ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ Ο RUSTY

Ήταν μόλις ένα μικρό αγόρι ηλικίας εννέα εβδομάδων, στο χρώμα της σαμπάνιας, με μεγάλες μπροστινές πατούσες και ένα φαρδύ μέτωπο που με έκανε να πιστέψω ότι θα ήταν πολύ έξυπνος.  Πόσο λίγο ήξερα πόσο έξυπνος θα ήταν! Η μητέρα του, ένα άσπρο Μαλτέζικο τερριέ, και ο πατέρας του, ένα μαύρο κανίς, είχαν δημιουργήσει μεταξύ τους ένα γνήσιο Μαλτεζ-κανίς.

Το κουταβάκι θα ήταν το Χριστουγεννιάτικο δώρο μου από τον σύζυγο μου, αλλά δεν μπορούσαμε να τον φέρουμε σπίτι για άλλες τέσσερις εβδομάδες, όχι μέχρι να είναι αρκετά μεγάλος για να αφήσει την μητέρα του.  Όταν τελικά πήγαμε και τον πήραμε, ένιωσα τόση λύπη για αυτήν.  Πόσο φοβερό να σου παίρνουν το μωρό σου.  Δώσαμε στο κουταβάκι το όνομα Ράστυ.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι, στην ηλικία των εβδομήντα-δύο ετών, είχα ξεχάσει πόσο σκληρή δουλειά είναι τα κουτάβια, αλλά επιβιώσαμε από τις τρύπες που έσκαβε στο γρασίδι, την καταστροφή των βιβλίων του συζύγου μου που μάσησε, τις απαιτήσεις του για παιχνίδι την στιγμή που καθίσαμε να παρακολουθήσουμε τα νέα, και τις συνεχείς εξόδους απαραίτητες για να τον εκπαιδεύσουμε να ζει στο σπίτι.

Ο Ράστυ σύντομα έγινε ένα ισάξιο μέλος της οικογένειας.  Παντού όπου πηγαίναμε πήγαινε και ο Ράστυ.  Σύντομα έγινε αρκετά σοφός για να αναγνωρίζει το γεγονός ότι αν κουνούσε την ουρά του και χαμογελούσε στους ανθρώπους (ναι, ένα μεγάλο χαμόγελο που φαίνονταν τα δόντια του), εκείνοι θα τον χάϊδευαν και θα του έλεγαν τι χαριτωμένο αγοράκι ήταν.  Δεν θα πω ότι δεν είχε τις άτακτες στιγμές του, όπως τη φορά που κατάφωρα έκλεψε ένα σάντουιτς από το χέρι ενός φίλου όταν είμαστε έξω σε ένα πικ νικ και μετά το καταβρόχθισε, αφήνοντας τον σύζυγο μου κι εμένα με μόνη επιλογή να μοιραστούμε ό,τι είχε απομείνει από το γεύμα μας.  Αλλά το αφοπλιστικό χαμόγελο πάντα του εξασφάλιζε την συγχώρεση όλων.

Κάναμε πολλούς φίλους εξ’ αιτίας του Ράστυ.  Καθώς περνούσαν τα χρόνια και η ακοή μας χειροτέρευε, ο Ράστυ έγινε τα αυτιά μας, γαυγίζοντας για να μας ειδοποιήσει, αν το κουδούνι της πόρτας ή το τηλέφωνο κτυπούσαν.

Ο σύζυγος μου χρειάστηκε να περάσει τους τελευταίους έξη μήνες της ζωής του σε ένα ίδρυμα.  Κάθε μέρα ο Ράστυ και εγώ τον επισκεπτόμασταν, και μας επιτρέπονταν να παρευρισκόμαστε σε διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες σαν οικογένεια.  Ο Ράστυ χαμογελούσε σε τόσο πολλά πρόσωπα.  Οι κάτοικοι περίμεναν να δουν το μικρό κωμικό πρόσωπο του και να χαϊδέψουν την μαλακή γούνα του.  Εκείνος ανταπέδιδε το βλέμμα με τέτοια ευγνωμοσύνη και χαρά, που τους έφτιαχνε την ημέρα τους.  Μια δόση από θεραπεία Ράστυ ήταν καλή για ολόκληρη την ημέρα.

Ο Ράστυ δεν ακούει το τηλέφωνο να κτυπάει πιά, ή το κουδούνι της πόρτας.  Μπαίνει στα δεκαέξι χρόνια, και αναρωτιέται πού είναι ο μπαμπάς του.  Ο σύζυγος μου απεβίωσε την ημέρα των Χριστουγέννων, αλλά ο Ράστυ ποτέ δεν πήρε το μήνυμα, ή ίσως απλά δεν ήταν έτοιμος να το λάβει.  Ακόμη στέκεται στην κορυφή της σκάλας, περιμένοντας να ανοίξει η πόρτα και να έλθει ο μπαμπάς του στο σπίτι.  Δεν είμαι έτοιμη να χάσω τον Ράστυ ακόμη, αλλά ξέρω ότι πρέπει να προετοιμάσω τον εαυτό μου, γιατί μια μέρα η πόρτα αυτή θα ανοίξει και το γλυκό μου αγόρι ο Ράστυ θα είναι με τον μπαμπά του ξανά.

Της Doreen Semmens

Το σχόλιο του Bernie

Η ιστορία της Doreen, «Το αγόρι μου ο Ράστυ» άγγιξε την καρδιά μου.  Πόσοι άνθρωποι σταματούν να σκεφτούν την μητέρα σκυλίτσα; Όταν παίρνετε ένα νέο κουταβάκι, μπορείτε να στείλετε στην μητέρα του κουταβιού ένα μήνυμα αγάπης. Να της μιλήσετε με το ήρεμο μυαλό σας και να πείτε, «Σε ευχαριστούμε.  Αγαπάμε το κουταβάκι σου.  Θα είμαστε ο πατέρας και η μητέρα του και θα το φροντίζουμε για σένα.  Θα σου στέλνουμε μηνύματα για να ξέρεις ότι είναι καλά».

Όταν ο Ράστυ πήγαινε στο ίδρυμα προσέφερε θεραπεία.  Οι ορμόνες του δεσμού που ελευθερώνονται όταν μια μητέρα θηλάζει το μωρό της είναι οι ίδιες που ελευθερώνονται όταν χαϊδεύετε ένα γούνινο πλάσμα.  Επίσης βοηθάει τους ανθρώπους να δεθούν με άλλους ανθρώπους καθώς χαϊδεύουν τον σκύλο και αρχίζουν να μιλάνε ο ένας στον άλλο.  Αν όλοι μας δενόμαστε και φροντίζαμε περισσότερο πλάσματα, θα είχαμε έναν πολύ διαφορετικό κόσμο.  Αναγνωρίζοντας ότι όλοι είμαστε θείες οντότητες, όλοι το ίδιο χρώμα μέσα μας, δεν θα σκοτώναμε ο ένας τον άλλο.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Bernie S. Siegel, “Love, Animals & Miracles”)