 

Τούτου λεχθέντος, θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια τεχνική διαλογισμού που είχε βαθιά επίδραση στη ζωή μου: ο διαλογισμός με τον νεότερο εαυτό μου.

Διαλογισμός με τον Νεότερο Εαυτό μου

Ένα ηλιόλουστο απόγευμα, ενώ διαλογιζόμουν στο δωμάτιο μου, άρχισα να διαλογίζομαι όπως κάνω συνήθως.  Άρχισα να επικεντρώνομαι στην αναπνοή μου, χρησιμοποιώντας την σαν άγκυρα για να με φέρνει πίσω από την ροή των σκέψεων που περνούν από το μυαλό μου αδυσώπητα, προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή μου. Καθώς τα δευτερόλεπτα γίνονταν λεπτά, και καθώς τα λεπτά περνούσαν, άρχισαν να αισθάνομαι μέσα μου την επιθυμία να πάω πίσω στον χρόνο.  Όχι για να επανεξετάσω το παρελθόν, και να βασανιστώ με το τι συνέβη και γιατί, αλλά απλά, για να επισκεφτώ τον νεότερο εαυτό μου – σε μια εποχή που ήξερα ότι είχε αγωνιστεί περισσότερο.  Ένιωσα ότι υπήρχε κάτι εκεί για να βιώσω, αν και δεν είχα τις λέξεις γι’ αυτό ακόμα.

Και πήγα.  Την βρήκα να κάθεται μόνη σε ένα σκοτεινό καθιστικό, με μερικά φυτά να είναι το μόνο σημάδι για την παρουσία κάποιου άλλου στο σπίτι.  Την πλησίασα, και κάθισα δίπλα της.  Την αγκάλιασα και άρχισα να της μιλάω.  Την ρώτησα πώς τα πήγαινε, τι δεν πήγαινε καλά, και αν υπήρχε κάτι που μπορούσα να κάνω για να βοηθήσω.

Εκείνη μου μίλησε με τον καλύτερο τρόπο που ήξερε να μιλάει και καθώς μιλούσε, άρχισα να βιώνω μαζί της την θλίψη και τον πόνο που ένιωθε επειδή είχε μείνει μόνη της – για μεγάλες χρονικές περιόδους.  Πολύ μεγάλες, για ένα παιδί σε αυτήν την ηλικία να αντέξει, χωρίς να μετατρέψει την εμπειρία σε εμπειρία αυτό-ενοχοποίησης, κάτι που όλα τα παιδιά κάνουν όταν πληγωθούν από αυτούς που αγαπούν και από τους οποίους εξαρτώνται. 

Την παρηγόρησα, κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσα για να την ηρεμήσω και της είπα πόσο πολύ την αγαπούσα.  Όπως είναι χαρακτηριστικό, όταν εργαζόμαστε με το παιδί μέσα μας, την ενημέρωσα για το τι συμβαίνει στο περιβάλλον της με τους γονείς της, ότι η απουσία τους δεν είχε σχέση με την έλλειψη της αγάπης τους για εκείνη, αλλά με τους δικούς τους περιορισμούς.  Ότι έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν, δεδομένου αυτού που είχαν εκείνη την στιγμή.  Της έδωσα την αγάπη και την προστασία που ένιωθε ότι της έλειπε και κάθισα μαζί της ενώ εκείνη τα πήρε όλα μέσα της.

Ενώνοντας τις Δυνάμεις

Αντί να σταματήσω εκεί, το οποίο είναι ένα συνηθισμένο σημείο να σταματήσεις με αυτό το είδος της εργασίας, βρέθηκα να αρχίζω να πειραματίζομαι.  Μου ήλθε η ιδέα ότι μπορούσα να δείξω στον νεότερο εαυτό μου πώς να διαλογίζεται, έτσι άρχισα να κάνω ακριβώς αυτό.  Την έμαθα πώς να εργάζεται με τις σκέψεις που εισέβαλαν στο μυαλό της και οι οποίες την έκαναν να αισθάνεται ότι η ίδια δεν αξίζει την αγάπη.  Της έδειξα πώς να διαχειρίζεται τα πικρά λόγια των άλλων και τα συναισθήματα που δεν ήταν δικά της, έτσι ώστε θα μπορούσε να έχει έναν τρόπο να μην τα εσωτερικεύει σαν δικά της. 

Αν ένιωθε θλίψη γύρω της, την ενθάρρυνα να βλέπει την θλίψη γύρω της – σαν μια ενεργειακή ομίχλη μέσα στο δωμάτιο, την οποία μπορούσε να αποφύγει περνώντας από τα πλάγια ή περνώντας από κάτω της, έτσι ώστε να μην την ρουφήξει.  Της έδωσα μια διαφορετική εικόνα να χρησιμοποιεί στις περιπτώσεις που το άγχος ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα.  Της έδειξα πώς να συνδέεται με τη φύση, τα δέντρα και την μικρή λίμνη στο πίσω μέρος της αυλής της, σαν τρόπο να γειώνει τον εαυτό της.

Ο διαλογισμός αυτός είχε μια βαθιά επίδραση πάνω μου. Όχι μόνον επειδή με συνέδεσε με κάποια από τα συναισθήματα μου που είχα ανάγκη να αισθανθώ, αλλά κι επειδή βίωσα την θεραπευτική δύναμη της παρούσας στιγμής με έναν βαθιά προφανή τρόπο.

Εφόσον τα ανεπίλυτα ζητήματα του παρελθόντος βιώνονται πάντα στο παρόν, και επειδή το μέλλον δημιουργείται πάντα από το παρόν, θα πρέπει να φροντίζουμε ιδιαίτερα το τώρα.  Στον διαλογισμό μου, με το να είμαι στην παρούσα στιγμή και να φροντίζω την νεότερη αυτή έκδοση του εαυτού μου, η οποία είχε ακόμη την ανάγκη της προσοχής, προίκισα τον «νεότερο εαυτό μου» με νέους τρόπους να βλέπει και να βιώνει τις οδυνηρές εμπειρίες της.  Και επειδή επέλεξα να την τιμήσω και να είμαι μαζί της, αντί να παραμελήσω αυτό το μέρος του εαυτού μου, ο «ενήλικος εαυτός μου» επωφελήθηκε. Με την στροφή αυτή στην επίγνωση και την παρουσία, άνοιξε μια νέα δυνατότητα για το μέλλον μου.

Αυτό είναι γιατρειά.

Δεν είναι γραμμική, και ενώ δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα γεγονότα που συνέβησαν, μπορούμε να μετατοπίσουμε την συνειδητότητα μας, κάνοντας μια επίσκεψη στον εαυτό μας.  Μπορούμε να πάμε οπουδήποτε χρειάζεται να πάμε με συνειδητό τρόπο, για να κάνουμε τις παρούσες εμπειρίες μας να είναι πιο κοντά στην ζωή και περισσότερο γαλήνιες.

Όταν διαλογίζομαι δεν πηγαίνω πάντα πίσω στον χρόνο μέσω οραματισμών όπως αυτοί.

Ωστόσο, όταν διαλογίζομαι, συχνά προσκαλώ τον νεότερο εαυτό μου στο δωμάτιο να διαλογιστεί μαζί μου.  Την προσκαλώ να έλθει μέσα, να καθίσει μαζί μου, και τότε αρχίζουμε. Θεωρώ ότι αυτό είναι εξαιρετικά βοηθητικό, κυρίως αν παλεύω με ένα δύσκολο και συντριπτικό συναίσθημα.  Την προσκαλώ να έλθει μέσα και κάθεται εκεί δίπλα μου, ή οπουδήποτε εκείνη επιλέξει, και γνωρίζει ότι την φροντίζω απλά και μόνον μέσω της πρόσκλησης.

Ο νεότερος εαυτός μου και εγώ ενώνουμε τις δυνάμεις μας για να βρούμε γαλήνη και παρουσία μαζί.

Της Danielle Benvenuto