Ένα μικρό κορίτσι χοροπηδάει πάνω κάτω όταν ο Chase μπαίνει στην βιβλιοθήκη. Διάβασε μια ιστορία στον Chase τον προηγούμενο μήνα και θέλει να του διαβάσει ξανά. Δεν έχει σκύλο στο σπίτι. Με τα πίσω πόδια και τα οπίσθια ψηλά, ο Chase χαμηλώνει και αγκαλιάζει το πάτωμα με τους αγκώνες του, χαμηλώνοντας την μουσούδα ώστε να μην είναι στο πρόσωπο του κοριτσιού. Επαναλαμβάνει το ίδιο ευγενικό «ας παίξουμε» χαιρετισμό που ενστικτωδώς υιοθέτησε την πρώτη μέρα που συνάντησε αυτό το νευρικό κορίτσι. Εκείνη κτυπάει παλαμάκια.
«Κοίτα, Μαμά, υποκλίνεται!»
Ο Chase παραμένει ήρεμος ενώ εκείνη συνεχίζει να χοροπηδάει ενθουσιασμένη. Και όταν τελικά κάθεται πάνω στο κιλίμι, εκείνος κουλουριάζεται δίπλα της και της δίνει την απόλυτη προσοχή του καθώς εκείνη του διαβάζει μια ιστορία.
Καθώς μαθαίνει να διαβάζει, το κορίτσι εύκολα αναστατώνεται από τις καινούριες λέξεις. Την κοροϊδεύανε και της κάνανε μπούλλιν στην αυλή του σχολείου. Θέλω να κτίσω την αυτοπεποίθηση της, για να μάθει πόσο όμορφη και έξυπνη και υπέροχη είναι, και για να της δείξω ότι το να συναντάμε κάτι άγνωστο, όπως μια νέα λέξη, μπορεί να είναι σαν να ανακαλύπτουμε έναν θησαυρό.
Οι επισκέψεις μας στην βιβλιοθήκη αρχικά είχαν σχέση με το να μάθουν τα παιδιά να διαβάζουν. Αλλά ο Chase κι εγώ ανακαλύψαμε ότι μπορούμε να είμαστε επίσης και αντίδοτο στο μπούλλιν, προσφέροντας αληθινή φιλία που την προστατεύει μέσα σε έναν κόσμο που μερικές φορές μπορεί να είναι αγενής. Δεκαπέντε λεπτά φιλίας και απόλυτης προσοχής όχι απλά κτίζουν την αυτοπεποίθηση του κοριτσιού σχετικά με το διάβασμα αλλά κάνουν επίσης θετική διαφορά στην αυτό-εκτίμηση της. Εν τω μεταξύ, μαθαίνει να αγαπάει και να είναι ευγενική με τους σκύλους.
Ο Chase είναι πολύ διαισθητικός. Γνωρίζει ακριβώς τι εκείνη χρειάζεται. Αντιλαμβάνομαι ότι γνωρίζει τι ακριβώς χρειάζομαι κι εγώ. Εκείνος με οδήγησε στη δουλειά αυτή. Μερικές φορές αναρωτιέμαι ποιος παίρνει τα περισσότερα από τις επισκέψεις μας: Το μικρό κορίτσι, ο Chase, ή εγώ; Δεκαπέντε λεπτά περνούν γρήγορα, και ένα άλλο παιδί περιμένει με ένα βιβλίο στο χέρι. Είναι ώρα να πούμε αντίο μέχρι την επόμενη συνεδρία μας. Στον μήνα μεταξύ των συνεδριών, συχνά σκέπτομαι το μικρό κορίτσι, και ψάχνω για βιβλία που θα μπορούσε να θέλει να διαβάσει. Αναρωτιέμαι αν και ο Chase την σκέπτεται επίσης.
Τηλεφωνώ στην μητέρα μου, μια δασκάλα – τώρα σε σύνταξη – που ειδικευόταν στο διάβασμα. Την ρωτώ πώς να βοηθήσω το παιδί με το πρόβλημα της στο διάβασμα και τη νευρικότητα. Μένω έκπληκτη με το πώς η μητέρα μου γνωρίζει και είμαι ευγνώμων που ενέπνευσε μέσα μου την αγάπη για το διάβαση, μια αγάπη για τα βιβλία τόσο βαθιά που όχι μόνον τα διαβάζω αλλά και τα γράφω. Αυτό με φέρνει πιο κοντά στην μητέρα μου. Δεν έχω δικά μου παιδιά, αλλά θυμάμαι ότι καθόμουν στα πόδια της μητέρας μου ενώ εκείνη μου διάβαζε ιστορίες και, τελικά, εγώ διάβαζα ιστορίες σε εκείνη. Στην βιβλιοθήκη έμαθα ότι και σε μένα αρέσει να ακούω τα παιδιά να διαβάζουν.
Ο Chase ήλθε στην ζωή μου μετά τον τυφώνα Κατρίνα. Είχα πάει στην Λουϊζιάνα ως εθελόντρια να φροντίζω ζώα που είχαν διασωθεί. Αν δεν είχε υπάρξει η κοινή μας αποστολή να βοηθάμε ζώα που είχαν χαθεί στον τυφώνα, δεν θα είχα συναντήσει ποτέ τη Sarah, μια άλλη εθελόντρια, η οποία ζει χίλια μίλια μακριά από μένα. Η Sarah σώζει ζώα στην φτωχή περιοχή της αγροτικής Βιρτζίνια. Είχε ανεβάσει ένα κόκκινο ημίαιμο στην ιστοσελίδα της μετά που το έσωσε από έναν θυμωμένο άντρα που τον είχε πετάξει, τον είχε βάλει μέσα σε ένα μικρό κλουβί για κότες, και σχεδίαζε να τον πυροβολήσει επειδή κυνηγούσε πρόβατα. Όταν η Sarah πήγε να τον πάρει, ο σκύλος κάθισε πάνω στα πόδια της και έτρεμε για κάνα δύο ώρες παρά τις προσπάθειες της να τον καθησυχάσει ότι τώρα ήταν ασφαλής και κανείς δεν θα τον κακοποιούσε ξανά.
Η Sarah κι εγώ αποφασίσαμε ότι αυτός ο σκύλος ήταν πιθανόν να ταιριάζει με το δικό μου Αυστραλέζικο ποιμενικό, τον Bandit. Αφού κανονίστηκε η υιοθεσία, χρειαζόταν πλέον να μεταφερθεί από την Βιρτζίνια στο Γουϊνσκόνσιν. Εθελοντές οδηγοί προσφέρθηκαν αμέσως, και ένας φίλος της Sarah στην Ινδιάνα τον φιλοξένησε για μια νύκτα ενώ ήταν καθ’ οδόν. Συνάντησα τον σκύλο στο Γουϊνσκόνσιν και τον έφερα στο σπίτι στη Μιννεσότα. Κέρδισε το νέο του όνομα - Chase (κυνηγητό) – επειδή αυτό είναι αυτό που το αρέσει να παίζει περισσότερο με τον Bandit.
O Chase και ο Bandit σύντομε έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Παρά το γεγονός ότι είχε ένα βίαιο και ταραγμένο παρελθόν, όλα όσα είχε ποτέ να δώσει ο Chase ήταν αγάπη. Η ευγενική φύση του και στοργή για τους ανθρώπους μας οδήγησε σε γεμάτη νόημα, και δυνατότητα για να αλλάζει ζωές εργασία. Αφού εξασφαλίσαμε την βεβαίωση του θεραπευτή σκύλου, εργαστήκαμε στο πρόγραμμα ανάγνωσης στην τοπική βιβλιοθήκη.
Σίγουρα δεν ήταν απλή τύχη αυτό που έφερε τον Chase στις ζωές μας, αλλά μια σειρά από καθημερινά θαύματα που είχαν σκορπιστεί στο δρόμο του Bandit κι εμένα. Φαίνεται ότι ο υπέροχος αυτός δάσκαλος με το γούνινο παλτό γεννήθηκε για να βοηθά παιδιά να αναπτύξουν τις δεξιότητας ανάγνωσης και για να διδάξει όλους εμάς την αγάπη. Τόσα πολλά ασήμαντα γεγονότα οδήγησαν σε εκείνη τη μαγική στιγμή όταν ο Chase έκανε την πρώτη του υπόκλιση στο νευρικό παιδί και, προς απόλαυση της, έχασε τον φόβο της και άρχισε να χοροπηδά πάνω-κάτω. Αν «σκύλος (dog)» είναι στην πραγματικά «Θεός (God)» που γράφεται ανάποδα, νομίζω ότι εκείνη ήταν η ημέρα που ο Θεός μου έκλεισε το μάτι.
Της Jenny Pavlovic
Το σχόλιο του Bernie:
H Jenny και ο Chase προσφέρουν περισσότερα από ένα δώρα στο «Διάβασε ανάμεσα στα γούνινα Πόδια». Όταν έπαιρνα τους σκύλους μου σε δημοτικά σχολεία, μετά θα υπήρχε πάντα τουλάχιστον ένα παιδί που θα έλεγε, «Φοβόμουν τους σκύλους, αλλά δεν τους φοβάμαι πιά». Διάβαζα μια ιστορία με τα παιδιά καθισμένος στο πάτωμα. Κάθε σκύλος πήγαινε σε ένα παιδί και κάθονταν πάνω στα πόδια του παιδιού – τίποτα άλλο, απλά κάθονταν εκεί. Οι σκύλοι φαίνονταν να γνωρίζουν ποια παιδιά χρειάζονταν περισσότερο αγάπη. Τα παιδιά μαθαίνουν έτσι ότι οι σκύλοι θα είναι εκεί για σένα, με σένα. Στην παρουσία των ζώων δεν αισθάνονται σαν θύματα.
Αυτό μου θυμίζει ένα αυτοκόλλητο αυτοκινήτου σε σχήμα σκυλίσιου ποδιού. Λέει, «Ποιος σώζει ποιόν;» Οι σκύλοι μας βοηθούν επίσης να απολαμβάνουμε να ζούμε στη στιγμή. Μια πλάκα στο σπίτι της μητέρας μου έλεγε, «Ευχαριστηθείτε. Είναι πιο αργά απ’ ότι νομίζετε». Δεν θυμάμαι να είχα δει την πλάκα αυτή όλες τις δεκαετίες που οι γονείς μου έζησαν σε εκείνο το σπίτι. Αλλά όταν πήγαμε να καθαρίσουμε το σπίτι μετά τον θάνατο της μητέρας μου, ήταν εκεί πάνω στον τοίχο καθώς έμπαινες. Δεν ήταν δυνατόν να μην το δεις. Το είχε κρεμάσει εκεί πριν πεθάνει. Ήταν το τελευταίο της μήνυμα. Τώρα κρέμεται μέσα στο δικό μου σπίτι.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Bernie S. Siegel, “Love, Animals & Miracles”)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου