Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Χρειαζόταν την συντροφιά ενός οικογενειακού μέλους.  Κάποιαν που να είναι εκεί γι’ αυτόν, που κατά καιρούς είχε αποδείξει την αφοσίωση της σε αυτόν.  Σαν παιδί κοιμόταν κουλουριασμένος στην (ελεφαντίσια) προβοσκίδα της.  Τα δάκρυα του τα γνώριζε μόνον εκείνη.

-      Ralph Helfer

 

Το κύριο δομικό στοιχείο της κάθε κοινωνίας υπήρξε ανέκαθεν η οικογένεια, που ακολουθείται από την κοινότητα. Αρχαία βιβλία, όπως είναι η Αγία Γραφή, διδάσκουν για μια πνευματική οικογένεια, η οποία αποτελείται «από όλα τα έθνη, τους συγγενικούς κύκλους, και τους λαούς, και τις γλώσσες» (Αποκάλυψη 7:0). Το καθοριστικό χαρακτηριστικό μιας πνευματικής οικογένειας είναι «η αγάπη του ενός για τον άλλον».

Θυμηθείτε μια γραμμή σε ένα από τα ποιήματα του Robert Frost: «Το σπίτι είναι ένα μέρος όπου, όταν πρέπει να πας εκεί, πρέπει να σε πάρουν μέσα».  Σκεφτείτε πόσο ασφαλείς αισθάνεστε όταν εάν γνωρίζετε ότι άσχετα με το τι συμβαίνει στην ζωή σας, η οικογένεια σας θα σας πάρει μέσα.  Είναι κάτι πολύ δυνατό.

Μια μέρα, ενώ ήμασταν σε μια οικογενειακή συγκέντρωση, κοίταζα την μητέρα μου, όταν ξαφνικά σκέφτηκα ότι κάθε ένα άτομο μέσα στο δωμάτιο ήταν ζωντανό εξ’ αιτίας της.  Προήλθαν από εκείνη.  Εκείνη τη στιγμή ξαφνιάστηκα με το πόσο υπερβολικά σημαντικό κάθε όν είναι.  Χωρίς αυτούς, τόσα πολλά δεν θα είχαν ποτέ υπάρξει – δεν θα είχαν ποτέ συμβεί. Είτε πρόκειται για τον Αδάμ και την Εύα ή για την μητέρα και τον πατέρα σας, μιλάμε για την αρχή της ζωής: απλά επεκτείνει και συνεχίζει.

Όταν βοηθάμε ένα άλλο ζωντανό πράγμα, κάνουμε τους εαυτούς μας αθάνατους, είτε έχουμε παιδιά είτε όχι.  Γεννάμε μια πνευματική οικογένεια.  Ο Lloyd Biggle Jr. είπε: «φύλαγε την ζωή ενός άλλους πλάσματος όπως θα φύλαγες την δική σου, γιατί είναι η δική σου».  Τα ζώα σε αποδέχονται σαν την οικογένεια τους.  Όταν νιώθεις την αγάπη τους – το μοίρασμα, την συγχώρεση – ξέρεις ότι έχουν δεθεί μαζί σου, και η ζωή σου δεν είναι άδεια.

Όταν ταξίδευα ενώ έδινα διαλέξεις, ήταν μοναχικά.  Τελικά η σύζυγος μου, η Bobbie, άρχισε να ταξιδεύει μαζί μου, έτσι δεν άφηνα το σπίτι μου πίσω.  Το σπίτι ερχόταν μαζί μου.  Η Bobbie ήταν συνήθως αυτή στην οικογένεια μας που σηκωνόταν το πρωί και τους τάϊζε όλους, και οι γάτες ανέλαβαν την υποχρέωση να την ξυπνούν.  Πηδούσαν πάνω στο στήθος της και έκαναν τις κινήσεις εκείνες που την ζύμωναν με τα πόδια τους.  Ένα πρωινό ήμασταν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μας.   Έπρεπε να φύγουμε για μια διάλεξη που είχα να δώσω, αλλά η Bobbie ακόμη κοιμόταν.  Την πλησίασα με τα δάκτυλα μου ενωμένα, μιμούμενος τα πόδια της γάτας, και άρχισα να την ζυμώνω στο στήθος.  Ξύπνησε με την σκέψη, «Ααα, οι γλυκές γατούλες». Αλλά όταν άνοιξε τα μάτια, είδε αυτόν τον τύπο να σκύβει επάνω της, και άφησε μια κραυγή. Τι αστείος τρόπος να την ξυπνήσω.  Ήταν τόσο αστείο που έγραψα ένα ποίημα σχετικά με αυτό, με τον τίτλο «Ξύπνα, Αγάπη Μου».

 ΞΥΠΝΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Είναι ώρα να σηκωθείς                                                                                     αλλά δεν είμαστε στο σπίτι                                                                                δεν υπάρχει ξυπνητήρι                                                                                                                                  ούτε γάτες να γουργουρίσουν                                                                             να πηδήξουν πάνω της                                                                                       να την ξυπνήσουν με μια κρύα μύτη πάνω στο σαγόνι της                               λειτουργεί                                                                                                                  ξυπνάει                                                                                                                 με ένα χαμόγελο                                                                                                          στην αγάπη μου

Όταν η Bobbie δεν μπορούσε να ταξιδέψει μαζί μου, άρχισα να παίρνω μαζί του τον σκύλο μας τον Furphy, και για άλλη μια φορά το σπίτι ήλθε μαζί μου.  Ορίστε τι κάνουν.  Το κρεβάτι είναι ζεστό και ευχάριστο.  Μπορείς να χαλαρώσεις και να κοιμηθείς. Ολόκληρη η μέρα σου είναι διαφορετική επειδή δεν κοιμήθηκες και ξύπνησες μόνος.  Γνωρίζουμε ότι η μοναξιά επηρεάζει τα γονίδια τα οποία ελέγχουν την ανοσοποιητική λειτουργία, καθιστώντας σε ευάλωτο στην αρρώστια καθώς και σε άλλα προβλήματα.

Τα ζώα σε αφήνουν να ξέρεις ότι σε αγαπούν, και σε κάνουν να γελάς όταν το χρειάζεσαι.  Όλα αυτά μας βοηθούν να μένουμε υγιείς και να ζούμε περισσότερο. Αν υπάρχει κάποιο κενό στη ζωή σας, μια κενότητα που δεν μπορείτε να γεμίσετε, πηγαίνετε να βρείτε ένα ζώο.  Κάντε το οικογένεια σας.  Το κενό θα εξαφανιστεί, και η αγάπη θα πάρει το μέρος του.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr Bernie S. Siegel, “Love, Animals & Miracles: Inspiring True Stories Celebrating the Healing Bond)