ΠΕΘΑΝΕ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

Οι πνευματικοί δάσκαλοι λένε ότι το «να πεθάνεις πριν πεθάνεις» είναι προ-απαιτούμενο στο δρόμο προς την φώτιση, αλλά τι σημαίνει αυτό πραγματικά; Οι λέξεις «να πεθάνεις» περιέχουν συναισθήματα τέλους, απώλειας και πένθους, εξετάζοντας έτσι το πώς βλέπουμε τον θάνατο, και ακόμη και την αθανασία, θα μπορούσε να μας βοηθήσει να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου η δήλωση αυτή έχει νόημα στο συνειδητό νου μας.

                               

Οι αρχαίες πνευματικές παραδόσεις είχαν ιδέες για την αθανασία, αλλά με την πάροδο του χρόνου αυτές χάθηκαν ή παρερμηνεύθηκαν. Οι Μάγια, στη σελίδα Πυραμίδα της Πυρκαγιάς του Codex, λένε ότι αν ο άνθρωπος επέστρεφε την απόκρυφη ενέργεια της καρδιάς του στον ήλιο, αυτό θα τον έκανε αθάνατο.  Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι ήταν δυνατόν να ανυψώσουν τα αιθέρια σώματα τους στα πεδία των ανώτερων διαστάσεων του σύμπαντος, παρακάμπτοντας τον σωματικό θάνατο, μέσα από μια τελετουργία που χρησιμοποιεί την πνευματική τεχνολογία των πυραμίδων. Αυτές οι αναφορές στην υπέρβαση από τους αρχαίους μας δείχνουν ότι δεν έβλεπαν τον θάνατο σαν ένα τέλος.

Για να επανέλθουμε σε αυτήν την πνευματική κληρονομιά της αθανασίας, αξίζει να δούμε από τι είναι φτιαγμένα τα σώματα μας και πώς γερνούν.

                                            

Σήμερα, στην αποδεκτή ανθρώπινη κατάσταση, το σώμα γερνάει, εκφυλίζεται, και πεθαίνει. Αυτό είναι κάτι που όλοι γνωρίζουμε και βιώνουμε στον κόσμο της μορφής. Τα σώματα μας γερνούν, καθώς τα κύτταρα που τα σχηματίζουν συμμορφώνονται με το πλέγμα των πεποιθήσεων και των σκέψεων μας, για να παράγουν ή να αποτυπώσουν αυτό που είναι μέσα στο μυαλό μας: τη γήρανση, τη φόρμουλα της αποσύνθεσης τα οποία δεχόμαστε ως αληθινά. Τα κύτταρα που ανανεώνουν το σώμα μας συνεχίζουν να υπόκεινται στις πεποιθήσεις μας, τις οποίες συνεχίζουμε να παράγουμε σύμφωνα με το τι είναι μέσα στο μυαλό μας. Αλλά, αν και τα σώματα μας γερνούν, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα παιχνίδι φωτός και ενέργειας.

Όλοι μας κουβαλάμε μια σπίθα της Πηγής/Θεού/Όλων Όσων Είναι στον κόσμο αυτό, και καθώς εξελισσόμαστε πνευματικά, η σπίθα αυτή γίνεται πιο φωτεινή. Αλλά γιατί συνεχίζει το σώμα μας να γερνάει και να πεθαίνει ακόμη και αν προχωρούμε πνευματικά και κρατάμε περισσότερο φως; Είναι επειδή εξακολουθούμε να είμαστε συνδεδεμένοι με ένα πλέγμα πεποιθήσεων που λέει ότι η ασθένεια και ο θάνατος υπάρχουν, και φυσικά αυτό είναι που παίζεται μπροστά στα μάτια μας.

Μερικοί θεραπευτές και πνευματικοί δάσκαλοι λένε ότι ο θάνατος, η αρρώστια, και η αποσύνθεση, είναι όλα ψευδαισθήσεις ή σύνολο πεποιθήσεων σχετικά με την φύση της πραγματικότητας, που προκύπτουν από το τραύμα του διαχωρισμού που θεωρούμε ότι έχει υπάρξει από την Πηγή. Η αλήθεια της αθανασίας έχει αποκρυφτεί από την ανθρωπότητα εδώ και χιλιετίες, πίσω από τα ατέλειωτα επίπεδα διαλογής από τα περιορισμένα ανθρώπινα μυαλά, προγραμματισμένων να δέχονται την ιδέα του διαχωρισμού από την Πηγή, και την ψευδή πραγματικότητα πεποιθήσεων που βασίζονται στον φόβο.

                                    Έχουμε αφεθεί με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε αποκομμένοι, ανασφαλείς, όχι αρκετά καλοί, σπασμένοι, αδύναμοι, ή ελλιπείς. Δεν είμαστε τίποτα από όλα αυτά. Είμαστε αιώνιο θεϊκό πνεύμα, και ως τέτοιο δεν είμαστε υποκείμενοι στον περιορισμό, την έλλειψη, ή το επί του παρόντος αποδεκτό κατασκεύασμα της ζωής και του θανάτου.

Είναι δυνατόν να επιμηκύνουμε την σωματική ζωή μας, ή να βελτιώσουμε την σωματική υγεία μας αφήνοντας μερικές από τις βαριές, επαχθείς, αρνητικές έννοιες και πεποιθήσεις μέσω προσωπικής και πνευματικής ανάπτυξης, ακόμη και αν η ανανέωση δεν είναι ο σκοπός της πρακτικής. Παρ’ όλα αυτά, η γιατρειά του σωματικού θανάτου μέσω μιας μακράς αρρώστιας είναι πραγματική γιατρειά, καθώς μπορεί να υπάρξει αποδοχή και ροή στο σημείο-μηδέν ή το Τώρα, σε αυτήν την κατάσταση.

                                        

Το σημείο-μηδέν ανοίγει για μας όταν ζούμε στο Τώρα, όταν υπάρχει πλήρης αποδοχή και παρουσία με οτιδήποτε μπορεί να βιώνουμε στη ζωή μας στην παρούσα στιγμή. Είναι ένα σημείο ακινησίας, όπου οι σκέψεις μας δεν επηρεάζουν την αλήθεια της αιώνιας πνευματικής μας φύσης.  Οι πνευματικοί δάσκαλοι της Αναλήψεως διδάσκουν ότι η Πηγή μπορεί να απελευθερωθεί για να δουλέψει την μαγεία της στο σημείο της αγάπης και της αποδοχής της παρούσας στιγμής. Από τη στιγμή που αποδεχτούμε ότι είμαστε αιώνιο πνεύμα, όχι ένα σώμα περιορισμένο σε μια φυσική ύπαρξη, και είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε πίσω μας ό,τι πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε, η Συνειδητότητα της Ενότητας μπορεί να προκύψει.

Υπάρχει ένα ρητό: «Συνέχισε να θυμάσαι τον Θεό μέχρι να ξεχάσεις τον εαυτό σου». Για να πεθάνουμε πριν πεθάνουμε, χρειάζεται να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει θάνατος. Η αθανασία μας απλώνεται μπροστά μας στο άπειρο, μέσα από αμέτρητες υπάρξεις και μορφές, πάντα και για πάντα μέρος της Πηγής. Όταν μπορέσετε να απαγκιστρωθείτε από αυτό που νομίζετε ότι είστε σε αυτή τη ζωή τώρα, γνωρίζοντας ότι όταν αυτή η ζωή τελειώσει, εσείς θα υπάρχετε σε όλη την αιωνιότητα, έχετε πεθάνει πριν πεθάνετε.  Σε αυτόν τον χώρο της πλήρους αποδοχής, η μαγεία μπορεί να αρχίσει. Ποιος ξέρει – μπορεί ακόμα και να αρχίσουμε να φαινόμαστε λίγο νεώτεροι!

 

Της Lorraine M. Newman