Ο ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΕΓΩ (Μέρος Α)

Ζούμε εδώ πάνω σε αυτήν την Γη, στον κόσμο των ατομικών «Εαυτών». Κατοικούμε στην αυτοκρατορία των επτά δισεκατομμυρίων ξεχωριστών και απομονωμένων Εγώ, καθώς και στην περιοχή του Εγώ τείνουμε να ξεχνάμε το Θαύμα της Συνειδητότητας. Το Εγώ ακολουθεί μόνο τα δικά του όνειρα και τις φιλοδοξίες, και γι' αυτό πολύ συχνά πικραίνει ζωή μας.

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα: υπάρχει ένα τυραννικό «μικρό εγώ» μέσα στο κεφάλι του καθενός, και αυτό το μικρό εγώ γκρινιάζει και παραπονιέται όλη την ώρα. Είναι ένα δυσαρεστημένο, κτητικό εγώ που συχνά κάνει τη ζωή μας, μια δυστυχία. Είναι βέβαιον ότι αυτό το μικρό εγώ - ή, ακριβέστερα, αυτό που πιστεύουμε ότι είναι ο Εαυτός μας, το Εγώ μας - κουλουριασμένο σφιχτά στο πίσω μέρος του μυαλού μας, είναι υπεύθυνο για μια τεράστια ποσότητα παράλογης και άσκοπης ταλαιπωρίας και καταστροφής στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η Γέννηση του Εγώ

Το Εγώ, ως κέντρο οργάνωσης και ελέγχου της προσωπικότητάς μας, είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία της ισορροπίας μεταξύ των ατόμων και του περιβάλλοντος τους. Σε αυτές τις προσπάθειες, το Εγώ βοηθιέται από δύο άλλα στοιχεία της προσωπικότητάς μας: Την Περσόνα (δηλαδή, την «προσωπικότητα ρόλο») και τη Σκιά. Αυτά τα δύο στοιχεία εκπληρώνουν μια προστατευτική λειτουργία, όπου η Περσόνα ελέγχει δυνητικά επιβλαβείς συνέπειες από τον εξωτερικό κόσμο, ενώ η Σκιά κάνει το ίδιο  με τις απειλές που προέρχονται από το ασυνείδητο. Αυτά τα συστατικά μαζί αποτελούν την ταυτότητα του ατόμου.

Ένα μωρό δεν διαθέτει ακόμη προσωπικότητα, εγώ, ταυτότητα ξεχωριστή από τη μητέρα του. Για ένα μωρό, ο κόσμος είναι ένα μίγμα γεύσεων,  φωνών, χρωμάτων, μορφών και εντυπώσεων, τα στοιχεία των οποίων είναι δυσδιάκριτα. Δεν υπάρχει Εαυτός και μη-Εαυτός, ένα μωρό εξακολουθεί να ζει σε μια ασυνείδητη ενότητα. Ως συνέπεια σωματικών αναγκών που πρέπει να ικανοποιηθούν, αναπόφευκτα συγκρούεται με τον εξωτερικό κόσμο, με την «πραγματικότητα»,  και η αρμονία μεταξύ του μωρού και του εξωτερικού κόσμου θα διαταραχθεί.  Το μωρό μαθαίνει να περπατάει, και ο κόσμος ανοίγει για αυτό. Μαθαίνει να μιλάει, το οποίο θα ανοίξει την κοινωνική ζωή. Με αυτόν τον τρόπο, το μωρό θα αποσπαστεί σταδιακά από τη μητέρα, και ένα ξεχωριστός «Εαυτός» αναδύεται μέσα του, και κατ’ αυτόν τον τρόπο γεννιέται το Εγώ.

Με την απόκτηση της ικανότητας του λόγου, το παιδί ταυτίζεται όλο και περισσότερο με το όνομά του. «Ο μικρός Στήβ πεινάει!» - λέει το παιδί, και σταδιακά μαθαίνει την έννοια του «εγώ» και "δικό μου". Το παιδί όλο και περισσότερο πείθεται ότι όσο περισσότερα έχει και ότι όσο πιο συχνά επιβάλλει τη δική του βούληση, τόσο πιο ισχυρή η προσωπικότητα του θα είναι. Αυτός είναι ο τρόπος που το Εγώ αναδύεται, η προσοχή στρέφεται μακριά από το θαύμα και η συνειδητότητα ​​βυθίζεται σε αυτό το όνειρο. Ο κόσμος γίνεται όλο και μεγαλύτερος για το παιδί, που αποκτά όλο και περισσότερα, και το Εγώ μεγαλώνει και γίνεται πιο δυνατό. Στη συνέχεια, ακολουθεί η ηλικία του νηπιαγωγείου, όταν το παιδί μαθαίνει να παίζει και να αναλαμβάνει ρόλους, διαμορφώνοντας έτσι και αναπτύσσοντας την Περσόνα, δηλαδή, την προσωπικότητα ρόλο, δημιουργώντας τις απαρχές των μασκών που πρόκειται να φορέσει αργότερα.

Στο υποσυνείδητο, η Σκιά διαμορφώνεται παράλληλα με τις μάσκες. Τα πρότυπα συμπεριφοράς που απορρίπτονται από τους ενήλικες στο περιβάλλον του παιδιού θα βυθιστούν στο υποσυνείδητο, καθώς αυτά τα πρότυπα έρχονται σε αντίθεση με το ρόλο και τη μάσκα του «καλού παιδιού». Αυτός είναι ο τρόπος που οι μέθοδοι της ασυνείδητης λειτουργίας του Εγώ παίρνουν σάρκα και οστά.

Frank M. Wanderer, Ph.D

Ο Δρ Wanderer είναι καθηγητής ψυχολογίας, ερευνητής και συγγραφέας. Με ένα δια βίου ενδιαφέρον για το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης, έργο του Φρανκ είναι να βοηθήσει τους άλλους να ξυπνήσουν από την ταύτιση με την προσωπική τους ιστορία και τον απατηλό κόσμο των μορφών και σχημάτων, και να βρουν την ταυτότητά τους σε αυτό που αποκαλεί «το Θαύμα», η μυστήριο της Συνειδητότητας.