ΜΗΝΥΜΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

     Στο πολύ δυνατό βιβλίο «Μικρά Θαύματα: Καταπληκτικές Συμπτώσεις από την Καθημερινή Ζωή», οι Yitta Halberstam και Judith Leventhal μοιράζονται μια καταπληκτική ιστορία σχετικά με την δύναμη της συγχώρεσης.  Αυτό που κάνει την ιστορία αυτή τόσο ενδιαφέρουσα, και ο λόγος που την παραθέτω εδώ, είναι ότι στην περίπτωση αυτή η συγχώρεση είναι τόσο δυνατή ώστε υπερβαίνει τον χρόνο.

     Η είδηση για τον θάνατο του πατέρα του ήταν σόκ για τον Τζόϋ. Δεν είχαν μιλήσει από όταν έκλεισε τα 19 και είχε αμφισβητήσει τις παραδοσιακές Εβραϊκές πεποιθήσεις της οικογένειας.  Για τον πατέρα του Τζόϋ δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη προσβολή από την αμφισβήτηση μιας τέτοιας αρχαίας φιλοσοφίας.  Απείλησε ότι θα έδινε τέλος στην σχέση τους αν ο γιός του δεν δέχονταν τις ρίζες του και δεν σταματούσε να τις αμφισβητεί.  Ο Τζόϋ αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του πατέρα του, έτσι έφυγε από το σπίτι να εξερευνήσει τον κόσμο.  Αυτός και ο πατέρας του δεν ξαναμίλησαν ποτέ ο ένας στον άλλον.

     Ένας φίλος βρήκε τον Τζόϋ σε ένα μικρό καφέ στην Ινδία και μοιράστηκε την είδηση για τον θάνατο του πατέρα του Τζοϋ. Αυτή ήταν η στιγμή που ο Τζόϋ έμαθε για τον θάνατο του πατέρα του. Επέστρεψε αμέσως στο σπίτι και άρχισε να διερευνά την Εβραϊκή του κληρονομιά. Βαθιά συγκινημένος από τα ευρήματα σχετικά με τον πολιτισμό του και την κουλτούρα του, ο Τζόϋ βρέθηκε να κάνει σχέδια για ένα προσωπικό προσκύνημα στην γη από όπου ξεκινούσαν οι ρίζες των παραδόσεων της οικογένειας του: Βρισκόταν στον δρόμο για το Ισραήλ.

     Στο σημείο αυτό η ιστορία παίρνει μια βαθιά, μυστικιστική στροφή και μας δίνει μια ιδέα για την δύναμη του κβαντικού πεδίου.

     Ο Τζόϋ βρέθηκε στον Τοίχο των Στεναγμών στην Ιερουσαλήμ, το σημείο ενός αρχαίου ναού το οποίο παρέμενε μετά από την καταστροφή του ναού περίπου 2000 χρόνια πριν.  Εδώ έρχονται οι Ορθόδοξοι Εβραίοι για να προσευχηθούν κάθε μέρα, επαναλαμβάνοντας τις λέξεις των ίδιων προσευχών που λέγονται επί αιώνες.

     Ο Τζόϋ είχε γράψει ένα σημείωμα για τον πατέρα του, εξομολογούμενος την αγάπη του και ζητώντας συγχώρεση για τον πόνο που είχε προκαλέσει στην οικογένεια του. Ακολουθώντας το έθιμο, είχε σχεδιάσει να αφήσει το σημείωμα μέσα σε μία από τις πολλές ρωγμές που είχαν σχηματιστεί στα σημεία μεταξύ των πλίνθων στον τοίχο από όπου είχε φύγει η λάσπη.  Κι όταν ο Τζόϋ βρήκε το σωστό σημείο να αφήσει το σημείωμα του, κάτι καταπληκτικό συνέβη – κάτι που δεν έχει λογική εξήγηση με τα μάτια της Δυτικής επιστήμης.

     Καθώς ο Τζόϋ τοποθέτησε το σημείωμα στον τοίχο, ένα άλλο χαρτί έπεσε ξαφνικά από κάπου μεταξύ των πλίνθων, και προσγειώθηκε στα πόδια του. Ήταν μια προσευχή που κάποιος άλλος είχε γράψει και τοποθετήσει στον βράχο εβδομάδες ή ακόμη και μήνες πριν.  Καθώς ο Τζόϋ σήκωνε το τυλιγμένο χαρτί, ένα παράξενο συναίσθημα τον κατέλαβε.

     Όταν ο Τζόϋ ξετύλιξε το σημείωμα και άρχισε να διαβάζει το περιεχόμενο, αναγνώρισε τον γραφικό χαρακτήρα – ήταν του πατέρα του! Το σημείωμα που κρατούσε ο Τζόϋ ήταν ένα σημείωμα που ο πατέρας του είχε γράψει και αφήσει στον τοίχο πριν από τον θάνατο του.  Σε αυτό, δήλωνε την αγάπη του για τον γιό του και ζητούσε από τον Θεό να τον συγχωρήσει. Σε κάποιο σημείο στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, ο πατέρας του Τζόϋ είχε ταξιδέψει στο ίδιο ακριβώς σημείο όπου ο Τζόϋ βρέθηκε εκείνη ακριβώς την στιγμή.  Σε μία ειρωνική περίπτωση συγχρονικότητας, ο πατέρας του είχε τοποθετήσει  την προσευχή του σε εκείνο το ίδιο ακριβώς σημείο μέσα στον τοίχο, όπου είχε παραμείνει μέχρι που ο Τζόϋ πήγε εκεί.

     Τι εκπληκτικά δυνατή ιστορία! Πώς κάτι τόσο καταπληκτικό συνέβη; Προφανώς, κάποιο είδος επικοινωνίας πρέπει να συμβαίνει μεταξύ πραγματικοτήτων και κόσμων. Ο Τζόϋ ζει στο πεδίο του παρόντος που ονομάζουμε «κόσμο μας». Αν και ο πατέρας του δεν ήταν πλέον ζωντανός, ο Ιουδαϊσμός πιστεύει ότι συνεχίζει να υπάρχει σε ένα άλλο επίπεδο, στον ουρανό, ο οποίος βρίσκεται πέρα από τον κόσμο μας.  Και τα δύο επίπεδα θεωρούνται ότι συνυπάρχουν στο παρόν και ότι επικοινωνούν μεταξύ τους.

     Ενώ ο μηχανισμός για το πώς ακριβώς το μήνυμα από τον πατέρα του Τζόϋ έφτασε σε αυτόν μπορεί να παραμένει μυστήριο, ένα πράγμα είναι βέβαιο: Για να λάβει ο Τζόϋ μία ένδειξη ότι ο πατέρας του είναι ακόμη σε επαφή μαζί του, πρέπει να υπάρχει κάτι που τους συνδέει, ένα μέσον που ενώνει τα δύο επίπεδα της εμπειρίας.  Το κβαντικό πεδίο είναι αυτό το μέσον – ταιριάζει με τις περιγραφές του τόπου που οι αρχαίοι ονόμαζαν ουρανό: το σπίτι της ψυχής που περιέχει το παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον.

     Μέσω στης γέφυρας του κβαντικού πεδίου, κάτι όμορφο και πολύτιμο συνέβη μεταξύ του Τζόϋ και του πατέρα του.  Υπερβαίνοντας τον χρόνο, τον τόπο, και (στην συγκεκριμένη ιστορία) ακόμη την ζωή και τον θάνατο, μια επικοινωνία υπήρξε που έφερε γιατρειά και ολοκλήρωση μεταξύ ενός πατέρα και του γιού του.  Θα πρέπει να κοιτάξουμε ακόμη βαθύτερα την σχέση μας με τον χώρο που δημιουργεί το ‘εδώ’ και το ‘εκεί’ και τον χρόνο που επιτρέπει το ‘τότε’ και το ‘τώρα’ για να κατανοήσουμε πώς κάτι τέτοιο συνέβη και γιατί.

Από την 5^η συνάντηση των ΔΩΡΕΑΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ διαδικτυακών σεμιναρίων «Νέα Κοσμοθεωρία και Κβαντική Πραγματικότητα».

Μπορείτε να βρείτε την συνάντηση αυτή εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=H8UYWqdmZuc