ΛΕΓΟΝΤΑΣ «ΟΧΙ» ΜΕ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ (Μέρος Α)

«Όχι» είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση  -  Anna Lamott

Καθώς διεκδικώ όλο και περισσότερη από την εσωτερική δύναμη μου αποσυνδέοντας από τα αυταρχικά πολιτισμικά συστήματα που βλάπτουν την ψυχή (π.χ. τραπεζικά και ασφαλιστικά συστήματα, τεχνολογία, μέσα μαζικής ενημέρωσης, εκπαίδευση, σύστημα «υγείας», πολιτική, κλπ) συνειδητοποιώ με μεγαλύτερη σαφήνεια πώς η εξημέρωση του ανθρώπινου πνεύματος έχει υποβαθμίσει το είδος του χόμο σάπιενς  σε ένα είδος υπάκουης, συμβιβασμένης μετάλλαξης. Ομαλοποιώντας την επικρατούσα (ανώμαλη) ιστορία του διαχωρισμού και μη αμφισβητώντας τα συστήματα που την κρατούν στην θέση της, διατηρούμε το status quo με μεγάλο κόστος για τη δική μας ζωή, αλλά και για τη ζωή πάνω στη Γη.

Ο Joseph Goebbels, υπουργός προπαγάνδας για το Γερμανικό Τρίτο Ράϊχ υπό τον Αδόλφο Χίτλερ είπε κάποτε: «Αν πείτε ένα ψέμα αρκετά μεγάλο και το επαναλαμβάνετε, οι άνθρωποι τελικά θα το πιστέψουν… Το ψέμα μπορεί να διατηρηθεί μόνον για όσο χρονικό διάστημα το Κράτος μπορεί να προστατέψει τους ανθρώπους από τις πολιτικές, οικονομικές, και/ή στρατιωτικές συνέπειες του ψέματος.  Γίνεται έτσι ζωτικής σημασίας για το Κράτος να χρησιμοποιήσει όλες τις εξουσίες του για να καταστείλει τη διαφωνία, γιατί η αλήθεια είναι ο θανάσιμος εχθρός του ψέματος, και ως εκ τούτου, κατ’ επέκταση, η αλήθεια είναι ο θανάσιμος εχθρός του Κράτους». 

Κατά τους τελευταίους μήνες είχα έντονα προαισθήματα για επικείμενη κατάρρευση. Δεν έχω άλλους λόγους πέρα από την βαθιά διαισθητική λογική που διακατέχει την αρχέγονη σοφία του σώματος μου.  Είναι οικονομική; Οικολογική… ή και τα δύο; Ποιος ξέρει; Την τελευταία φορά που είχα τόσο έντονα προαισθήματα, έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι στην πόλη της Νέας Υόρκης.  Καμμιά ποσότητα διαλογισμού, αναπόλησης, ή ιερού χρόνου στην φύση δεν μπορεί να υποτάξει την βαθιά αυτή αίσθηση ανησυχίας.  Ως αποτέλεσμα, αισθάνομαι αναγκασμένη να διακόψω επιθετικά όσο περισσότερους συστημικούς δεσμούς είναι δυνατόν.

Τον περασμένο μήνα, ο σύντροφος μου κι εγώ ξοφλήσαμε όλα τα υπόλοιπα χρέη, καταστρέψαμε όλες τις πιστωτικές κάρτες (όχι εύκολο πράγμα σε μια κοινωνία ταυτισμένη με το πλαστικό), τελειώσαμε μια για πάντα τη σχέση μας με την τεχνολογία του κινητού τηλεφώνου, αγοράσαμε ένα χρησιμοποιημένο Prius για να μειώσουμε την εξάρτηση μας από τους ομίλους του πετρελαίου, και κυριολεκτικά αποσυρθήκαμε από το τραπεζικό σύστημα (εκτός από τις ελάχιστες ανάγκες).

Η ώθηση για αυτήν την πολιτισμική απελευθέρωση μόλις άρχισε!

Πρόκειται για μια κόλαση ενός ενδιαφέροντος πολιτισμικού πειράματος που έχει εκθέσει τις δυσλειτουργικές περιπλοκές μιας σειράς συστημικών ιστών που επιδιώκουν να φιμώσουν όλη την εσωτερική σοφία.  Χωρίς την βοήθεια ενός εσωτερικού GPS, πετάμε τυφλά μέσα στα στρατηγικά τοποθετημένα πλέγματα που στραγγαλίζουν κρυφά την δύναμη μας.

Για μια μύγα που έχει πιαστεί σε έναν ιστό, η αράχνη είναι πρόθυμη να αγωνιστεί.  Συλλαμβάνει το θήραμα της, το τυλίγει στο μετάξι, υγροποιεί τα σωθικά του, και, χαλαρά, ρουφάει τη ζωή από μέσα του.  Μια σχετική μεταφορά!

Η συντεχνιακή ανθρώπινη αράχνη έχει χτίσει έναν περίπλοκο κοινωνικό ιστό απληστίας, χρέους, και δυσπιστίας.  Μας τυλίγει μέσα στον φόβο και αυταρχικά εκμεταλλεύεται την χαμηλή αυτό-εκτίμηση η οποία προωθεί την ασυνείδητη κατανάλωση και μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας η οποία παρέχεται εξωτερικά από τις δελεαστικές προσφορές της.  Υποκύπτουμε στα συστήματα χωρίς σκέψη, δικαιολογώντας την αυξανόμενη ανοησία με φράσεις όπως, «έτσι λειτουργούν τα πράγματα».  Εφησυχάζουμε τυφλά, καθώς η χαρά μας για την ζωή σιγά-σιγά αντικαθίσταται από το άγχος, την εξάρτηση, την αγωνία, το χρέος, την αρρώστια, και την κατάθλιψη.

Η πολιτισμική μηχανή μας μαθαίνει να πιστεύουμε ότι είμαστε στο έλεος της.  Είναι ιδιοφυϊα στο να μας απομονώνει από τον εαυτό μας, ενώ αξιοποιεί ανελέητα την άγνοια μας. Μέσα στον ανενημέρωτο λήθαργο μας, παραδίδουμε πρόθυμα την δύναμη μας.  Πόσους ανθρώπους γνωρίζετε που δεν ζουν με ένα μαύρο σύννεφο χρέους να μολύνει την ψυχή τους; Πόσους ανθρώπους γνωρίζετε που δεν αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα; Πόσους ανθρώπους γνωρίζετε που δεν ψάλλουν το «δεν έχω χρήματα» μάντρα; Και πόσους ανθρώπους γνωρίζετε που δεν ζουν με την νοοτροπία της έλλειψης; Έχουμε εξαπατηθεί.  Και τα συστήματα έχουν αρχίσει να λυγίζουν κάτω από το βάρος των δικών τους ψεμάτων.

Με τα πρόσφατα προαισθήματα μου να μου γκρινιάζουν, με δύναμη καθοδηγούμαι από μέσα μου να αποτραβηχτώ από τα τελευταία καταπιεστικά υπολείμματα του συστήματος.  Μπορώ να σας πω αυτό, το σύστημα δεν επιτρέπει ομαλές εξόδους.  Οι έσχατες προσπάθειες να με κρατήσει υπό έλεγχο περιλαμβάνουν αξιολύπητες προσπάθειες να με αποπλανήσουν να μείνω, το οποίο συχνά μεταμορφώνεται σε μια αναβάθμιση στην διασπορά φόβου, καθώς εγώ κρατώ σταθερά το έδαφος μου.  Η αντίσταση αυτή, εξυπηρετεί μόνον στο να εκθέσει την απελπισία πίσω από τα ψέματα τους.  Όπως είπε ο Κρισναμούρτι: «Δεν αποτελεί μέτρο υγείας το να είσαι καλά προσαρμοσμένος σε μια βαθιά άρρωστη κοινωνία».

 Βλέπετε, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το status quo είναι κάποιος που σκέφτεται κριτικά για τον εαυτό του και λέει ΟΧΙ με πεποίθηση.

Της Deb Ozarko. 

Η  Deb Ozarko είναι παθιασμένη ακτιβίστρια για την επιτάχυνση της πολιτισμικής εξέλιξης και ενός πρωτοποριακού οράματος για ένα νέο παγκόσμιο πρότυπο.  Η πείνα της για έναν συμπονετικό κόσμο είναι η έμπνευση για ό,τι κάνει στη ζωή.  Είναι αδηφάγος κυνηγός της αλήθειας, συνειδητοποιημένη φυτοφάγος, συγγραφέας του επαναστατικού βιβλίου «Αποσυνδέσου» (“Unplug”) και παρουσιάστρια του δημοφιλούς podcast «Αποσυνδέσου» (Unplug).  Ατζέντα της είναι η αγάπη.