ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

Τα περισσότερα από τα όμορφα πράγματα της ζωής έρχονται σε ζεύγη,                    τριάδες, δωδεκάδες και εκατοντάδες.                                                                   Πολλά τριαντάφυλλα, αστέρια, ηλιοβασιλέματα, ουράνια τόξα,                            αδέλφια και αδελφές, θείες, ξαδέλφια, αλλά η μητέρα είναι                                   μόνο μία σε ολόκληρο τον κόσμο. 

                                         Kate Douglas Wiggin

     Κάθεται παθητικά μπροστά από την τηλεόραση.  Δεν έχει σημασία τι πρόγραμμα παίζει αρκεί να μην χρειαστεί να σηκωθεί για να αλλάξει κανάλι. Το περπάτημα, όπως και όλα τα άλλα, έχει γίνει δύσκολο για εκείνη.  Χρειάζεται βοήθεια για να ντυθεί, να φάει και να κάνει μπάνιο.  Δεν έχει πρόβλημα το σώμα της, δεν είναι γέρικο ή ανάπηρο – είναι μόνο 48 χρόνων – αλλά το μυαλό της.  Έχει Αλτζχάϊμερ.  Είναι η μητέρα μου.

     Κάποιες φορές φαίνεται σαν να μην έχει περάσει καθόλου χρόνος από τότε που ήμουν παιδί και πηγαίναμε μαζί βόλτες στη φύση.  Το φυσικό περιβάλλον ήταν ένα από τα πάθη της μητέρας μου.  Με πήγαινε στην παραλία για να δούμε τις λακκούβες που είχε δημιουργήσει η παλίρροια.  Πηδούσαμε από βράχο σε βράχο, προσέχοντας να αποφύγουμε τα κύματα που έσκαγαν μερικά εκατοστά πιο κάτω.  Μου έδειχνε τους κόκκινους αχινούς και τους ζωηρόχρωμους αστερίες.  Μπορώ ακόμα να νιώσω τη λεπτή ομίχλη από το θαλασσινό νερό στο πρόσωπο μου και να μυρίσω τον αλατισμένο αέρα.  Της άρεσε, επίσης, να πηγαίνουμε βόλτα στα δάση μετά από τη βροχή.  Ψάχναμε για κάμπιες στις μπανανιές, που το λαμπερό κίτρινο χρώμα τους έλαμπε σαν μικρά φωτάκια μέσα στο σκοτεινό δάσος.  Μυρίζαμε την υγρασία των φύλλων καθώς περπατούσαμε ανάμεσα στα τεράστια αιωνόβια δέντρα και χανόμασταν μέσα στο μεγαλείο εκείνου του μαγευτικού τόπου.

     Βαθιά επηρεασμένη από τον πολιτικό ακτιβισμό του 1960, η μητέρα μου πίστευε ότι πρέπει να αγωνίζεσαι για να διατηρήσεις αυτά που είναι σωστά και να διαμαρτύρεσαι για όσα δεν είναι.  Δεν ήταν ριζοσπάστρια, απλά νοιαζόταν για τον κόσμο και τους ανθρώπους.  Θυμάμαι που πήγαμε μαζί σε μια πορεία ειρήνης όταν ήμουν 10 χρόνων.  Ήταν μια σιωπηλή νυχτερινή πορεία γύρω από την πόλη.  Ο καθένας κρατούσε ένα κερί αναμμένο που φώτιζε τη νύχτα και συμβόλιζε την ελπίδα μας να φέρουμε το φως στον κόσμο μέσω του σιωπηλού μας μηνύματος.

     Η μόρφωση ήταν ακόμα ένα πράγμα που ήταν σημαντικό για τη μητέρα μου.  Ήταν δασκάλα που είχε αποφοιτήσει όταν εγώ ήμουν στο δημοτικό. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς τα κατάφερε.  Ακόμα και στη μέση των σπουδών της, δεν μπορώ να θυμηθώ μια φορά που να ένιωσα ότι δεν ήταν δίπλα μου.  Επειδή ήταν εκπαιδευτικός η ίδια, έψαξε πολύ πριν επιλέξει ένα παιδικό σταθμό για μένα.  Ενώ οι περισσότεροι γονείς συνήθως βολεύονται με το πλησιέστερο στο σπίτι τους σχολείο, η μητέρα μου με πήρε και είδαμε πολλά σχολεία πριν βρει αυτό που την ικανοποιούσε.

     Τώρα, κοιτάζοντας τη δική μου κόρη, βλέπω τη μητέρα μου.  Βλέπω τα μέτρια καστανά μαλλιά της μητέρας μου όμορφα διακοσμημένα με ξανθές τρίχες και πυρρόξανθες ανταύγειες.  Βλέπω το σαγόνι της να προεξέχει ελαφρά από το στενό πρόσωπο της και το μικρό εξόγκωμα στο δίπλωμα ενός από τα βλέφαρα της – είναι τα ίδια χαρακτηριστικά που πρέπει να είδε η μητέρα μου όταν με πρωτοκοίταξε και είδε τον εαυτό της. 

     Τελευταία, παρατηρώ ότι συγκεντρώνω γύρω μου πράγματα που μου θυμίζουν εκείνη.  Κάθε φορά που πίνω ένα φλυτζάνι τσάϊ για να κοιμηθώ, η ηρεμιστική μυρωδιά του μου θυμίζει τις νύχτες αϋπνίας που πέρασε η μητέρα μου κρατώντας με όταν ήμουν άρρωστη.  Όταν ετοιμάζομαι το πρωί, η λοσιόν  με τα βότανα και η λακ με τα φρούτα που χρησιμοποιώ είναι τα ίδια με εκείνα που αγόραζε η μητέρα μου.  Όταν ακούω τον πολιτικό τόνο ενός τραγουδιού της Τζόαν Μπαέζ ή το ρυθμό του Τζίμι Κλιφ όταν τραγουδάει ρέγκε, ακούω τη φωνή της μητέρας μου.  Σπάνια περνάει μια μέρα χωρίς να ακούσω, να μυρίσω, να γευτώ ή να δω κάτι που δεν θα μου φέρει αναμνήσεις.  Αυτό με ανακουφίζει και μου επιτρέπει να ξεφεύγω στην παιδική μου ηλικία, όταν η μητέρα μου ήταν ακόμα έτσι όπως τη θυμάμαι.

     Αυτή η αρρώστια μου έκλεψε πολύ γρήγορα τη γυναίκα που ήξερα.  Έπαιζε πάντα τόσο ενεργό ρόλο στη ζωή και τώρα κάθεται τελείως ακίνητη.  Διάβασα κάποτε ένα όμορφο ποίημα.  «Στη μητέρα μου που πάσχει από Αλτζχάϊμερ» το οποίο λέει σ’ ένα σημείο:

   Γλυκιά μου μητέρα με τα λαμπερά μπλε μάτια σου.  Όταν τα βλέπω άδεια κλαίει η καρδιά μου.

     Η μητέρα μου μπορεί να μην θυμάται πια όλα όσα έκανε για να επηρεάσει τη ζωή μου, αλλά εγώ δεν τα έχω ξεχάσει.  Το πιο σκληρό πράγμα για μένα είναι να μάθω να αγαπώ τη μητέρα που έχω τώρα, ενώ απολαμβάνω τις αναμνήσεις από εκείνο που ήταν τότε.  Προσεύχομαι κάθε βράδυ για εκείνη, αλλά οι προσευχές μου τώρα έχουν αλλάξει.  Συνήθιζα να προσεύχομαι, «Κύριε, βοήθησε την να θεραπευτεί».  Τώρα απλά ζητάω, «Κύριε, πρόσεχε την και βεβαιώσου ότι είναι ευτυχισμένη στον κόσμο της, όπως έκανε εμένα ευτυχισμένη στο δικό μου κόσμο».  Με την ελπίδα ότι θα με ακούσει με κάποιο τρόπο, πού και πού της ψιθυρίζω, «Σ’ αγαπώ μητέρα. Μου λείπεις».

  

  Της Sasha Williams